Kagib Weteninhethart

Uit de opening in de bladerenmassa stak een roze bloem met drie bloemblaadjes; ze was omgeven door groen en zal zelf ook door haar eigen schoonheid verrast zijn geweest. Ze groeide aan een hoge struik en spande zich in om tussen al dat groen in leven te blijven. Er torende een kolossale boom boven haar uit en er stonden verschillende andere struiken, die allemaal voor hun leven vochten. Er zaten nog veel meer bloemen aan deze struik, maar deze ene tussen de bladeren had geen gezelschap, ze was helemaal alleen en daardoor extra overrompelend. Er woei een lichte bries door de bladeren, maar die bereikte deze bloem niet; ze was roerloos en alleen en omdat ze alleen was, had ze een ongewone schoonheid, zoals een enkele ster aan een onbedekte hemel. Voorbij het groene gebladerte stond de zwarte stam van de palm; hij was niet werkelijk zwart, maar zag eruit als de slurf van een olifant. Terwijl je ernaar keek, veranderde het zwart in een opbloeiend roze. De avondzon scheen

De oceaan en de golf. We scheiden ons steeds af van de oceaan, in wat wij willen, denken te moeten doen. In wat we denken wat is, onze eigenwilligheid. En zo maken we eindeloze golven die soms woest te keer kunnen gaan. Zoveel dat vat op ons kan hebben, ons in beweging brengt. Maar die beweging maakt ons dan los van de Oceaan. Wij maken die beweging, wij maken die golf. Wij zetten ons in beweging of laten ons in beweging zetten, wat ons maar kan triggeren. Daardoor maken we ons los van die Oceaan, een Oceaan van Liefde, van Zijn, van Weten. Maar als meer en meer dat Bewustzijn, wat eigenlijk die Oceaan is, in ons kan spreken over alles wat we doen. Over alle golven die we veroorzaken, alle turbulentie, alle verwarring, alle opwinding. Dan kunnen die golven, als er aandacht is, doorzien worden, gezien worden in wat ze zijn. Zo kunnen ze een voor een verdwijnen. Langzaamaan kan zo alles weer tot rust komen, tot stilte worden, verstillen. Een met de oceaan van Bewustzi

Wie de melodie van de stilte kent, kent ook de volheid van de leegte. Paul van den Bergh Ja, die is mooi. De Stilte zingt een lied. In de Stilte is een Beweging, een Stroom, een perspectief, een ontvouwing. Maar dit lied wordt niet gehoord zolang we vol zitten met onszelf. Het is een Stil lied. En als je er open voor bent, een ver-stillend lied. Dan kan alles stil in jou worden. Hoe leger dat je wordt van jezelf, hoe zuiverder je dit lied kunt horen. Uiteindelijk mag je dan mee gaan zingen, als je vol-ledig geworden bent. Dan zingt de Stilte Zijn lied door jou heen voor ieder die wil horen. Voor ieder die wil luisteren. lieve warme groet Kagib

We moeten bereid zijn het leven dat we gepland hebben op te geven, om het leven te vinden dat op ons wacht. Thomas Merton Zo vaak is het leven gepland he. Alles staat al heel vroeg vast. Je hebt een bepaalde opleiding gedaan, van daaruit bepaald beroep dat je uit oefent, je gaat trouwen, relatie, kinderen. En dan is het vaak gedaan met echt leven. Dan wordt alles vaak routine, dag in dag uit hetzelfde, de dagelijkse beslommeringen. Wil hierbij niet zeggen dat een baan of kinderen niet belangrijk zijn. Maar als je merkt dat het leven vast is komen te zitten in zoveel kan het goed zijn je hierover te bezinnen. Is dit wat je wilde? Wie wilde dit, wat je doet wie je nu bent. Ben jij dit? Voelt dit helemaal als jij, waar je hart blij van wordt van gaat stromen? Helemaal in je element in jouw huidige nu? Bezield van binnenuit? Dat het van binnenuit stroomt, elke dag weer nieuw? Of is t anders? Voel je je geleefd door zoveel buiten jezelf. Is er iets in jou dat zich '

Het is wat het is? Het is wat het is, als we het zo eens zouden kunnen ervaren. Niks is slecht, alles is uiteindelijk materiaal. Uiteindelijk wil alles bevrijd worden, gezien worden. Pas dan kan het verdwijnen, wat het ook is, welke emoties ook door je heen gaan, hoe donker die ook kunnen zijn, hoe confronterend. Als je ze met je wil probeert te onderdrukken, te verzaken, gaan ze alleen maar harder vechten. Of ze gaan zich in allerlei andere gedaanten vertonen waar je helemaal geen vat meer op krijgt. Alles waar je tegen vecht, vecht terug zo simpel is het. Alles waar je tegen bent kom je weer tegen. Dus het gaat erom alles te doorzien, totaal te proeven, door je heen te laten gaan. Dat wat is, dat wat in je is, wat in je leeft. Het niet daarbij laten maar het wel totaal toelaten en dan voelen wat het je wil zeggen, wat er speelt. Waarom worden die emoties wakker? Het antwoord ligt in jezelf. En als je het Ziet, werkelijk Ziet verdwijnt het, zo simpel is het. Als je

Als gevoel de vrijheid krijgt, verandert leegte in ruimte. Hans de Ruiter Eigenlijk ontstaat een gevoel van leegte binnenin door verstopping. Dingen zitten vast, stromen niet meer. Je hebt jezelf vastgezet in weerstand of berusting, daar zit je helemaal vol mee. Dus eigenlijk ben je helemaal niet leeg. Je zit helemaal vol van jezelf. En als er dan niks gebeurd dan kan het Leven je ook niet meer helpen. Depressie is daar ook een voorbeeld van. Alles heeft zich vastgezet in een beeld van de werkelijkheid. Je zakt eigenlijk helemaal in dat beeld, in wat was. Het leven wordt dof donker, geen levensvreugde meer, het leven heeft geen zin meer. Want je zit vol met die leegte. Als dan medicijnen, anti-depressiva je gevoel ook nog extra verdoven, je echte gevoel dan is er helemaal geen ruimte meer voor echt leven beleven, dat er ruimte komt voor het ware Leven. Daarom is het zo belangrijk weer te voelen, echt te voelen, wat is, dat dit weer kan gaan stromen, dat het er mag zij

Er verzamelden zich enkele wolken om de zon; ze lagen dicht op de horizon en stonden in brand. De palmen tekenden zich donker af tegen de vurige hemel; ze stonden in goudgroene rijstvelden die zich uitstrekten tot ver aan de horizon. Er stond er één helemaal apart, tussen het geel wordende groen van de rijst; hij was niet alleen, al zag hij er nogal verlaten uit en stond hij zo ver. Er woei een zachte zeebries en sneller dan de bries zaten een paar wolken elkaar achterna. De vlammen stierven weg en de maan maakte de schaduwen dieper. Er waren overal schaduwen die zachtjes met elkaar fluisterden. De maan stond in het zenit en over de weg lagen de schaduwen diep en bedrieglijk. Er stak nu en dan een waterslang de weg over, rustig van de ene kant naar de andere glijdend, een kikker achterna. De kikkers kwaakten bijna ritmisch, in de brede watervlakten langs de weg zaten ze elkaar achterna, met hun koppen boven water; ze doken onder en kwamen boven om weer te verdwijnen. He