Kagib Weteninhethart

Het begon warm te worden, tegen de middag zou het zeker heel heet zijn. Al jarenlang was er te weinig regen gevallen. De aarde was uitgedroogd en gebarsten, de weinige bomen waren met bruin stof bedekt en zelfs ochtenddauw ontbrak. Genadeloos scheen de zon dag na dag, maand in maand uit en het onzekere regenseizoen was nog veraf. Er kwamen een paar geiten de heuvel op onder de hoede van een jonge jongen. Hij was verwonderd hier iemand tegen te komen, maar gllimlachte niet en liep met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht achter de geiten aan. Het was een verlaten oord en er hing de stilte van komende grote hitte. Twee vrouwen kwamen het pad afgelopen met brandhout op het hoofd. De ene was al oud, de andere heel jong; de last die ze droegen leek vrij zwaar te zijn. Op het hoofd, beschermd door een rol opgevouwen stof, droegen ze beiden een lange bos met een groene twijg samengebonden droge takken, die ze met een hand in evenwicht hielden. Vrij en licht bewogen hun lichamen, ter

Miskenning wat is dat? Jezelf mis-kennen, jezelf ont-kennen, eigen behoeften, verlangens, altijd de ander de ander, heel altruïstisch lijkt t.... Maar vaker, of bijna altijd, schijn bedriegt. Een periode gaat het goed. Iemand is heel gelukkig in deze rol. Iemand lijkt niets nodig te hebben, altijd klaar staan altijd helpen, altijd er zijn. Maar wat dan ontstaat is dat de omgeving zich hiernaar gaat voegen. Nee je wordt uiteindelijk niet meer beloond, het wordt als vanzelfsprekend geacht. Och dat doet zij wel, hij wel. Minder en minder zijn er bedankjes. Je zit vast in een rol van waaruit je benaderd en bekeken wordt. En dan gaat er iets schrijnen, want dan blijk je toch niet zo altruïstisch te zijn als je dacht. Je verlangt naar je complimentje naar een schouderklopje, wat goed dat je dat gedaan hebt, dank je wel. Je bent zo lief, ben zo blij dat jij er bent. Nee dit verdwijnt meer en meer, er ontstaat een soortement van onverschilligheid naar jou. Want je bent niet echt, het is

Steeds is er het gevaar van verstarring. Een vastroesten van de beweging. Een los komen te staan, van de ware Verbinding. Het gaat om de verandering. Het gaat om steeds weer los laten. Steeds weer achter laten. Steeds weer leeg maken. Het gaat om overgave. Het gaat om sterven. Een sterven maar ook weer een opstaan. Weer als een nieuwe mens verder gaan. Weer een beetje beter, het leven verstaan. Dat uiteindelijk niets belangrijk is. Dat alles in deze wereld illusie is. Een onthecht raken van alles dat buiten ons is. Dat geen mens of ding, ons meer werkelijk kan raken. Een gaan door de wereld in gelijkmoedigheid. Een van alle heftige emoties zijn bevrijd. Een achtergelaten hebben van alle strijd. Door de ware Kracht geleid. Een steeds weer achter laten. Een steeds weer los laten. Een steeds weer sterven, en een steeds weer opstaan. En zo weer een stukje vrijer verder gaan. Verder gaan. Beter en beter verstaan. Onder gaan. Zodat uiteindelijk de War

Zolang je wat buiten is belangrijker vindt, dan wat is binnenin, heeft praten over het ware Pad, geen enkele zin. Zolang je door de uiterlijke verschijning, wordt verblind, blijf je voor de Waarheid blind. Zolang je niet wordt als een kind, zal er steeds van alles zijn wat zich aan je bindt. Zolang je alles wel goed vindt, is het de waan die overwint. Zolang je het stilstaan bij jezelf, maar onzin vindt, zal de Geest ongrijpbaar blijven als de wind.   Kagib

Alles is geloof, echt alles, totdat je Weet. Vanuit ons geloof krijgt t leven vorm. En dat zijn vaak self fullfilling prophecies. Daarin is eigenlijk minimaal sprake van toeval. Zolang je geleefd wordt door een uiterlijk geloof, ben je eigenlijk heel voorspelbaar. Dan is er niets nieuws onder de zon. En hiermee bedoel ik dus zeker niet alleen religie. Ook de maatschappij, praat je allerlei geloven aan, en elke cultuur heeft weer andere geloven. Maar leven is hierin niet. Dan wordt je geleefd. En zo wordt bijna iedereen geleefd door eindeloze overtuigingen, geloven, idealen, verlangen naar geluk, macht, geld. We kunnen door zoveel in bezit genomen worden. Veruit de meeste, weten niet beter. Dit is gewoon t leven. Is toch niks anders? Als je denkt voelt dat er iets anders is, meer is, dan ben je gek. Alles moet passen binnen de algemeen erkende overtuigingen, geloven. Want als je niet past doe je niet goed mee, en das lastig, dat confronteert hen die nog graag volgens allerlei gelove

Steeds weer de val. De val uit het Goddelijke veld. Dat wat uit Liefde en wijsheid is samengesteld. Alles erop gericht dat je eens weer, hiermee samen komen zal. Het is altijd daar. Het is altijd klaar. Het is altijd Waar. Het is wat het is. Maar je kunt het niet grijpen. Je kunt het niet begrijpen, als je hart gesloten is. Het staat buiten alles. Maar is in alles. Het omvat alles. Het overziet alles. En het wacht...... Het wacht op het moment, dat jij er klaar voor bent. Dat je, je pad, je blik werkelijk omwendt. En je blik van het wereldse drijven hebt afgewend. Het wacht in een volmaakt geduld. Totdat jij met heel je hart en ziel naar Het smacht. Dan zal ervaren worden de ware Kracht. Dan zal alles anders zijn, dan je ooit hebt gedacht. Het ware geluk dat je diep in je binnenste vindt. Een weer worden als een onbevangen kind. Kagib

Al een paar dagen was het noodweer, met harde windvlagen en felle stortregens. De aarde zoog het water in en het stof van vele zomers werd van de bomen gespoeld. Het had in dit deel van het land al verscheidene jaren niet goed geregend, maar die schade werd nu wel ingehaald, tenminste, dat hoopte iedereen, en het geluid van de regen en het stromende water had een ondertoon van vreugde. toen we gingen slapen, regende het nog steeds en het gekletter van de regen op het dak was goed te horen. Er klonk een dansend ritme in en je hoorde ook de vele beken ruisen. Maar wat was het 's ochtends toen weer heerlijk! De wolken waren verdwenen en overal rondom blonken de heuvels in de vroege ochtendzon; ze waren allemaal schoongespoeld en de lucht was vervuld van zegening. Alles was nog in rust en alleen de bovenste toppen van de heuvels gloeiden. Over een paar minuten zou het dagelijkse rumoer beginnen, maar nu heerste er diepe stilte in het dal, ook al murmelden de beekjes en al was in