Kagib Weteninhethart

Als je loslaat en overgeeft komen er mogelijkheden. Er groeit ruimte binnenin. Ruimte voor dat Andere. En hoemeer je dat Andere ervaart, destemeer alle forceren wegvalt, alle behoefte om iets te versnellen. Om iets anders te doen dan dat wat is. Hoemeer dat Andere je vervult, hoe meer er stilte komt, vrede. Het is goed. Het is dan goed. Goed in dat wat is. In dat wat is, is de mogelijkheid. De kans tot inzien, tot begrip, waar nodig. Vervulling vindend in dat wat is, en zo van moment tot moment gaan van binnenuit. In alle eenvoud, zonder forceren. Dat wat wil. Waarvan je meer en meer hebt mogen ervaren dat dit de Wil is. De Wil die alles Weet. Weet wat nodig is, wat past. En je volgt slechts, doet wat het moment vraagt. Er is inzicht. Er is begrip. In jezelf. In het Leven. De Verbinding. Zo binnen zo buiten. Weerspiegeling. En uiteindelijk ben je die je bent. En hoeft dan eigenlijk niet zoveel meer. Je Weet wie je bent, en dat is voldoende. In alle eenvoud, ve

Niet verdrinken is niet altijd makkelijk. Juist omdat als je overspoeld wordt door golven, golven van emotie, dat dan alleen nog maar die golven lijken te bestaan. Dat er helemaal geen sprake meer is van een zee. En toch is die zee daar. En toch ben jij die zee, zijn de golven daar slechts stukjes van. Maar iets in jou omvat dit alles. Iets in jou zou naar al je golven kunnen kijken als een spel, als een moment-opname, waarin een volgend moment weer helemaal anders zou kunnen zijn. Iets in jou Weet. en dat wat Weet wil dit kenbaar maken aan jouw afgezonderde ikje, je inzicht/begrip geven. Maar zo moeilijk he, om dat dan nog te kunnen ervaren als alles zo diffuus, of zwaar is vanwege emoties. Om dan nog de zee te zien, als je bijna verdrinkt in de golven. Worstelt om boven te blijven, vecht om te overleven. Maar de zee is in volledige harmonie, is een en kan je dragen, als je voeling hiermee mag/kan krijgen. Het kan je inspireren, begrip geven over alles wat zich afspeelt.