Kagib Weteninhethart

Het was een arme jongen in een vuil, gescheurd hemd, dat te lang voor hem was. Hij stak rennend de weg over en lette goed op het verkeer. Hij was heel mager, heel donker van huid en had regelmatige, gave gelaatstrekken. Aan de andere kant van de weg gekomen bleef hij even staan en liep toen doelloos voor ons uit. Hij was zo'n zeven of acht jaar oud, zijn ogen glansden en er was niet veel nodig om hem te laten lachen. Hij liep op blote voeten had een groot hoofd en straalde een intense droefheid uit. Zelf zou hij niet weten wat droefheid was. Alles wat hij wilde was een goede maaltijd, een lange ongestoorde slaap en schone kleren. Er was niemand die tegen hem praatte, de andere jongens op straat moesten ruzie met hem hebben of ze lieten hem aan zijn lot over. Hij was eenzaam, maar wat dat betekende zou hij ook niet weten. Zijn vader en moeder moesten ergens hard aan het werk zijn, waarschijnlijk hielpen ze bij de bouw van die eindeloze flatwoningen, waar ze zelf nooi

Geen enkel individu kan uiteindelijk falen. De Godheid die in de mensheid indaalt zal uiteindelijk naar Zijn oorspronkelijke staat terugkeren. N. Sri Ram Ja, zo'n uitspraak kan ook een 'dooddoener' zijn. Och, maakt niet uit wat ik doe of wat de mens doet, het komt allemaal uiteindelijk wel goed. En toch als ik daar zo naar kijk, is het wel zo? De ontwikkelingen die nu gaande zijn, de zich razend snel ontwikkelende technische vooruitgang. Die heeft al grote gevolgen en gaat steeds grotere gevolgen krijgen. Steeds minder kans voor het Goddelijke om zich kenbaar te maken omdat we ons meer en meer verliezen in al die technische speeltjes. Het Bewustzijn loopt ver ver achter op die technische ontwikkeling, daarin is alles uit balans. Vanuit een miniem bewustzijn vinden al die ontwikkelingen plaats. Ik zeg vaker we worden straks niet androgyn maar een androÏde, half mens half robot. Willen we dit, wil je dit? Dat de potentie die in de mens is nooit meer aangeb

Wie heeft gezegd dat de liefde blind is? Zij is de enige die scherp ziet: zij ontdekt schoonheden waar anderen niets merken. André Frossard Zeker waar, echte Liefde is niet blind. Echte Liefde Ziet wat is. In de Liefde is eindeloos ruimte voor alles, in alles, voor iedereen. De Liefde zet niet vast, zet er geen beelden voor, voor dat wat is. Zet de mens niet vast in wat je denkt dat is. In de Liefde is alles open en stromend, dus elk moment kan weer nieuw zijn. Daarom zal de Liefde ook elke mens, elk moment als nieuw ontvangen. Geen oordeel over die mens, al kan in alle helderheid ervaren, gezien worden wat is. Dan kan juist in alle helderheid ervaren worden wat is. En juist dan kan schoonheid gezien worden in alles dat is. Juist omdat elk moment weer nieuw is, er geen beelden voor gezet worden. Alles in beweging en verandering is. De mens, de wereld, ontvangen, onbevangen in alle openheid. Binnenlaten, tot je laten spreken, je laten raken. In ontroering, compassie,

De Ommekeer heeft wel gevolgen. Je zou kunnen zeggen dat alles wat in de duisternis is door het Eeuwige Licht in het Licht gezet wordt, belicht wordt. Dat je ingelicht, doorlicht wordt. Das fiks confronterend voor t ego, het kan niet meer vluchten. Steeds wordt gezien wat is. Dit betekent dus zeker niet dat je iets moet onderdrukken, maar gewoon het durven zien en de verantwoordelijkheid hiervoor nemen. In jezelf kijken wat de betekenis is van alles wat op je pad komt, wat in interactie met het leven in je wakker wordt. Overal waar eigenwilligheid is, het zelf willen weten, het zelf willen doen. Het dagelijkse gevecht vaak in t leven, meer n overleven. Het verlangen om t uiteindelijk toch buiten te vinden in wat je doet in wat je kunt. Je ego wordt ontmaskerd. Zo verdwijnt dit alles meer en meer in dit Licht in dit inzicht in begrip in dit Bewustzijn. Waardoor er meer en meer waarlijk rust op je neerdaalt, vrede, gewoon Zijn. Het leven kan je niet zoveel meer doen, het

Als een trein door een tunnel rijdt en het donker wordt, spring je er niet uit en gooi je je kaartje niet weg. Je blijft zitten en vertrouwt op de machinist. auteur onbekend Ik vind het een mooi beeld. we hoeven niet bang te zijn als het donker wordt in ons leven. Als het leven donker voelt, vol pijn is, verdriet, eventueel wanhoop. Een verlies van een dierbaar iemand, of je baan, of je krijgt de mededeling dat je ernstig ziek bent. Op zo'n moment wordt alles ineens donker, er lijkt geen licht meer te zijn. Alle zin en perspectief uit het leven weggestroomd. Maar dit lijkt zo te zijn. Juist dan kan voeling komen met het ware Licht, niet meer verblind door alle schijnlichten. Juist dan kan dit Licht je verwarmen, steunen, je waar nodig inLichten, als je je hart hiervoor opent. Dat is symbolisch die machinist, die Weet precies wat je nodig hebt, wat nodig is. Als je hier voeling mee krijgt en meer en meer op vertrouwt kan die je op de beste manier door de tunnel

De zon stond nu achter de bomen en op de stoffige, vuile weg was het druk. Overal zag je arme, slecht geklede, hongerig kijkende, afgematte mensen, die eindeloos met elkaar praatten. En dan was daar de zee, rusteloos, het water schitterde in het licht van de ondergaande zon. Overal was beweging, iedere kleur danste en de rotsen waren heel diep zwart. Actief bezig zijn is niet uit het leven los te maken. Het idee is iets anders dan het feit en leven op basis van een idee wil zeggen dat je niet tot daden komt, wat dan weer voort komt uit denken dat in conflict verkeert en in actie komen op basis van een idee kan enkel tot tegenstrijdigheid leiden en de spanning die dat oplevert betekent dat je niet tot daden komt, al kunnen er boeken en schilderijen, goden en visioenen uit voortkomen. Leven is actief bezig zijn. Je leeft niet vanuit de herinnering. De sintels van de herinnering zijn iets anders dan het vuur van het leven. Ideeën worden op basis van die sintels gevormd.