Kagib Weteninhethart

De koe zou weldra kalven en de twee of drie mensen die haar geregeld molken en voor haar voer en de reiniging van haar stal zorgden, stonden om haar heen. Ze hield een oogje op hen en zodra er een zich om de een of andere reden even verwijderde, gaf ze een zacht geluidje om hem terug te roepen. In dit kritieke ogenblik wilde ze al haar vrienden om zich heen hebben; ze waren er ook en dat vond ze prettig, maar de weeën waren zwaar. Toen werd het kalfje geboren - het was een mooi diertje, een vaars. Het moederdier kwam overeind, liep telkens weer om haar jonggeborene heen en gaf haar af en toe een zacht duwtje met de neus; ze was er zo blij mee dat ze ons meermalen opzij duwde. Ze hield dit lang vol tot ze eindelijk moe werd. We reikten haar het jong aan om het te zogen, maar daarvoor was de moeder nog te opgewonden. Tenslotte kalmeerde ze en op dat moment wilde ze ons niet meer laten gaan. een van de vrouwen zat op de grond en nu ging de jonge moeder liggen en legde de kop in haar

Gedachten zijn beelden, levende beelden. En hoemeer voeding ze krijgen, hoe levender ze worden, hoe krachtiger hoemeer bepalend ze worden. Omdat we geen meester zijn over onze gedachten krijgt zo ieder zijn eigen beelden over de wereld, of vormt zo zijn/haar eigen wereld vanuit eigen denkbeelden. Als daar dan ook niets in veranderd wordt dat jouw wereld. Maar dit heeft niets met de Realiteit te maken, die zit bijna altijd daaronder. De Realiteit is eigenlijk het ware voor-beeld, wat voor die beelden zit, dat wat is. Je kunt je voorstellen dat in communicatie bv, een gesprek, echt delen, heel moeilijk wordt als je al n beeld hebt over de situatie over de ander. Wat is, kan dan totaal niet meer opgevangen worden, ervaren worden. Dan komt er dus interpretatie, bevooroordeling, inkleuring. Als je open en onbevangen de ander toelaat Weet je wat gezegd wordt wat werkelijk de uitgesproken gedachten, het beleven van de ander is. Hetzelfde bij als je iets leest, als je steeds je eigen gedac

Dromen, visioenen, van een nieuwe wereld. Het is soms zo moeilijk om deze droom tot een realiteit te maken. De harde realiteit, waarin dat je overkomt waar je niet op gerekend had. Niets is meer zeker. Alles staat op losse schroeven. Je hele innerlijke wereld wordt binnenste buiten gekeerd. Alle woede, angst, verdriet, pijn. Alles wat nog in je leeft, wordt naar boven gehaald. Maar het is een mogelijkheid. Mogelijkheid om in contact te treden met wat hieronder zit. Je wil in voortdurende harmonie verblijven. Maar zolang die er innerlijk niet is, wordt je hier bruut uit weggeslagen. Of je slaat jezelf eruit weg. De wortels van angst, woede en verdriet, schieten steeds weer uit in de buitenwereld. DE BUITENWERELD IS STEEDS EEN WEERSPIEGELING VAN JE BINNENWERELD. Jij geeft de lading aan dat wat je overkomt. Als je aangeraakt wordt door woede, minachting, haat, dan leeft deze nog steeds in jezelf. Je wordt onaanraakbaar, onaantastbaar, als je slechts Liefde en begrip terug kaatst. Baad

De levenszee. Een zee van leven van allerlei soort en aard. Voor sommigen is het moeilijk het hoofd boven water te houden. Er zijn er die dreigen kopje onder te gaan. Maar juist dan pakken twee zachte liefdevolle handen hen net op tijd vast, en trekken hen omhoog. Handen van een vriend of vriendin. Handen als symbool van een lichtje dat ineens van binnen begint te schijnen. Helaas komt het vaak voor dat er geen handen zijn. Of ze zijn er wel, maar worden niet gezien, ervaren. Anderen dachten op een groot sterk schip te zitten. Maar ineens komt er een gat in de bodem. Ze zien er geen gat meer in. Ze worden overspoeld door emoties, komen in een draaikolk van negativiteit. Ze worden in de diepste diepte gezogen. Steunend op een stuk hout, dobberen ze machteloos rond. Ze zijn nu overgeleverd aan de stroming van de zee. En juist dan......... Een boot komt voorbij. Ze mogen aan boord. Of ze spoelen aan op een eiland van rust. Hier kunnen ze langzaam een nieuw schip bouwen. Na enige ti

Het luisteren naar je Bewustzijn, naar Tao heeft grote gevolgen, waardoor je in eerste instantie meer en meer vervreemd van je medemens. Minder en minder mensen kunnen je begrijpen, kunnen je volgen. Je beklimt een berg en raakt steeds verder af van wat mensen als belangrijk beschouwen. Dat maakt eenzaam omdat ook dat Andere dan nog niet voldoende gegroeid is, om daarin vervulling te vinden. Je voelt je onzeker, en dit kan eventueel weer weerstand tot gevolg hebben, oordeel over die 'anderen'. Dit is dan de volgende fase, als t ware weer omlaag klimmen van de berg, terug naar de mensen. Dat, dat Andere je meer en meer vervuld, je een voelt met alles en iedereen heel natuurlijk, als een vanzelfsprekendheid. Dus de eenzaamheid verdwijnt, het oordeel, de onzekerheid. Er is begrip, er komt Liefde vrij voor alles en iedereen. Je hebt ruimte gemaakt voor die Liefde. De Liefde die alles en iedereen omvat en draagt. Daarin voel je jezelf vervuld, daarin is alles vervuld. Het is v

De Kracht van de eenheid. Dit is de allergrootste Kracht. Als achtergelaten is de verdeeldheid. Als er geen angst meer is. Als de Liefde vrij mag stromen zonder voorbehoud. Als er geen belang meer is. Geen verlangen meer is. Als er geen beeld meer is. Geen ver of in beelding. Als er geen afgescheidenheid meer is. De Kracht van de eenheid. Het achtergelaten hebben van alle strijd. Als alles vrij mag stromen. Als er heelheid is. De onbevangenheid van een kind. Tot daadkracht overgaan, geinspireerd van binnenuit. Vanuit het moment. De Kracht van de eenheid. De Kracht van de Geest. De Kracht van de eenvoud. De Kracht die onuitputtelijk is. De Kracht die niets of niemand kan indammen. De Kracht die Het ten uitvoer kan brengen. Het Plan. Het Goddelijke Plan. Kagib