Kagib Weteninhethart

Boven in de bergen had het de hele dag al geregend. Het was geen milde, malse regen, maar een van die striemende stortregens die wegen wegspoelen, bomen ontwortelen op de hellingen, aardverschuivingen veroorzaken en rivieren doen razen, die dan na verloop van een paar uur weer tot bedaren komen. Een kleine jongen speelde kletsnat in een ondiepe plas en lette geen ogenblik op het schelle, boze roepen van zijn moeder. Er kwam een koe de helling af over de modderige weg waarlangs wij naar boven liepen. In de kamer brandde een vuur en er zaten diverse mensen te wachten om aan een gesprek deel te nemen. De regen, die tegen de ramen sloeg, had een grote plas op de vloer gevormd; het water kwam zelfs door de schoorsteen naar beneden en deed het vuur sputteren. Hij was een begaafd politicus, een realist, uiterst oprecht en een vurig patriot. Hij was niet kleingeestig of zelfzuchtig, zijn streven was niet ten eigen bate, maar stond in dienst van een idee en van het volk. Hij was

Het Pad gaan heeft grote gevolgen. Ja je leven verliezen, alles wat je denkt te zijn, denkt wat is, denkt wat je moet doen. Alles waar je vol van bent in emoties en gedachten. Het moet allemaal verdwijnen. En de Kracht zal er alles aan doen dat het verdwijnt. Er gaat meestal heel veel vooraf voordat je werkelijk je over geeft aan dat Andere. Zonder voorbehoud, zonder terughouding. Je bent daarin dan al tot een beleven gekomen hoe onvoorstelbaar wijs het Plan is, hoe alles in elkaar past, hoeveel Liefde in dit Plan is. In dit beleven van die Liefde kom je dan tot de overgave en je wil niets liever dan alles overgeven aan deze Liefde. Dat alles op mag lossen in deze Liefde. Je wil dan niets liever dan je leven geven zodat het Leven in je op mag staan. Maar je kunt dit niet doen, niet met je ikje. Je kunt wel het toelaten dat het gebeurd, open zijn, in die overgave. Jezelf durven laten raken, durven laten veranderen, durven inzicht toe te laten hoe t spreekt. Durven kwet

Vader aap tot moeder aap: "Kijk niet zo treurig, alle pasgeboren aapjes lijken op mensen" auteur onbekend Hihihi ja dat is wel een omkering he maar wel een prikkelende. Zijn wij nou zo intelligent, waaruit bestaat die intelligentie dan? Wat doen we met die intelligentie? Kijk eens naar de wereld. Heel eerlijk. Wat doen we met die intelligentie? Hebben we het ware geluk gevonden wat we hier allemaal met elkaar doen? Een wereld gebouwd op waarvan we denken dat dit dat we heel intelligent zijn. Maken we er eigenlijk niet gewoon een zooitje van met een mooi vernisje. Ziet er allemaal heel mooi uit, maar wat eronder zit... Wat verborgen is, wat niet naar buiten mag komen maar wel naar buiten uitwerkt. Je kunt dit ook nog anders lezen, misschien heeft die persoon het zo bedoeld, aspect van uiterlijk. Schoonheid, wat is schoonheid, is dit niet heel relatief? Wordt dit ook niet voor een groot deel bepaald door de cultuur wat mooi en niet mooi is. Nemen we elkaar daarin

Ik vroeg de nacht: wijs me de weg naar het licht; ze antwoordde: volg me. Carla Pols Ja, dies mooi, we zijn vaak bang voor die  nacht he. We willen m niet ingaan, niet aangaan wat erin besloten ligt. We vluchten vaak weg voor de duisternis. Of we ontkennen m overstijgen het. Maar juist dat wat nog duister is wil in het Licht komen. En het Licht kan daarbij helpen. Als we ons hiervoor openen. Ons hart openen. Het ware Licht binnenin. Dat wat ons draagt, er altijd voor ons is. Onvoorwaardelijk, overstromend in Liefde. Het wil ons inLichten, doorLichten, alles beLichten. Alles in het Licht zetten wat nog duister is. Maar zonder oordeel, gewoon wat is. De weg door de donkere nacht onder leiding van het Licht. En het werd weer Licht. Een weer gedragen voelen door dat Licht. lieve warme groet Kagib

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen

We wachtten op de trein, hij was te laat. Het perron was vuil en rumoerig, de wind was vinnig. Er waren veel mensen die moesten wachten, net als wij. Kinderen huilden, een moeder gaf haar baby de borst, verkopers prezen luid hun waren aan, er werd thee en koffie verkocht; het was er al met al druk en lawaaiig. We liepen het perron op en neer, keken waar we liepen en letten op het wervelende leven om ons heen. Er kwam een man op ons af, die in gebroken Engels begon te praten. Hij zei dat hij op ons had gelet en zich gedrongen voelde ons iets te vertellen. Met veel emotie beloofde hij dat hij een ordentelijk leven zou leiden en dat hij vanaf dat ogenblik nooit meer zou roken. Hij zei dat hij geen ontwikkeling had, omdat hij maar een riksjakoelie was. Hij had een ferme blik en een innemende glimlach. Na een poosje kwam de trein. In de wagon stelde iemand zich voor. Hij was een bekende geleerde; hij kende vele talen en kon er rijkelijk in citeren. Hij was al bejaard en e