Kagib Weteninhethart

Er is een Liefde die alleen Liefde is, die is. Alles heeft zijn tijd binnen de Eeuwigheid zonder enige strijd. Voor alles is zijn tijd, al bestaat de tijd niet. En toch is voor alles zijn tijd. De Eeuwigheid heeft een overzicht op ons totale leven, Onze Essentie, uiteindelijk dat wat we werkelijk Zijn. Van daaruit geeft het ons prikkels, impulsen, wat zich elk moment wil ontvouwen. Als je hiermee voeling hebt voel je jezelf gedragen, licht, geen beladenheid, voel je Liefde. Eigenlijk zijn dat de aanduidingen, ja, t is goed nu, ik ben op mijn plek, in harmonie met het Al. Maar we kunnen daar steeds buiten stappen. Geen voeling hiermee hebben, voorbarig zijn, te vroeg iets baren, of te laat. Teveel treuzelen, teveel aarzelen, waardoor dat wat in potentie mogelijk was voorbij gaat, en nieuwe mechanismen in gang gaan. Om jou zo terug in die harmonie proberen te brengen. Die voeling met die Essentie mag steeds tastbaarder worden, naarmate jij eigenlijk niet meer zoveel wil, je het o

Willen we een radertje blijven binnen de onvolmaakte wereld die altijd een onvolmaakte wereld zal blijven? Of willen we iets in ons zelf wakker maken, dat eigenlijk niet van deze wereld is, maar van een totaal andere wereld. Dat de onvolmaaktheid tot volmaking, tot volmaaktheid kan voeren. Tot vervulling, tot heelwording. Met ons ikje kunnen we het niet, omdat die eigenlijk altijd vol zit met die onvolmaakte wereld. Die wil een radertje blijven, wil blijven doen, vechten, zich groot houden. Dit ikje wil niet overgeven, verstillen, leeg worden. Het wil niet verdwijnen, verzet zich daartegen met hand en tand. En toch ligt daar de Oplossing. In het wel overgeven, aan dat wat niet van deze wereld is. Dat wat diep in ons binnenste is, wat in ons hart is, wat Liefde is. Een Liefde die niet aangetast, niet besmeurd kan worden door deze wereld. Dat wat altijd Liefde is. Die Liefde die alles en iedereen omvat met begrip. Ook die onvolmaakte wereld, elk radertje binnen die wereld. Een