Kagib Weteninhethart

In de ochtend begonnen de wolken zich te vormen. Tegen de avond was de hemel donker en zat er regen in de lucht. Die avond liepen veel kinderen over de weg langs het huis. Allemaal vuil, in lompen, met kapotte schoenen of op blote voeten. Er waren er een paar die glimlachten, maar de rest was ernstig, treurig en had het koud. Een kleine jongen speelde met een stukje van een ijzeren tafel. Hij had het aan een touw met een stel knopen erin. Telkens zette hij het op een rennen, met het touw vast in zijn hand, dat dan met het stukje buis achter hem aan kwam. Hij keek over zijn schouder om te zien of het met hem meeging en iedere keer als hij omkeek was hij blij als hij zag dat het er nog was; dan lachte hij, praatte ertegen en rende weer verder. Hij was donker van huid, mager door voedselgebrek en om zijn hoofd droeg hij een vuile lap. Zijn blik was heel ver afgedwaald en zou nooit terugkeren. Ze zouden altijd arm zijn, altijd zwoegen en altijd honger hebben. Ze zouden s

Tao en geldelijk gewin, of welke wereldse belangen dan ook, het bijt elkaar bijna he, sluit elkaar uit. Het ego kan niks met Tao, voelt er niks bij. Het vindt dit zweverig, of het is er bang voor. Het Tao-pad gaan heeft juist als gevolg dat t ego verdwijnt. Daardoor verdwijnt ook de drive naar geldelijk gewin, concurreren, strijden. Je kijkt meer en meer dwars door alle spelletjes heen. Je doorziet alles, en gaat meer en meer relativeren. En ja, daardoor is er ook veel wat je gewoon niet meer kan doen. Er zit geen energie meer, het is tot niets geworden. Het heeft geen enkele betekenis meer waar zovele mensen zich druk over maken. Zo goed mogelijk speel je nog t spel mee, maar met spelletjes doe je niet meer mee. Mensen die het pad van Tao volgen, echt het pad van Tao volgen, met alle gevolgen, Weten wel beter. De ware rijkdom ligt binnenin. Daar ligt de vervulling. Buiten kan daar niks meer aan toevoegen. Meer en meer een gewoon Zijn. Geen opgeblazenheid, geen poeh

Veel mensen zijn eenzaam omdat zij muren bouwen in plaats van bruggen. auteur onbekend Mooi, volgens mij gaat dit voor heeeel veel mensen op. Iets zet zich vast, en bouwt zich uit, bouwt zich op. Er wordt een muur gebouwd, en niets kan meer naar binnen. Alles moet door die muur heen, en wordt vervormd door die muur. Je kunt niet meer geraakt worden, je bent veilig. Veilig achter die muur. Maar je kunt ook niet meer geraakt worden door het Leven. Wat jou draagt, er altijd voor jou is. Wat achter die muur zit, er zit een deur in die muur, en er wordt geklopt. Een warm kloppend hart. Het is aan jou om die deur open te doen. Zolang dit niet gebeurt zul je eenzaam zijn. Als je die deur opent, ja dan kun je ook geraakt worden door die mens om jou heen. Maar, dan mag je misschien ook voelen, dat het nu anders is. Dat het niet altijd hoeft te zijn zoals het was. Allemaal heel kwetsbaar ja, maar ook zo kostbaar. Echt geraakt kunnen worden, puur wat is. Niets ertussenin, ook eventue

Daar gaat t om, harmonie, balans vinden, in evenwicht zijn. Wat uiteindelijk betekent in harmonie zijn met Zijn. In je midden zijn. In het midden is stilte. In het midden is vrede. In het midden is onuitputtelijke Kracht. Draait het hele leven er niet om dit midden te vinden, en steeds weer te hervinden? Verliezen we dit niet steeds weer omdat we achter onze gedachten aanhollen, achter onze verlangens, achter dat we zoveel moeten doen, en we zijn er niet meer, we zijn uit ons midden. Of we versuffen, kristalliseren, raken vast in monotonie, routine, gaan een beetje slapend door t leven. En ook dan zijn we uit ons midden, niet in harmonie dus ook niet echt in vrede al kan dit aan de oppervlakte zo lijken. Schijnbare vrede kan dan zo onder onze voeten weggeslagen worden als de situatie verandert. Dus ja dan staan we niet echt stevig. Niet gegrond in Zijn, maar in wat we denken te zijn. Als we niet in harmonie zijn, op wat voor manier dan ook, dan zal het leven iets z

Ik ben ervan overtuigd geraakt dat de wereld pas kan worden veranderd langs de weg van het ontwaken, de ontwikkeling van het bewustzijn van ieder mens. Daardoor kunnen onrechtvaardige situaties en onrechtvaardige structuren worden veranderd. Prinses Irene Toch eens contact opnemen met prinses Irene hihihi Dat is precies waar ik al de helft van mijn leven mee bezig ben dat kenbaar te maken. Maar dat het dan ook om iedereen gaat. Niet op een eilandje, niet al al die eilandjes met al die cursusjes en therapietjes en wonderformuletjes en groepjes terwijl de maatschappij gewoon doordendert en totaal geen ruimte geeft aan die bewustwording, daar helemaal geen belang aan hecht. De maatschappij die alles bij het oude wil laten, alles wil blijven doen zoals het altijd gedaan heeft. En dit gaat ten koste van zo ontzettend veel. Maar we hebben het niet in de gaten. Want we zijn allemaal in slaap. En we zijn allemaal zo druk met onze eigen wereldjes. En we willen eigenlijk ook

De lucht was intens blauw, het was het soort blauw dat alles kleur geeft; alles had kleur die morgen. De vogels, de kinderen van de buren, in hun felrode broekjes, de sari's, de enkele bloemen die in de tuin nog bloeiden en de viooltjes. Die waren heel bijzonder; je had ze elke dag gezien, je hierover verwonderd hoe teer en onbeschut ze waren, maar die morgen leken ze met hun kleur de tuin te beheersen. Ze waren echt geel, niet bruingeel of geel met een vleugje rood of groen; hun zuiverheid was net zo'n verrukking als die blauwe lucht was; je ogen raakten verzadigd van de kleur. Schoonheid gaat persoonlijke smaak te boven. Schoonheid is geen reactie, wat smaak wel is. Smaak behoort tot de dingen die je hebt verworven; smaak valt te cultiveren, net als kennis; smaak kan worden toegespitst, verfijnd, maar schoonheid is niet iets waar het denken mee kan spelen of waar de gevoelens over kunnen fantaseren. Evenmin als Liefde kan schoonheid uit de wispelturigheid va