Kagib Weteninhethart

De weg slingerde zich bochtig door de heuvels, de ene eindeloze kilometer na de andere. Brandend lagen de stralen van de middagzon over de gouden heuvels en de verspreid staande bomen getuigden met hun diepe schaduwen van hun eenzame bestaan. Kilometers in de omtrek was geen spoor van een woning te zien. Naar het noorden toe was de hemel diepblauw, naar het westen toe verblindend licht. Het land was hier, hoe onvruchtbaar en eenzaam het er ook bij lag, merkwaardig levend van sfeer en ver van alle menselijke vreugde en pijn. Vogels waren er niet en evenmin zag je er wilde dieren, op de enkele veldeekhoorns na die dwars over de weg renden. Water was nergens te zien, behalve op een of twee plekken waar vee aanwezig was. In de regenperiode zouden de heuvels groen, mals en aantrekkelijk worden, maar nu waren ze stug en streng, met de schoonheid van alles vullende stilte. De blauwe hemel en de golvende gouden heuvels waren tastbaar in hun uitgestrektheid en blijvendheid, maar maakten t

Ja, hier en nu kan er ook de hel zijn, en dan wil je liever weg uit dat nu. En toch zit dan onder die hel de Hemel. Die is er altijd, onder alles, door alles heen. Die verdwijnt nooit is nooit verdwenen. Alleen wij staan er tussenin. Ik wil hier geen pleidooi houden om wat er tussenin staat te ontkennen. Nee, die hel kan een intense, intense werkelijkheid voor je zijn. Die kun je niet zomaar weghalen door een gedachte van, het is illusie, het is een illusie die ik zelf gekweekt heb. Als je letterlijk in brand staat is dat ook echt geen illusie om het duidelijk te maken wat ik wil zeggen. Dat doet pijn. En ook een innerlijke hel kan intens pijn doen. Maar in dit alles blijft onder dit alles, zelfs als je fysiek in brand staat, de Hemel. Die blijft onaangetast, die blijft wat die is. Dat mag je voelen, in alles dat is. Niet door de hel te ontkennen. Niet door de pijn te ontkennen, de psychische pijn en verwarring. Maar om daarin open te blijven, open te blijven voor elk nieuw mom

Onze laatste rustplaats, eindigend op de begraafplaats. Maar meer en meer worden we verast. Zijn we door de dood verrast? We verhuizen naar een andere plaats van bestemming. De as blijft achter in een urn. De as blijft achter voor hen die achter bliijven. Vasthoudend aan de herinnering, hoe de dierbare was voor hij of zij wegging. Deze herinnering houdt vast, waardoor we niet verder kunnen of willen gaan. Slechts terug willen draaien het bestaan. Een intens verdriet, maar ook dierbare herinneringen, voor hij of zij die men achter liet. Er zijn foto's, tekstjes opgeschreven, uit liefde, vol liefde, door hen die achter bleven. Onverwelkbare bloemenpracht. En zo wordt er nog heel veel aan de overledene gedacht. Er is een gemis. Een verlangen dat alles anders is. Alles anders zou zijn, soms een niet te dragen pijn. En stil staat daar de urn, de steen onbeweeglijk. Er komt niemand terug, ze zijn meegenomen door de wind. En het leven gaat door,

Het denken leid. Het denken leid af. Het denken misleid. Het denken splijt.   Het denken splijt de stilte. Splijt het Weten. Het geisoleerde denken heeft ons nog nooit bevrijd. Het denken zet ons gevangen in de tijd. We raken erdoor bevangen, en kunnen daardoor nooit het ware Weten ontvangen.   Het denken laat ons jagen. Maakt eindeloze vijanden die ons belagen, en die we weer denken te moeten verjagen.   Het denken zet ons vast in beelden. En er is zoveel dat we ons verbeelden. Maar de Waarheid wordt niet gezien.   Het denken brengt ons altijd uit het nu. En juist nu is er de mogelijkheid. Nu is aanwezig de Waarheid.   Ja, uiteindelijk zal het denken kunnen helpen. Maar pas dan als het niet meer onze meester is. Pas dan als alles in ons stilte is. Pas dan als er verbinding met het Hart is.   Dan zal het denken weer een instrument kunnen zijn. En behulpzaam kunnen zijn, bij het doorzien van alle schijn. Als er ook een voelen, een ervaren is.

Dat wat de betekenis van het leven is. Het kan zijn zo'n ontzagwekkende gebeurtenis. Als er aandacht is. Openheid van hart. Als alle verwarring is ontwart. De verbinding met dat wat het is. Dat wat ooit begonnen is. Het ontzag voor het pure Zijn, komt vanuit de innerlijke stilte tevoorschijn. Een totaal leeg zijn. Een totaal vol zijn. Een vol-ledig zijn. Het meebewegen in alle eenvoud. Vanuit de eenheid. Van alle lasten zijn bevrijd. Door dat wat is, worden geleid. Een tijdloze gelijkmoedigheid. Een achtergelaten hebben van alle strijd. Een bewust zijn. Een bewustzijn van het Zijn. Dat wat is. Dat wat was. Dat wat zal zijn. Dat wat altijd in harmonie is. Wat pure Liefde is. De ware Wijsheid is. Dat wat Weet. Wat alles Weet. Wat alles altijd Geweten heeft. Er is een helder Zien in deze Verbinding. Er kan geen sprake zijn van verblinding. Want het is niet wat de ogen zien. Het is wat het Hart ziet. Het is het hart dat alle waan achter lie

Hoe moeilijk was het niet, tussen de heuvels een coyote, een soort wilde prairiewolf, te zien te krijgen! Zijn kleur was gelijk aan die van de rotsen en hij deed zijn uiterste best om onzichtbaar te blijven. Je moest hem geen moment uit het oog verliezen en zelfs dan nog was hij opeens verdwenen en lukte het je niet hem van de achtergrond te onderscheiden! Je keek en keek of er iets bewoog - maar nee, niets. Misschien kwam hij dadelijk wel naar die diepe poel in de bedding. Niet lang geleden had er een verwoestende brand tussen de heuvels gewoed en toen had het wild zich teruggetrokken; maar nu waren enkele exemplaren teruggekomen. Dwars over het pad leidde een moederkwartel haar pasgeboren kuikentjes - het waren er meer dan een dozijn; voorzichtig stuurde zij ze op een bosje dicht struikgewas af. Het waren niet meer dan geelgrijze, zachte ronde veren balletjes, nog zo onwennig in deze gevaarlijke wereld, maar vol geestdriftig leven. Onder dat struikje waren er verschillende boven