Kagib Weteninhethart

De vogels en de geiten waren allemaal ergens anders en het was ongewoon stil en eenzaam onder de wijdvertakte boom, die helemaal in een grote uitgestrektheid van goed bebouwde, weelderig groene velden stond. Even verderop lagen de heuvels, weinig uitnodigend in het scherpe licht van de middagzon, maar onder de boom was het aangenaam koel en donker. In zijn eenzaamheid had deze enorme, indrukwekkende boom immense kracht en symmetrie gebundeld. Hij was een en al vitaliteit, hij stond daar helemaal alleen en toch leek hij heel zijn omgeving te beheersen, zelfs de heuvels in de verte. De dorpsbewoners vereerden hem; tegen zijn kolossale stam stond een gehouwen brok steen waar iemand heldergele bloemen op had gelegd. 's Avonds kwam er niemand in de buurt van de boom; zijn eenzaamheid was te overweldigend en het was beter hem overdag te vereren, als er volop schaduw was, terwijl de vogels kwetterden en je menselijke stemmen hoorde klinken. Maar op dit uur zaten alle dorpelingen bij

Het probleem is dat heel veel interactie onbewust is en automatismen zijn, zonder bewustzijn. Dat we elkaar vastzetten in wat we denken te weten over elkaar en hier meestal heel weinig verandering in plaats vindt. Dat heel weinig gekeken wordt naar de betekenis waarom iemand reageert zoals die reageert, is zoals die is. Komt eropneer de wereld te weinig als spiegel gezien, beleefd wordt. Dat die weerspiegeling vaak heel veel zegt over jezelf, hoe je op die wereld op die mens op die situatie reageert. Heel vaak zitten we verborgen achter maskers en muren maar ook dat weer onbewust. We denken dat we dat zijn, dat het is zoals t is. En de ander is zoals die is hoe je denkt dat ie is. En zo houden we elkaar vast in rolpatronen waardoor zelfs vaak een selffullfilling prophecy ontstaat, dat je veroorzaakt wat je eigenlijk niet wil maar door dat wat in jou onbewust is uiteindelijk toch gebeurd. Dus in alles ligt de kans in Bewustzijn. Aanwezig zijn. Niets vanzelfsprekend achten. Doorvoe

Kan er rust zijn in de on-rust. Schrille stemmen die elkaar proberen te overstemmen. Een kakafonie van geluid. Glasgerinkel, klankorgasme. Alle remmen los, want we zijn nu uit.   En toch, ja, er is rust. Want het is de Liefde die mijn Ziel kust. Uitgedoofd is alle lust.   Een gewoon Zijn. Rustend in innerlijke stilte. Waarin alles gewoon mag zijn. Geheeld is alle innerlijke pijn. Het doorzien hebben van alle schijn.   Daarom kan niets me meer deren. Hoef me tegen niemand meer te verweren. Ik word beschermd, gedragen. Als je iets weten wilt, hoef je het slechts te vragen.   Ik laat de druk, de drukte. Ieder mag vinden, wat zij zich wensen. Ik heb lief alle mensen. Zij mogen hun pad gaan. En wat in mij leeft, zal waarschijnlijk bijna niemand verstaan. Maar ook mijn pad zal verder gaan.   Kagib

Wat kan ons nog raken? wat kan ons nog aanraken? Wat kunnen, willen we nog werkelijk binnen laten? Als we ons wanen zo groot. Maar we zijn zo klein. Als we verblind zijn door de schijn. Wat kan ons nog raken? als we alleen maar willen het vluchtige. Als we voor onszelf blijven vluchten. Als we alleen maar op uiterlijke zekerheden willen bouwen, en alleen op dat wat zichtbaar is vertrouwen. Wat kan ons nog werkelijk raken, onze diepste ziel raken? Als we alleen maar alles mee willen maken. als we niet stil willen staan. Als we niet willen verstaan. Als we steeds maar aan het wonder voorbij gaan. Als we ons zelf alleen maar laten leven. En niet zelf leven. Wat kan ons dan nog werkelijk raken? Ons tot een ander mens maken? Als we verstrikt zitten in de eindeloze levensstrijd. En het niet echt uit maakt waar deze weg naartoe leidt. Wat kan ons dan nog werkelijk raken? Wat kan ons nog stil maken? Meer en meer laten verstillen, als we alleen maar af

Vaker wordt er gezegd we zijn maar mensen. Maar we zijn nog helemaal geen mens, de ware Mens is nog helemaal niet in ons opgestaan. We openen ons nog minimaal voor wat in potentie in onszelf verborgen is. En daarom komen we om in al die regeltjes geboden verboden dit mag niet dat wel. Maar de Ware Mens, als het Bewustzijn over heeft kunnen nemen op aarde, zich door ons heen zou kunnen openbaren, dan zijn al die regeltjes niet meer nodig. Dan is het na een innerlijk proces, een innerlijke zuivering, de meest natuurlijke zaak dat je een heleboel gewoon niet meer doet. Daar hoef je dan niks meer voor te doen, dat wordt je ademen. En och bepaalde praktische regeltjes zullen er altijd blijven, zoiets als een stoplicht, werkt gewoon het beste voor een rood stoplicht te stoppen. Maar de structuur van de samenleving zou natuurlijk totaal veranderen als het Bewustzijn zich uit kan spreken. Dan zullen we werkelijk verantwoordelijkheid nemen voor ons leven. Een antwoorden op het Bewustzijn

Het Leven is heilig. Heilig is, wat in de Eeuwigheid besloten ligt. De ware Openbaring, die voor geen enkele verleiding zwicht. Het wacht. Het roept in ons hart. Het is een Stem zonder woorden. Heel zacht. Maar uiteindelijk de allergrootste Kracht die, buiten de tijd staand, op iedere mens wacht. Het Weet. Eindeloze mogelijkheden liggen in dit Weten besloten. Maar die deur blijft voor de mens die denkt te weten, gesloten. Ja het Leven is heilig. En zonder bevruchting met dit Leven alles zo oppervlakkig. Maar voor wie de diepte in durft te gaan. Voor wie werkelijk het leven meer en meer wil leren verstaan, zal de deur naarde ware Kennis open gaan. Maar daarvoor zal alles wat schijn is, moeten onder gaan. Zal het ik moeten onder gaan, een intense zuivering moeten ondergaan. Zodat uiteindelijk de Nieuwe Mens kan op staan. Kagib

De zee lag achter de bergen aan de oostkant van het dal en midden door het dal stroomde een rivier kalm zeewaarts. De rivier viel het hele jaar niet droog en zelfs waar ze de behoorlijke grote stad passeerde was ze mooi. De stedelingen gebruikten haar overal voor: om te vissen, om in te baden, als drinkwater, om rioolslijk mee af te voeren, en bovendien werd er fabrieksafval in geloosd. Maar de rivier schudde al dat menselijk vuil van zich af en algauw nadat ze de bewoonde wereld achter zich had gelaten, was haar wateroppervlak weer helder en blauw. Een brede weg langs de rivier liep in westelijke richting omhoog naar theeplantages in de bergen; hij maakte allerlei bochten en raakte soms een eind van de rivier af, maar je hield er meestal wel het zicht op. Naarmate de weg steeg, waarbij hij de rivier bleef volgen, werden de plantages groter en hier en daar zag je fabrieken waar de thee werd gedroogd en verder werd bewerkt. Algauw werden de plantages immens groot en er kwamen bruise