Kagib Weteninhethart

Het wateroppervlak van de rivier danste: de zon had er een pad van licht op afgetekend. Een wit zeil kruiste dat pad, maar de dans werd er niet door verstoord. Het was een dans van pure verrukking. De bomen zaten vol vogels, die tekeergingen, hun veren gladstreken, wegvlogen en meteen weer terug kwamen. Een paar apen scheurden malse blaadjes af en propten die in hun bek; onder hun gewicht bogen de tere takken diep door, toch hielden ze er zich maar nauwelijks aan vast en waren ze niet bang. Wat bewogen ze zich gemakkelijk van tak op tak; hoewel ze sprongen, was het één vloeiende beweging, het wegspringen en neerkomen was één gebeuren. En daar zaten ze dan met een omlaag hangende staart naar de bladeren te reiken. Ze zaten flink hoog en namen geen notitie van de voorbijgangers beneden hen. Toen de duisternis begon te vallen, kwamen de papegaaien bij honderden aangevlogen om zich tussen de stevige bladeren te installeren voor de nacht. Je zag ze komen en tussen het gebladerte verd

Dat zou toch geweldig zijn als meer en meer mensen waarlijk een innerlijk Stiltepunt in zich zouden kunnen vinden. Dat dit het ankerpunt wordt, de Verbinding van waaruit het leven zich verder ontvouwt, tot uitdrukking komt. Dat dit de toetssteen wordt in al ons handelen. Is dat niet de grootste daad die we kunnen doen, een waarlijke Go(e)de daad waarin God zich door ons heen kan uitdrukken. Wat zou dat een impact krijgen als overal waarlijk die Stiltepunten ontstaan. De grootste Kracht die er is, wat n uitstraling, wat n spiegel. Slechts Zijn die je bent, in Verbinding en je laat overal een stuk van die Stilte achter. Mensen om je heen zullen voelen dat er iets anders met jou is, maar t niet kunnen grijpen. Maar je zult een waar rustpunt zijn, een ware verademing in de stress en het tumult van deze wereld. De meeste hebben een heel ander basispunt, nulpunt, dat wat ze al heel hun leven gewend zijn, niet anders weten. Wat hen aangeleerd is op hun pad gekomen is. Dan is juist sti

Je naaste is je onbekende, zichtbaar geworden zelf. Kahlil Gibran Dat diep in jezelf realiseren, in iedereen die je ontmoet liggen mogelijkheden. Daar liggen kansen. Een kans om jezelf te zien. Een kans om te zien wat in je is, wat in je leeft. Niet als vanzelfsprekend achten dat is de ander en dat ben ik. Niet op de automatische piloot van actie, reactie. Maar jezelf onder ogen zien, hoe je reageert. Van waaruit je reageert. Wat wekt die ander in jou op? Bepaalde emoties, waarom? Je hebt bepaalde gedachten over die ander, wat zijn die? Gaat dit over die ander of ligt het dichter bij huis namelijk in jezelf. Hoeveel moeten is er in een ont-moeting, waarom? Voel je je groot, klein, bij haar/hem, waarom? De ander is een spiegel van jouzelf. Alles wat niet vrij, gelijkwaardig, open en stromend is in contact. Daar ligt een oorzaak in jezelf. Bij elke ontmoeting weer een kans daar zicht op, inzicht in te krijgen. lieve warme groet Kagib

Diep binnenin ieder is een lichte heldere Kracht die je draagt, waardoor het leven licht is. Dat is je draagvlak, daar ligt t fundament van je leven, daarin is t vervuld. Niets wordt dan meer gemist, alle verkramping en gespletenheid verdwenen. Van binnenuit, in die Verbinding kun je dan door t leven gaan met alles erop en eraan. In een ont-moeten van dit leven, als een uitdaging, als een grootse ont-dekkingsreis. Als je jezelf uiteindelijk overgegeven hebt aan Dat wat alles omvat. Daarin vindt je, je bedding, je drijfveer van leven. Alle eigenwilligheid verdwenen, en je volgt slechts. En je voelt, en je Weet dat t goed is. Dat het, het enig Goede is om te doen. Dat is het innerlijke richtsnoer waarmee je jezelf eigenlijk vrij maakt van de wereld om je heen. Je Weet wat is, elk nu, want Het spreekt altijd. Het is de meest harmonieuze Beweging die je kunt volgen. Het is een waarlijk meebewegen, al kan t soms lijken dat t tegen de stroom van de wereld ingaat. Maar uiteindelijk ka

Geboorte en dood zijn als komma's in een zin zonder einde. Swami Rama Ja, en wat is dan die zin in dat eindeloze leven van geboorte naar dood, iets er tussenin en dan weer van geboorte naar dood? Eindeloze tijd om wat te doen? En wat doet de tijd met ons? Wat wordt opgeslagen in de tijd door alle tijden heen? Wat zich opstapelt opstapelt? Van waaruit we dan gaan leven. Heleboel kennis en ervaringen, vaardigheden. Maar wat is hierin werkelijk bevrijdend, helend? Gaat het niet om iets heel anders.. Om iets vrij te maken wat niet van de tijd is. Niet besmet door de tijd. Niet aangetast vervormd ingekleurd ingekapseld door de tijd. Iets wat de tijd omvat, wat de tijd draagt. Iets wat ons wil bevrijden zonder belang of verlangen. Wat alle antwoorden heeft op alle vragen. Dat het verlangen hiernaar groeit zodat Het ons kan gaan helpen, inspireren, verwarmen. Ligt daar niet de ware zin in? Het vrijmaken van de Eeuwigheid. lieve warme groet Kagib

De rivier was weids en machtig, op sommige plaatsen was zij kilometers breed en het was een genot zo veel water te zien. In het noorden lagen de groene heuvels, fris na de stortbui. Het was een prachtig gezicht, die wijde bocht van de rivier met die witte zeilen. Het waren grote, driehoekige zeilen en in het vroege morgenlicht hadden ze iets betoverends, ze leken uit het water op te rijzen. Het dagelijks rumoer was nog niet begonnen en het lied van een botenverhuurder, bijna aan de overkant van de rivier, kwam aandrijven over het wateroppervlak. Op dat uur was het of de hele wereld van zijn gezang vervuld was, en alle andere geluiden verstilden; zelfs het fluiten van een trein werd zacht en draaglijk. Geleidelijk begonnen de geluiden van het dorp: de luidruchtige ruzies bij de bron, het blaten van de geiten, de koeien die vroegen om gemolken te worden, de zware karren op de weg, het schrille gekras van kraaien, het geroep en gelach van kinderen. En zo was er een nieuwe dag aange