Kagib Weteninhethart

Aan de overzijde van de weg lag de plas in volle rust. Nog onlangs was het water onder een stevige bries heftig bewogen; nu lag het volkomen stil en weerspiegelde het de brede bladeren van een overhangende boom. Een of twee waterlelies dreven kalm op het wateroppervlak, een nieuwe knop kwam juist boven het water tevoorschijn. Langzamerhand vertoonden zich wat vogels, en een stuk of wat kikkers kwamen tevoorschijn en sprongen in de plas. Dan vervlakten zich weer de kringen en het water lag weer stil. In het hoogste topje van een boom zat een vogel zich de veren glad te strijken en te zingen; af en toe vloog hij in een grote boog rond en streek dan weer neer op zijn eenzame hoge zitplaats, zo gelukkig was hij met de wereld en met zichzelf. Vlakbij zat een dikke man met een boek in de hand, maar zijn gedachten waren duidelijk elders. We willen zo graag eerst uiterlijke orde scheppen; uiterlijk organiseren we ons leven aan de hand van onze genomen besluiten en van de innerlijke beginsele

Iemand die leeft vanuit innerlijke rust straalt een andere energie uit dan iemand die nerveus of uit balans is. Innerlijke rust is het vermogen om een zekere afstand te houden tussen de buiten en de binnenwereld. Door de drukte en stress van het dagelijkse leven zijn wij geneigd om onze aandacht buiten onszelf te houden. Er gebeurt zoveel dat we uit de eigen kracht stappen en bijna het contact met onszelf verliezen. Patty Harpenau Is zeker waar, wat ze hier zegt. Alles is energie. Mbt innerlijke rust, bij echte innerlijke rust doe jij niks meer, dan rust je in het Leven dat alles draagt. Zeker is er dan een bepaalde afstand maar betekent niet afstandelijk zijn. Er is een ontkoppeling gemaakt. Je verliest je niet meer in je gedachten je emoties, er is een andere faktor bijgekomen. Met die faktor, de toeschouwer, kun je dan je gedachten, emoties bekijken, doorvoelen. Met de toeschouwer kijk je ook zo de wereld in, ziet meteen wat de omgeving in je opwekt aan gedachte

Van zee woei een koel, fris windje aan en onder de boom heerste rust. De bergen vertoonden levendige kleuren en de blauwe Vlaamse gaaien kwetterden druk. Een koe kwam voorbij, gevolgd door haar kalfje, en een eekhoorn raasde wild ratelend de boom in. Hij ging op een tak zitten schelden; ja hij bleef een tijd achtereen schelden en zijn staart wipte daarbij op en neer. Hij had opvallend fonkelende oogjes en scherpe klauwtjes. Een hagedis kwam zich in de zon warmen en ving een vlieg. Zacht wiegden de toppen van de bomen, terwijl één dode boom zich kaarsrecht, vorstelijk en stijf aftekende tegen de hemel. Hij was gebleekt door de zon. Een andere dode boom ernaast was zwart en krom en eerst onlangs weggekwijnd. Tegen de verre bergen hingen een paar wolken. Wat is eenzaamheid toch een vreemd en angstwekkend verschijnsel! We geven onszelf nooit de kans er echt mee in aanraking te komen; als we het toevallig al eens even doen, rennen we er vlug vandaan. We zijn tot alles bereid om eenza