Kagib Weteninhethart

We denken dat we een meer zijn. Maar we zijn een oceaan diep binnenin, al houden we vast dat we n meer zijn. En dat meer droogt uit als t geen nieuwe voeding krijgt. Dus we hebben meer en meer nodig om ons meer in stand te houden. En dat meer moeten we ook nog verdedigen want anderen willen ook meer van jouw meer, want hun meer willen ze ook in stand houden. En de ene heeft een groter meer, en vind zich dan geweldig. Maar ja dan komt weer angst om de hoek kijken, moet hij dat meer dus weer verdedigen. Voor anderen is t ook heel verleidelijk dat meer aan te vallen, zo opgeblazen. En andere meertjes zijn heel klein, voelen zich ook heel klein en drogen meer en meer uit. Ze verpieteren helemaal, hebben moeite zich in stand te houden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ondertussen zijn we dus die grote oceaan. Maar ja als we vasthouden aan dat meer zullen we nooit die oceaan kunnen ervaren. Nooit gevuld, vervuld zijn, altijd afhankelijk. Binnenin is die Eeuwige Levende verv

Zo vaak willen we het zelf doen, de boel onder controle houden. In deze eigenwilligheid geven we geen mogelijkheid aan dat wat uiteindelijk boven onze verwachting de vervulling zou zijn en de oplossing voor alles. Daardoor zijn we verkrampt, houden we vast aan zoveel. Durven we ons niet te laten zien. Moeten we groot en sterk zijn, vechten om te overleven. Dan kan de ander, mag de ander niet gewoon zijn maar wordt ingepast in hokjes. Etiketten erop geplakt waar men zich niet aan kan ontworstelen, wat men ook doet. Jammer he. En met z'n allen houden we dit in stand. Bevestigen elkaar in deze illusies. Vechten vanuit deze illusies en beelden. We maken afscheidingen, clubjes, dat zijn de goeie, en dat zijn de kwaaie. We voelen ons beter, voelen ons zo veilig in het oordeel, de bevooroordeling van en over elkaar. En het Leven, de Essentie, laat ons doen, laat ons, ons spel spelen. Totdat we er geen zin meer in hebben, of t leven ons zo vaak om de oren geslagen heeft, da