Kagib Weteninhethart

Als een schip met volle zeilen kwam over het brede kanaal een kleine eend aangezet, alleen, een en al kwakende gewichtigheid. Het kanaal slingerde zich door de stad heen. Er waren geen andere eenden te zien, maar deze ene maakte genoeg lawaai voor een hele troep. De enkelen die hem hoorden sloegen er geen acht op, maar dat deerde de eend niet. Hij was niet bang, maar hij vond zichzelf een heel belangrijke figuur daar op dat kanaal; het was van hem. Buiten de stad was het landschap vriendelijk, met zijn groene weiden en zijn weldoorvoede zwart met witte koeien. Boven de horizon hadden zich massa's wolken verzameld en het leek of de hemel laag, vlak boven de aarde hing, met dat speciale licht dat alleen dit deel van de wereld schijnt te kennen. Het land was zo vlak als je handpalm en de weg steeg alleen om over de bruggen te gaan die over de hoog gelegen kanalen voerden. Het was een verrukkelijke avond; de zon ging onder boven de Noordzee en de wolken kregen de kleuren van de o

Is toch weer een interessant prikkeltje, tijd bestaat niet? Verandering bestaat, maar tijd niet. We hebben de verandering alleen vastgezet in ons tijdsysteem. Tuurlijk is het praktisch ook wel makkelijk mbt afspraken en zo, blijft t allemaal wat overzichtelijk. Maar als je geleefd wordt door de tijd dan ben je gevangen, als je geleefd wordt door de klok. Als je geen verbinding voelt met dat wat niet van de tijd is, wat is, wat nu is, en elk volgend nu weer nieuw is. In die Verbinding blijft het leven levend, vibrerend, vol avontuur en mogelijkheid tot ont-dekking, verdieping, verruiming. Dan mag t leven vol verwondering zijn, spannend, levendig, niets wat vast staat. Dan zal er nooit verveling zijn, zal het leven niet saai zijn. Dan zullen we elkaar blijven zien in het eeuwige moment. Dan zullen we elkaar steeds weer als nieuw zien. Niet elkaar vastgezet hebben in beelden vastgezet in de tijd, vastgezet in wat was, in het verleden. Nee elkaar Zien met open en onbevangen ogen,

Alles in verandering. Is het niet geweldig, alles is in verandering. Steeds weer mogelijkheid tot omkering. Alles in verandering. Eindeloze groei. Eindeloze val, maar steeds mogelijkheid tot opstaan, tot verstaan. Alles in verandering. Hij die denkt er te zijn, en dan komt tegenslag tevoorschijn. Zij, de ware gevonden, het hart toch uiteindelijk weer geschonden. Wij, in de ban van euforie, plotseling gevangen in een nachtmerrie. Alles in verandering. Leven met elkaar, door elkaar, langs elkaar? Het spel, het werkelijke Spel onzichtbaar. Draden van verdriet, verstrikt in de pijn, Je voelt je angstig en klein. Een worsteling, eindeloos, alles in de knoop, het leven bracht je in een staat van wanhoop. Weerloos, alles en iedereen zo harteloos. Het was toch niet ik die hiervoor koos? Alles in verandering. Plotseling een ingeving. In het hart een opening. Wezenlijke aanraking. Alles in verandering. Sterven om weer op te staan. Ogen jarenlang gesloten, eindelijk open gegaan.

Het leven draagt, het leven verdraagt alles. Elke stap, elke daad, elke keuze waar je voor staat. De weg die jij gaat. Het leven draagt alles. De verwarring en de pijn, maar ook de momenten van zonneschijn. De begroeting en het afscheid, de afstand en de nabijheid. Kleur aan het leven geven. wegzakken in grijsheid. De afkeer, het verweer, het opengaan, het verstaan. Het leven verstaan. Het leven draagt alles. Kagib

Dit door je heen laten dringen, jij bent niet een vrijblijvendheid. Jij bent niet een overbodig deeltje dat niet veel toevoegt aan het geheel. Nee, wat in potentie in jou aanwezig is kan waarlijk de wereld veranderen, een totaal ander aangezicht geven. Als jij er ruimte aan geeft, als jij het de juiste voeding geeft, een zaadje in jou. Dan kan het zaadje gaan groeien, zich verder ont-wikkelen en meer en meer alles transformeren, omzetten, in jou en om jou heen. In dat zaadje ligt de ware Levensboom besloten, de boom van de Eeuwigheid, de boom die Liefde ademt, de boom die is was en altijd zal Zijn. Dat is in jou. Dat is in iedereen. Jij kan het vrijmaken. In potentie is die boom in jou aanwezig. De boom die staat in het paradijs. Als die op mag bloeien zal alles zich meer en meer tot dat paradijs transformeren. Een einde aan de strijd aan de dualiteit, aan de verwarring de chaos de pijn. Harmonie zal er zijn, vrede, vervulling. De oplossing is in jou. Dit zaad, het zaadje is in p

De Liefde bestaat. Hoezeer ook dit woord is verminkt. Er is een Liefde die nimmer vergaat. Een Lied dat door heel de Schepping weerklinkt. Deze Liefde is met ons. Deze Liefde is in ons. Deze Liefde is om ons. Maar we kunnen het niet pakken. We kunnen het niet bevatten. In eindeloos mededogen gaat het met ons mee. Probeert het ons wakker te roepen, op deze woeste levenszee. Maar we willen niet horen. We willen onze eigen weg gaan. We weten niet dat we zijn verloren. Dat we de verbinding hebben verloren, met het ware Bestaan. De Liefde die is. De Liefde die met ons is. In alles is. In onze eigenzinnigheid. In onze eigenwilligheid. Blijven we gevangen in de tijd. Het is de illusie die ons leidt, verleid. De Liefde is. De Liefde is in ons. En de Liefde roept tot ons, neem afscheid. Alle dromen die we najagen. Alles wat ons vooruit doet snellen. De vele verleidingen die ons steeds weer belagen. De angst die ons in vele gedaanten blijft kwellen. En de Liefde roept, keer om. Keer om. W

Bij het ondergaan van de zon kwam uit het oosten een lichte koelte aangewaaid en van de heuvels daalde nieuwe kracht. Het waren geen hoge heuvels, maar ze waren hoog genoeg om de lucht er een zachte frisheid te geven, zo heel anders dan in de vlakte. De sterren leken laag boven de heuvels te hangen en nu en dan klonk het gekuch van een luipaard. Die avond was het of het licht achter de donker wordende heuvels de dingen om ons heen een diepere betekenis gaf en alles mooier maakte. Terwijl je daar op de brug zat, hielden de dorpelingen die, op weg naar huis, voorbijkwamen, plotseling op met praten en hervatten hun gesprek pas weer als ze in de duisternis verdwenen. De visioenen die de menselijke geest kan oproepen zijn zo leeg en zo oninteressant, maar als de geest niet bezig is te bouwen met zijn eigen materialen - herinnering en tijd - dan ervaar je de aanwezigheid van dat wat naamloos is. Een ossenkar waarop een stormlamp brandde kwam over de weg aanrijden; langzaam raakte ieder