Kagib Weteninhethart

De aarde had de kleur van de hemel; de heuvels, de groene rijpende rijstvelden, de bomen en de droge zanderige rivierbedding hadden de kleur van de hemel; alle rotsen op de heuvels, de grote rotsblokken, waren de wolken en deze waren de rotsen. De hemel was de aarde en de aarde de hemel; de ondergaande zon had alles getransformeerd. De hemel was laaiend vuur dat uitbrak in elke wolkensliert, in elke steen, in elke grashalm, in elke korrel zand. De hemel gloeide in groen en purper, violet en indigo, met de razernij van vlammen. Boven die heuvel was één grote uitgestrektheid van purper en goud; boven de zuidelijke heuvels was ze brandend zachtgroen en vervagende tinten blauw; in het oosten weerkaatste de zonsondergang zich even prachtig, in kardinaalrood en gebrand oker, in donker karmozijn en vervagend violet. Deze weerspiegeling vertoonde net zo'n uitbarsting van pracht als het westen; enkele wolken hadden zich om de ondergaande zon verzameld, ze waren zuiver, als

De ultieme Waarheid. Dat mag meer en meer wakker worden. Dat er zoiets groots in ons is, zoiets niet voor te stellen groots en veelomvattend. Zo zoveel Liefde dat dit bevat. Zo'n totaal mededogen en begrip. Een alomvattend Weten dat alles Weet, dat het totale Plan met ons als mens omvat en meer. Dat dit in ons is. Dat dit om ons is. En Het dwingt ons niet. Het geeft ons alle, alle vrijheid, om te doen wat we doen. Maar als we klaar zijn, bereid zijn, ons overgeven, alles overgeven, dan neemt Het ons aan de hand als een Vader/Moeder. Dan toont Het ons de vele schatten die nu nog verborgen zijn, als we er rijp voor zijn. Het Ziet alles, Weet alles wat nodig is, wat zich zou kunnen ontvouwen. Wat in potentie in ons aanwezig is. Het zal ons onvoorwaardelijk steunen, leiden/inspireren van binnenuit. Zo zullen we meer en meer vrij worden, waarlijk Vrij worden van onszelf. Ons onderdompelen in de Ultieme Vrijheid. In een niet te bevatten Liefde en vreugde. Als we h

Geen vogel vliegt te hoog als hij met zijn eigen vleugels vliegt. William Blake Dit vind ik ook wel een hele prikkelende. Het is ook maar wat je onder eigen vleugels verstaat. Maar volgens mij bedoeld hij je ware Vleugels, wie je werkelijk Bent. Grappige is hoe hoger je dan vliegt om bij dat beeld te blijven hoe hoger je komt hoe meer hoog en laag verdwijnen. Maakt allemaal niet meer uit, je positie wat je moet doen. Je doet gewoon wat Wil, vliegt jouw vlucht. Fly like an Eagle, de vlucht van de Heilige Geest. Dit was wat t in eerste instantie opwekte. Komt nog ander facet naar boven en dan heeft vleugels verbinding met echt zijn. Eerlijk zijn, jouw vleugels, wat jouw innerlijke realiteit is in dit nu. En dan mag je heel hoog reiken, verlangen naar de ultieme vervulling bevrijding, voor jezelf voor de wereld, als je maar voeling blijft houden met je echte verbinding, geen droomvlucht, geen vluchten maar eerder je vleugels sterk en groot maken zodat je steeds beter kunt

Wij zijn geen menselijke wezens die het spirituele ervaren. Wij zijn spirituele wezens die het menselijke ervaren. Pierre Teilhard de Chardin Deze ken je misschien wel. Ja, op zich is t zo. Je hoort vaker we zijn maar mensen. Maar wat is die mens dan? Het Spirituele ervaart en Ziet alles, ik noem het vaker onze Essentie, wat we werkelijk zijn, maar het wil zich zo graag kenbaar maken. Dat we gaan luisteren naar wat Het zegt. Maar veruit de meeste sluiten zich op in dat idee we zijn maar mensen. Helemaal opgesloten in een programma van emoties en gedachten waar eigenlijk niet veel meer in verandert. Daar is weinig spiritueels aan. Dat wil dus vroeg of laat open gaan, dat het hart open gaat voor wat ons draagt en omvat. Dan begint het pas. Dan krijgt het leven pas werkelijk zin, elk moment van dat leven. Als we voeling krijgen met wat er altijd voor ons is, elk moment, in onszelf. Dat we hiernaar willen gaan luisteren. lieve warme groet Kagib

Wat is waarheid? Is er een waarheid? Ja die is er. En die kan spreken. En als die spreekt heeft het gevolgen. Als we willen luisteren. Het ziet gewoon wat is. Hier kunnen we afstemming mee krijgen met dat wat is. Meer en meer hiermee resoneren. Maar tot de ultieme Waarheid, eenheid hiermee, kom je niet zomaar. Het is een gaan van waarheid tot waarheid. Steeds weer ontmaskert worden. Steeds weer bleek het illusie te zijn. Steeds weer was het toch anders. Weer een anders zien, weer een anders beleven, weer een andere wereld. Steeds weer sterven en weer opstaan, sterven en weer opstaan. En dat in dit leven, terwijl we hier op aarde zijn. Als dit je intentie is, je diepste verlangen, om de waarheid te volgen, de stroom van de waarheid, van waarheid tot waarheid. Je zult alles verliezen. Alles wat je dacht te zijn, dacht hoe de wereld was, wat belangrijk was, de zin van het leven. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Je krijgt er de Waarheid voor terug. Op die Waarheid

Wie veel praat, hoort nooit iets nieuws. Bram Hubregtse Ja, hier heb ik al heel vaak over gedeeld. Hihihi hier op internet lijkt t misschien dat ik altijd het hoogste woord heb maar dit is echt niet zo. Ik ben vooral een luisteraar. Door de jaren heen heb ik onvoorstelbaar veel verhalen beluisterd, tot me laten spreken doorvoeld. Dit heeft me heel rijk gemaakt, begrip gegroeid voor zovele binnenwerelden van mensen, hoe mensen in de wereld staan. Ik spreek pas als ik voel dat t wil van binnenuit. Ik spreek pas over spirituele zaken als ik ruimte hierin ervaar, er openheid is, er een vraag is. Als dit niet zo is, zal niemand te weten komen dat ik spiritueel ben. Belangrijkste is eigenlijk ik hoef niet meer te spreken, ik hoef er niks meer mee, al veel jaren niet meer. Daarom is t een vrij spreken geworden, uit vrijheid, zonder dwangmatigheid, afgestemd op wat is. Dit was mijn verhaal, heb me hierin uitgesproken. Hoe is dit voor jou? lieve warme groet Kagib

Het was een heel rustige avond, de wolken waren weggetrokken en verzamelden zich rondom de ondergaande zon. De bomen die onrustig waren geweest door de wind, maakten zich op voor de nacht; ook zij waren tot rust gekomen; de vogels kwamen aanvliegen en zochten beschutting voor de nacht in het dichte gebladerte van de bomen. Er zaten twee kleine uilen hoog op de telegraafdraden, starend vanuit hun niet-knipperende ogen. En zoals gewoonlijk stonden de heuvels alleen en afzijdig, ver van alles wat storen kon; overdag hadden ze het lawaai van het dal moeten verdragen, nu onttrokken ze zich aan alle communicatie en de duisternis begon hen te omsluiten, ook al scheen het zwakke licht van de maan. De maan droeg een lichtende kring van nevelige wolken om zich heen; behalve de heuvels maakte alles zich op om te gaan slapen. Zij sliepen nooit; ze waren altijd waakzaam, ze wachtten, keken en onderhielden zich zonder ophouden met elkaar. De twee kleine uilen op de telegraafdraad