Kagib Weteninhethart

Onder de boom was het heel rustig; er waren heel veel vogels aan het roepen, zingen en kwetteren, eindeloos ongedurig. De takken waren enorm, mooi van vorm, glanzend, glad en heel verrassend om te zien; ze hadden een lijn en een gratie die tranen in je ogen brachten en die je versteld deden staan over de dingen van deze aarde. De aarde bezat niets mooiers dan de boom en wanneer die sterft zal hij nog mooi zijn. Iedere tak naakt en aan de hemel blootgesteld, gebleekt door de zon; op zijn naaktheid zullen vogels rusten. Daar in die diepe holte zal een schuilplaats voor uilen zijn en de kleurige, krijsende papegaaien zullen in het gat in die tak daarboven nestelen; er zullen spechten komen, met hun rode rechtopstaande kuifveren, om er een paar gaten in te hakken en natuurlijk zullen er die gestreepte eekhoorns zijn, die over de takken rennen, steeds over iets klagen en altijd nieuwsgierig zijn; helemaal op de bovenste tak zal een roodwitte adelaar waardig en alleen het

De dood, het leven. Het Eeuwige leven, de Eeuwige verandering van sterven en opstanding, tot de uiteindelijke Opstanding. Het heeft zo'n belangrijke plek in ons leven he. We krijgen er allemaal mee te maken, de dood. Eerst van mensen meer en minder dierbaar, om ons heen en dan onze eigen dood. En toch liggen er steeds juist de grootste mogelijkheden bij het sterven. Het sterven van onszelf en ook het sterven van mensen om ons heen. Dat laatste moment, die laatste momenten, daar gaat t uiteindelijk toch om, de vrucht van ons leven? Wat laten we dan zien, hoe gaan we ermee om, wat wordt er wakker, wat wordt er zichtbaar. Verzet, angst, strijd, of overgave, verstilling, een diepe Liefde die ervaarbaar wordt. Alle schijn ontmaskert, al had je nog zo'n hoge positie, zoveel geld, aan t eind moet je alleen gaan, en de rest blijft achter. Hoe je gaat, hoe je overgaat daarmee heb je de grootste impact op mensen om je heen. Wat je dan achterlaat, de indruk, de herinner

Geen mens zal liefde weigeren wanneer ze zonder voorwaarden gegeven wordt. En wie anders kan die liefde geven dan jij, mijn broeder of zuster? Vandaag drink je ten diepste uit de fontein van mijn Liefde, morgen ben je die fontein. Paul Ferrini Ja, daar is de enige onvoorwaardelijke Liefde, in onszelf. Het Goddelijke in onszelf. Het wacht daar in alle geduld, straalt uit, is Licht al-tijd, Weet wat is, kijkt dwars door jou heen. Maar met ogen van Liefde en alomvattend begrip. Als je je hart hiervoor opent kan de reis werkelijk beginnen, door vele stadia van verandering. En uiteindelijk wordt je dan omgezet in die Liefde, wordt jij ook onvoorwaardelijk zonder verlangen in die Liefde omdat je uitdrukking bent geworden van die Liefde. En dan ben je heel zuiver afgestemd op alles en iedereen, wat werkelijk Wil, wat werkelijk gevraagd wordt in het moment, en elk volgend moment weer. lieve warme groet Kagib

Echte Liefde legt niet aan banden, heerst niet, maakt niet tot slaaf, maar wil vrijlaten, aanmoedigen, anderen de vrijheid geven hun eigen waarheid te ontdekken. In welke kerk of tempel staat dat op de agenda? Welke religieuze organisatie geeft haar leden de vrijheid in aan der Liefde tot zelfverwerkelijking te komen? Paul Ferrini Ik zeg altijd, echte Liefde kun je niet doen. Het is zoiets als, aan de vruchten herken je de boom. Bovenstaand zijn zeker aspecten van die ware Liefde. Die kun je van binnenuit vrijmaken. Die Liefde is in jou, en wil jou bevrijden. En als Het jou heeft kunnen bevrijden kan het door jou heen voor wie wil, voor wie er open voor is de ander weer bevrijden. Een spiegel zijn van wat Vrijheid is. Een uitstraling zijn van die Liefde. Maar het begint met jouzelf. Open zijn, een open hart voor de Liefde die jou draagt en omvat. Dat die Liefde in jou op mag staan wat betekent dat jij dan verdwenen bent. Alles wat je dacht dat was, wat wilde. Een gewo

Het komt erop neer door alles kun je bevangen, gevangen raken, kan je afhankelijk maken. Maar als je er gewoon van kunt genieten, van dat wat is, dan is er niks mis. Als dat Andere in je wakker geworden is, en vrij in je door kan stromen, dan geniet je gewoon van alles. Dan geniet je van dat je leeft. Meer is dan eigenlijk niet meer nodig. Gewoon Zijn. Dit geeft werkelijk vervulling aan alles als het binnenin vervuld is. De rest wordt dan zo vluchtig. Je kunt er wel intens van genieten, van al die mooie momenten die je gegeven worden, maar t vervliegt weer en kan uiteindelijk niks toevoegen aan dat Zijn. Het gewoon Zijn, het licht zijn, blijmoedig zijn. Je kunt er dan in ieder geval vrij van genieten, je zit er niet aan vast. Je ontvangt het, laat het door je heen stromen en laat t weer los. Dit kan uiteindelijk alles zijn, ook mensen, hoe dierbaar ze ook zijn. Er treden weer veranderingen op en je stroomt weer verder. Geen angst om iets kwijt te raken, want je hebt a

Onze vijand brengt ons altijd van aangezicht tot aangezicht met onszelf. We kunnen niet naar hem uithalen zonder naar onszelf uit te halen. We kunnen geen vrede met hem sluiten zonder vrede te sluiten met onszelf. Paul Ferrini Ja, er bestaat die bekende uitspraak van Jezus, heb je vijanden lief. Maar dat kun je dus niet doen, als een regel, zoals heel veel uitspraken van Hem als een regel een gebod niet uitgevoerd kunnen worden. Die vijand om jou heen toont een spiegel van jouzelf, wat die in jou opwekt, wakker maakt, wie of wat je als vijand beschouwt. Die 'vijand' is precies op de juiste plek, die wil jou iets laten zien, laten voelen, over jouzelf. Die werkt als een spiegel, als een trigger om tot bewustwording te komen. Maar het begint dus in jouzelf. Daar moet de oplossing komen, het inzicht, het begrip. Daar kan de vrede en bevrijding en heling komen. En dan verdwijnt die vijand dan zie je wie hij/zij is dan zie je wat is. En in wat is zijn soms echt wel