Kagib Weteninhethart

Toen we vertrokken, kwamen ze allemaal naar buiten om ons na te kijken; de zon, laag boven de rivier, ging schuil achter een enorme, eenzame wolk. Die wolk stond in vuur en vlam en deed het wateroppervlak eruitzien als het onvergetelijke gloeien van een brandend bos. De lange rijen kleine huisjes waren van elkaar gescheiden door een tamelijk breed pad, en aan weerskanten van dat pad waren smerige, open goten, waar alles wat er maar aan gruwelijks te bedenken viel welig tierde. Je kon er bleke wormen door het zwarte slik zien kronkelen. er speelden kinderen op dat pad, ze lachten en riepen, volledig verdiept in hun spel; ze hadden geen oog voor de voorbijganger. Aan de kade, langs de rivier, tekenden palmen zich af tegen de vurige hemel. Varkens, geiten en runderen zwierven om de huisjes heen, en zo nu en dan duwden de kinderen een geit of een uitgemergelde koe opzij. Het dorp begon zich op te maken voor de naderende duisternis en ook de kinderen werden rustig, toen ze door hun moed

Afscheiding of vereniging....... Is t niet zo dat we op alle mogelijke manieren ons van elkaar afgescheiden hebben, eilandjes zijn geworden? Omdat we de onbevangenheid en het vertrouwen van het kind verloren zijn? Ontstaan door vele omstandigheden in het leven. Maar de meeste mensen weten t niet meer wat de ware betekenis van verbinding is. Het weerloos jezelf geven zonder terughouding. Je totaal open stellen voor de ander voor het leven. De meeste mensen weten niet dat we zozeer verbonden met elkaar zouden kunnen zijn, dat we uiteindelijk een Wezen zijn. Overal waar deze ware verbondenheid zonder voorbehoud vrijkomt daar komt de Liefde vrij. Waar geen angst is, is de Liefde. Maar hoeveel jasjes heeft de angst wel niet............. En daarom leven we eigenlijk niet omdat we niet durven open te zijn, niet durven kwetsbaar te zijn, niet durven geraakt te worden, echt geraakt te worden door het leven, door de ander. Waardoor er ook nooit echt verandering zal zijn. Overal wa

"Uitbundig juichend, tot de dood toe bedroefd; gelukkig is alleen de ziel die bemint." Goethe Ja, een periode was mijn leven zo. Heel intens. Diep diep bedroefd, verdriet over de wereld. Of verdriet in de liefde. DIt citaat komt volgens mij uit "das leiden des jungen Werthers" Een fase uit mijn leven herkende me diep hierin. De liefde op afstand, onvervulbaar, en daar ging al mijn energie naar toe dat was mijn leven. Helemaal gevangen in die waan. Later is het allemaal goed gekomen om maar zo te zeggen. De liefde vaker beantwoordt. En ja, toen was er een groot geluk maar och ook zoveel pijn en verwarring. Alles zo kwetsbaar. Toch ben ik zo dankbaar dat de ware Liefde meer en meer me mocht vervullen. Daardoor verdween de pijn en verwarring en intens verlangen naar die liefde buiten mezelf. Wat ik buiten mezelf verlangde was eigenlijk in mezelf. De vrouw als een engel beschouwen, ik moest die engel in mezelf op aarde brengen, gronden, vrijmaken. Daarom k

Dit diep in jezelf realiseren, de meeste mensen, en waarschijnlijk jij ook nog in bepaalde stukken, reageren niet vanuit dat wat ze in Essentie zijn, maar vanuit dat wat opgelegd is, aangeleerd is, erbovenop gekomen is. Eindeloze programma’s hoe t moet hoe t behoort te gebeuren, wat belangrijk is, waar t om gaat, bovenop de Essentie gekomen die we werkelijk Zijn. En uiteindelijk weer levend vanuit die Essentie die Liefde is, zal alles weer zo eenvoudig zijn. In dit nu is die Liefde aanwezig, straalt uiteindelijk door alles heen, omvat ons met Liefde. Maar bijna niemand kan het ervaren omdat we veel te vol met al die programmas zitten. Het leven gaat er dus om weer vrij te komen van al die programma’s alles wat bovenop de Kern gekomen is. Dit diep tot je laten spreken, het ware Ik, jouw Essentie, heeft jou lief, altijd lief. Ongeacht wat je doet, wat je denkt te zijn of te moeten doen. En in Essentie ben jij t die jezelf die jouw ikje jouw ego lief heeft en alle ikjes en ego'

Het is de ware liefde die altijd en eeuwig hetzelfde blijft, of men haar nu alles toestaat of alles onthoudt." Goethe Het is echt waar, kan hiervan uit de praktijk getuigen, die Liefde bestaat. Eigenlijk is het niks en in die Liefde hoeft eigenlijk ook niks meer. In die Liefde is het vervuld, is alles tot vervulling gekomen voor jouzelf. En die Liefde is in jou en iedereen. Maar die Liefde is niet egoïstisch. In die Liefde is geen ego. Geen belang of verlangen. In die Liefde is eindeloze vrijheid. En vanuit die vrijheid straalt de Liefde dan uit. Vanuit die vrijheid doet de Liefde er alles aan om anderen te raken in die Liefde. Want de Stroom gaat door vanuit de Liefde. En die Stroom stroomt uit overal waar ontvankelijkheid is. Zonder belang of verlangen. Zonder verwachting zonder angst. Die Liefde wil alles tot vervulling brengen. Levend vanuit die Liefde draait het leven dan om geven. Want de Liefde geeft om het leven. De Liefde geeft om jou en alles en ied

Het was een heerlijke morgen, de regen had alles gezuiverd. Er zaten tere, nieuwe blaadjes aan de bomen en de koele zeewind had ze aan het dansen gebracht. Het gras was groen en mals en het vee at er met graagte van, want over een paar maanden zou er geen sprietje van over zijn. De kamer was vervuld van geuren uit de tuin en je hoorde kinderen roepen en lachen. De palmen droegen goudkleurige kokosnoten en het grote, wuivende bananenblad was nog niet gescheurd van ouderdom of door de wind. Wat was de aarde mooi, wat een gedicht van kleur! Voorbij het dorp, achter de grote huizen en de groepjes bomen, lag de zee, vol licht, met bulderende golven. Ver uit de kust lag een klein bootje, niet meer dan wat bij elkaar gebonden stammetjes, met een eenzame visser erop. Wat heeft het burgerlijk fatsoen ons toch vast in zijn greep! 'Wat zullen ze wel van me zeggen?' Kun je alleen leven, vooral als vrouw, zonder dat ze lelijke opmerkingen zullen gaan maken? Burgerlijk fatsoen is een