Kagib Weteninhethart

De held Icarus. Hij bouwt zich vleugels, en wil naar de zon vliegen. Dat is natuurlijk heel kunstmatig. De zon verschroeit zijn vleugels, en hij stort naar beneden. Is niet bijna iedereen zo'n Icarus? Ieder op ons eigen manier bouwen we die vleugels en willen het geluk vinden, aanzien vinden, hoger en hoger vliegen, in dat wat we denken te zijn. Maar vroeg of laat storten we weer naar beneden, misschien een beetje wijzer geworden. Want de kern is, je kunt het niet met dat ikje. Wie is dat ikje, van waaruit bouw je die vleugels? Wie wil die vleugels in jou bouwen? Ga je zo waarlijk de vrijheid tegemoet of blijven we daardoor gevallen engelen? Uiteindelijk groeien die vleugels binnenin. Je hoeft er eigenlijk niets voor te doen. Je slechts overgeven aan de innerlijke Zon, die je hierbij zal helpen. Die je zal verlichten en je zeker niet zal verbranden zolang het niet nodig is. Het zal slechts alle illusie wegbranden, wat  pijn kan doen, maar heel louterend en uiteindelijk be

Praten, we doen t dagelijks, en er zijn er heeeel veel die niet op kunnen houden. Dat van het praten bijna hun leven afhangt, hun bestaansrecht geeft. Want ja, wat blijft er van ons over als we gewoon stil zijn. We moeten toch altijd iets te zeggen hebben? In dit stil zijn wordt juist hoorbaar de vele stemmetjes die in onszelf onophoudelijk spreken, en dit nog vaker door en tegen elkaar in en op. Hoe daarin nog rust en vrede te vinden.... Maar wat zeggen we nu eigenlijk, wat hebben we werkelijk te zeggen? En hoe vaak wordt er werkelijk geluisterd naar de ander, open en onbevangen? De echte luisteraars zijn toch zwaar in de minderheid. Ze zitten zelfs daarin nog vaak vast in een rol, waarin men niet de rol van de spreker op zich durft te nemen. Dus ja, wie niet kan zwijgen kan niet spreken.... Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid in de 'negatiev