Kagib Weteninhethart

Er is ook nog een ander pad, langs de bloeiende gele mosterd, langs erwtenbloesem en weelderige groene tarwevelden. Dat pad wordt weinig gebruikt en het is er prettig wandelen. Het was een mooie avond; de zon ging onder achter de bomen. Op dat pad was je overal ver vandaan. Al lagen rondom dorpjes verspreid, toch was je ver van alles verwijderd en kon niets je naderen. Dit lag buiten ruimte, tijd en afstand. Je was ver weg, in de een of andere onbekende wereld zonder afmetingen. Je was ver weg, onmetelijk ver, terwijl de bomen, de gele bloemen en de korenaren verbazend dichtbij waren, dichterbij dan je gedachten, wonderlijk vol leven, met een intensiteit en schoonheid die nooit zouden kunnen verwelken. Liefde, dood en schepping waren een feit, een feitelijke werkelijkheid. Evenals het lichaam dat onder de boom aan de oever van de rivier verbrandt werd. De boom, het vuur en de tranen waren echt, waren onomstotelijke feiten, maar ze waren zowel feiten uit het bekende a

Het gaat er niet om dat je zomaar alles goed moet vinden wat gebeurd is. Iets kan je echt pijn gedaan hebben, verwond etc. en dat wegredeneren helpt niet. Maar hoeveel zetten we niet vast in beelden? Dat we ze bevriezen tot een starre realiteit. Je gedachten houden je daar dan in vast waardoor er niets nieuws meer binnenkan, niets je meer kan raken, tot een ander beleven en zien kan brengen. Eigenlijk ben je dan dood. Je leeft niet meer. Het verleden leeft door je heen, en alles wordt ingepast in dat wat in het verleden was. Daarom ont-moet het leven elk moment weer als nieuw. Laat t steeds weer nieuw op je afkomen, alsof je nog niets weet. Misschien is er wel iets veranderd in dat wat was in t verleden. Misschien is de ander wel veranderd. Misschien komt er nieuwe informatie binnen waardoor je idee over dat wat was veranderd. Dat je daardoor misschien tot begrip komt, misschien wel tot een bevrijding van dat wat was. Zo kan t bewustzijn steeds weer tot je spreken,

Vrede begint binnen in jezelf. Vrede in je hart krijgen is niet eenvoudig. Het vraagt om een totale eerlijkheid naar het zelf. prinses Irene Heel wijs van de prinses, stem er helemaal mee in. Grappig had net als reactie op iemand met een soortgelijke 'boodschap' precies hetzelfde ingetikt. Vrede begint bij jezelf. Ja, daar zou het mogen beginnen, vrede in je hart krijgen. Maar ver veruit de meeste mensen gaan daar helemaal aan voorbij. Ze beginnen buiten, ze proberen het buiten te vinden. Ja, ook bij veruit de meeste in spirituele kringen realiseer ik me steeds meer. T is een thema wat de laatste dagen door me heen gaat. Er zijn er echt nog maar heeeeeel weinig die deze basisintentie van leven hebben. Om die ware vrede te bereiken in zichzelf door een totale eerlijkheid naar zichzelf. Niets vanzelfsprekend achten, niet alles naar buiten projecteren, geen vluchtwegen zoeken. Nee gewoon doorvoelen wat is, elk moment weer. Zonder schuldgevoel maar met verantwoord

Geloof draagt weten in zich, maar het is een ander weten dan wetenschappelijk weten. Het is een innerlijk weten. Nico ter Linde Ja, eigenlijk als je echt Weet is het geen geloven meer, want je Weet het. En dat Weten is dan onverwoestbaar, daar kan geen geloof tegenop. En heel belangrijk het is niet blind, het is geen uiterlijke regel. Het is juist een helder Zien wat is. Je kunt er niet in gemanipuleerd worden door bepaalde geloven, stromingen, culturele maatschappelijke bepaling. Want je Weet het zelf. En daar sta je voor. En als het nodig is, wat het gevolg ook is. Daarin ben je Vrij. Daarin heb je je vrijgemaakt van de wereld als je echt Weet. Dan hoef je ook niks meer van de wereld als bevestiging als steun. Want dat Weten leeft in jou, belevendigd jou, vervuld jou. Tuurlijk gaat aan dit alles een heel proces vooraf om tot deze vervulde staat te komen. lieve warme groet Kagib

De uitdaging van deze tijd. Niet dat we een of ander kanaal worden van een bepaalde entiteit, wat voor naam hij/zij zich ook geeft. Maar het vrijmaken van ons eigen Bewustzijn. Ons eigen Weten. Niets ertussenin. Geen enkele afhankelijkheid meer. Daarin jezelf gronden en vanuit gaan leven. Daar je Vrijheid in vinden. Waarlijke onafhankelijkheid. Dit betekent uiteindelijk een worden met Tao. In dit een Zijn, zullen we waarlijk verbonden/een zijn met iedereen waar dit ook gebeurd is. Ook dit zullen we Weten, waar dat gebeurd is. Op een bepaalde manier spreek je dan een zelfde taal, geen spraakverwarring meer. De taal van het Hart. Zo kan de mensheid meer en meer waarlijk één familie worden. Ik heb geen enkel oordeel over mediums/channeling etc. Waar t me slechts om gaat, en daar ben ik heel kritisch en duidelijk/helder in. Bevordert dit het vrijmakingsproces of raak je daardoor bevangen, gevangen in allerlei beelden van die entiteit. Zonder dat we het zelf in ons eigen

Ik ben opgevoed met een doodsangst om afgevoerd en vergast te worden - wij moesten stil zijn, we mochten er eigenlijk niet zijn. Ik voelde mij, zoals Ischa Meijer ooit schreef, het jongetje dat alles goed moest maken. Waarom denk je dat ik al die dingen heb gedaan? Acteren, schilderen, regisseren! Presteren. Dat ik er ben is niet voldoende. Ik moet laten zien dat ik kan overleven, nee, meer nog dan dat: ik moet het onderste uit de kan halen. Dat begrijp je toch wel? Jeroen Krabbé Een eerlijke ontboezeming van Jeroen. Wel heel intens, dat werkt natuurlijk sterk door. En volgens mij verwoordt hij het beleven van heel veel VIPS. Wordt vaak zichtbaar dat ze eigenlijk heel onzeker zijn voelen dat ze er niet mogen zijn. En vanuit die onzekerheid presteren ze zich als heel zeker, verschuilen zich achter een masker, en als je daar bepaald talent voor hebt dan wordt je misschien wel beroemd. Dat je je kan verschuilen achter een talent. Komt eropneer als er geen nieuwe innerlijk

Samen met de zwaarbeladen kameel staken we allemaal via de nieuwe brug het stroompje over; de fietsers, de dorpsvrouwen, die van de stad terugkwamen, een verwaarloosde hond en een trotse oude man met een lange witte baard. De oude wankele brug was weggehaald en nu lag er deze nieuwe, die van zware palen, bamboe, stro en leem was gemaakt. Ze was stevig gebouwd en de kameel trok er zonder aarzeling overheen met zijn kop hoog in de lucht. Met zijn kop hoog in de lucht, alles beneden zich achtend en nogal kwalijk ruikend, was hij nog trotser dan de oude man. We gingen met zijn allen de brug over. Hierna volgde een stoffige weg. De kameel maakte grote, brede sporen en was niet over te halen om sneller te lopen dan hijzelf wilde. Hij droeg zakken graan en leek volkomen onverschillig voor alles om hem heen. Hij liep voorbij de oeroude put en de tempelruïnes en zijn drijver deed zijn best om hem vlugger te laten lopen door hem met zijn blote handen te slaan. Krishnamurti