Kagib Weteninhethart

De late herfstzon scheen ongehinderd door het raam naar binnen en het gedruis van de drukke straat was hoorbaar. De stervende bladeren waren fel van kleur en de lucht was fris en pittig. Als in alle steden viel het contrast op tussen een sfeer van hopeloosheid en onnoembaar leed en het felle avondlicht; de kunstmatige vrolijkheid maakte het contrast nog triester. We schijnen nauwelijks meer te weten wat het is, vrijuit te glimlachen en natuurlijk te zijn; onze gezichtsuitdrukking is gesloten door zorgen en tobberij. En toch tintelde het blad in de zon, terwijl juist een wolk voorbij trok. Zelfs binnen zogeheten geestelijke bewegingen worden de maatschappelijke indelingen in stand gehouden. Hoe gretig worden adellijke personen binnengehaald en wordt hun een plaats gegeven op de eerste rij! Hoe vaak verdringen zich de aanhangers niet rond beroendheden. Wat zijn we niet begerig naar onderscheidingen en etiketten! Dezelfde hang naar onderscheiding zet zich voort in wat men geestelijk

Er zijn allerlei stadia van ont-wikkeling, het ene volgt op t ander. Begint dus met t geloof. Maar dit geloof is iets levends, heeft eigenlijk verbinding met Weten. Al omvat je met dit Weten nog niet alles, lang niet alles, sta je nog helemaal aan t begin. Je Weet dat t goed is, dat het God is, dat God je draagt. Je voelt Het binnenin, en niets liever wil je dan jezelf hieraan overgeven. Zo kan de stroom verder gaan. Als je deze Verbinding gemaakt hebt, echt dat levende geloof er is, dan wil je niets liever dan deugen. Dan ligt daar het ankerpunt van je leven. Je luistert naar het tijdloze Geweten dat wakker geworden is. Daar geef je jezelf aan over, dat laat je tot je spreken. Zo kan het Licht schijnen op/in jouw duisternis, en alles in het Licht brengen. Tuurlijk, dit proces gaat met vallen en opstaan, je deugt niet zomaar. Het is een vaak sterven aan zoveel. Maar je diepste intentie blijft dat je deugt, dat doet je deugd. ;) Dat maakt je blij als het deugt. Je Weet t als t

Weten dat er voor het liefste, het hevigste geen woorden zijn. Veel kan gezegd, veel kan gezongen, maar het hoogste, het diepste is onuitsprekelijk. En telkens weer het zwijgen toe doen. Stap voor stap opklimmen, afdalen naar de stilte. Alleen maar ademen, het opperste, het innigste in en uitademen. Om tenslotte weer te spreken, te zingen. Taal die taal, lied dat lied is. Taal, lied, opbloeiend uit de stilte. Hans Bouwma Mooi die laatste regeltjes. In voeling met die ware Stilte kan het ware spreken komen. Een zingen, uitzingen, uitstralen van de Liefde. En voordat die er is, steeds weer jezelf terug roepen, steeds weer bezinning. Je afvragen is dit nu werkelijk zo belangrijk waar ik nu vol mee zit? Even heel bewust ademen, alles doorvoelen, voelen de betekenis van dat wat is. Misschien verdwijnt wel heel veel, en de Stilte blijft over. lieve warme groet Kagib

In alle mensenharten schuilt een oerkracht van wederkerige harmonie, die door de hemel en aarde werd ontvangen. Deze kracht vormt de basis van het menselijk leven. Kaibara Ekken (1630-1714) Mooi, honderden jaren oud, dit citaat en toch tijdloos. Maar minimaal aangeboord die potentie. Die in onszelf is, waar we aan voorbijgaan. Omdat ons hart potdicht zit. Zodat de ware Kracht zich niet kan open-baren. Het is de Kracht die alles draagt en omvat. Wat Liefde is. Wat Weet. Die in harmonie is met het totale leven. Het ware Leven. Het leven draait erom daar weer meer en meer in te resoneren. voeling mee te krijgen. Aan die leiding over te geven. Dat zou de basis van het leven mogen zijn. Samen onderweg in ware verbondenheid. Waarlijk een samen-leving zijn. lieve warme groet Kagib

Ook al ziet de blinde het niet: het licht blijft het licht. Japanse spreuk Dat is een mooie spreuk die natuurlijk ook symbolisch is. We zijn ziende blind. We denken te zien, het te zien, te weten hoe het is. En toch, we zijn blind. Blind voor het ware Licht dat alles doorstraalt. Verblind door alles wat we zien, al die mooie kleurtjes en vormpjes om ons heen. Daar verdwalen we in. Daardoor worden we geleefd, al denken we zelf te leven. Van het een naar het ander, nooit rust. En het ware Licht blijft schijnen, alles doorstralen. Alles is vluchtig behalve dit Licht. En dit Licht is de vervulling. Het Licht binnenin, dat straalt vanuit het hart. Het Licht dat waarlijk inZicht kan geven. En je totale leven. Open je hart, en laat dit Licht naar binnen stromen. Het echte Weten, echt Liefde. Laat het je raken. Je zult het Weten. lieve zonnetjesgroet Kagib 

Aan de overzijde van de weg lag de plas in volle rust. Nog onlangs was het water onder een stevige bries heftig bewogen; nu lag het volkomen stil en weerspiegelde het de brede bladeren van een overhangende boom. Een of twee waterlelies dreven kalm op het wateroppervlak, een nieuwe knop kwam juist boven het water tevoorschijn. Langzamerhand vertoonden zich wat vogels, en een stuk of wat kikkers kwamen tevoorschijn en sprongen in de plas. Dan vervlakten zich weer de kringen en het water lag weer stil. In het hoogste topje van een boom zat een vogel zich de veren glad te strijken en te zingen; af en toe vloog hij in een grote boog rond en streek dan weer neer op zijn eenzame hoge zitplaats, zo gelukkig was hij met de wereld en met zichzelf. Vlakbij zat een dikke man met een boek in de hand, maar zijn gedachten waren duidelijk elders. We willen zo graag eerst uiterlijke orde scheppen; uiterlijk organiseren we ons leven aan de hand van onze genomen besluiten en van de innerlijke begi