Kagib Weteninhethart

Er was geen wolkje aan de hemel toen de zon achter de heuvels onderging; de lucht was roerloos en er bewoog geen blad. Alles leek strak gevat in het licht van een wolkeloze hemel. De spiegeling van het avondlicht in een kleine strook water langs de kant van de weg was vol extatische energie en de kleine wilde bloem aan de rand van de weg was vol leven. Er is een heuvel die er uitziet als een van die oeroude, leeftijdloze tempels; hij was purper, donkerder dan violet, intens en grenzeloos onbewogen; hij gloeide van innerlijk licht zonder schaduw en alle rotsen en struiken juichten van vreugde. Een kar met twee ossen kwam de weg af met een lading hooi; er zat een jongen op het hooi en de kar, die veel lawaai maakte, werd door een man bestuurd. Ze staken duidelijk af tegen de hemel, vooral het silhouet van het gezicht van de jongen; zijn neus en voorhoofd waren scherp omlijnd en vriendelijk; het was het soort gezicht van iemand die niet geschoold was en dat waarschijnlij

Is het niet het denken, dat iets van je maakt? En ja, als dat denken er niet is dan ben je toch ook niks? Als ik dan bewust ga denken, oh wat ben ik geweldig, of oh wat ben ik niks waard, dan is dat weer heel geforceerd. Is dit niet interessant om naar te kijken, naar wat je over jezelf denkt? En dan zeg ik, dat denken is maar een spelletje dat met je gespeeld wordt. Bewustzijn is van een totaal andere orde, das niks. Je Bent gewoon, en dat is alles. Daarin is het vervuld, daarin ben je vervuld. Gevuld met Licht. Juist daardoor is het leven zo licht, want je hoeft niets meer te bewijzen, niet meer anders te zijn dan je bent. Niks verdedigen, niks beschermen, niks verbergen. Want dat is alleen maar als je denkt iets te zijn. Het is zo stil, heeeeel stil. Alleen dat denken maakt steeds die drukte. Dus als dat er niet is, ja dan is t wel lekker vredig. Wat kan je dan nog uit die vrede halen? Je ziet gewoon wat is, drinkt het in, zet er niks tussen, geen beeld dat je op

Luisteren is meer dan horen. Luisteren is geen oplossingen geven maar stapvoets met de ander op weg gaan. Humanitas Sluit me hier helemaal bij aan. Er zijn zo weinig echte luisteraars. Er wordt niet gehoord wat gezegd is. Alles wordt meteen ingepast in eigen belevings/denkwereld. Alles gaat door een innerlijke screening heen wat jouw wereld bevat. Maar de wereld van de ander wordt niet gehoord. Ja, oplossingen geven dat wordt heerlijk gevonden. Jij weet wel wat goed is voor de ander. Doe dit en doe dat, dan komt alles goed. En dit kun je echt niet doen hoor, dat kan gewoon niet, zoiets kan je toch niet doen. Doe deze therapie die is geweldig. Je moet luisteren naar jezelf hoor, je moet jezelf zijn je moet dit zijn en dat zijn. De stroom van de ander wordt niet gevolgd, wat de ander echt zegt, echt het verhaal van de ander binnen laten, tot je laten spreken, niets ertussenin. Als je dit wel doet dan kun je tot een verstaan komen, tot een wederzijds verstaan. Dan weet d

Wie geniet van het leven heeft geen haast. Reinier Kamphorst Ja, af en toe kun je toch moeten haasten en toch genieten van het leven. Maar op zich kun je het leven zo plannen, dat je je niet hoeft te haasten, gewoon ruim tijd nemen voor afspraken etc. Algemeen, is t wel zo he, we leven in n heel haastige stressige maatschappij, samenleving. Druk druk druk, van het ene naar t andere, van afspraak naar afspraak. En ondertussen is er heel weinig echt genieten, echt aanwezig zijn, echt om je heen kijken wat je ziet, de mens om je heen, de natuur als die er is, alles. In een aanwezig zijn, zonder iets, waar je ook bent, kun je van alles genieten. Zolang je niet allerlei plaatjes plakt op wat is. Gewoon door je heen laten gaan wat is, wie die ander is, alsof de ander nog nooit gezien hebt, en dit elk moment weer. Ook met je omgeving. Dan kan er zo'n intens genieten zijn omdat alles veranderd, steeds weer veranderd, elk moment weer. Zoals de wolken aan de lucht, hoe ze v

Hoe we over het algemeen geprogrammeerd zijn door cultuur, opvoeding, alles wat ons met de paplepel is ingegoten gaat juist voorbij aan dat wat er altijd is. De grootste rijkdom die je jezelf voor kan stellen. Alles is gebouwd op doen, van alles doen om bevredigd te worden, om er te mogen zijn. Van alles verzamelen, alles gericht op buiten onszelf zijn. Terwijl de vervulling van onze diepste dromen binnenin is. We gaan er steeds aan voorbij, zoeken het in zoveel andere dingen. Zo blijven we afhankelijk van bevestiging, van blijft het wel goed gaan, ik moet me wel groot houden, en ojee als hij/zij me in de steek laat, ik moet ze wel tevreden houden anders laten ze me vallen als een baksteen, ik moet presteren want anders mag ik er niet zijn, mag niet mezelf zijn, niet gevoelig zijn, niet huilen en kwetsbaar zijn want dan vinden ze me maar gek, val ik er buiten, kom ik alleen te staan. Eindeloos kan ik zo doorgaan terwijl de vervulling van alles, de grootste rijkdom, het

De dingen die je met elkaar gemeen hebt maken een relatie aangenaam. De verschillen maken haar interessant. Todd Ruthman Het is tuurlijk heerlijk her-kenning bij elkaar te vinden. Zelfde interesse zelfde dingen die je mooi, leuk vindt, waar je in gelooft, wat je goed vindt. Dat er resonantie is in beleven en zijn. Maar de uitdaging bestaat daarin dat juist de verschillen ook heel boeiend kunnen zijn. Dat je elkaar wil ont-dekken, wil leren begrijpen. Binnen de mogelijkheden in de schoenen van de ander stappen. Dat je jezelf niet vastzet in jouw wereld en beleven, je daarin opsluit. En de ander moet ook zo zijn. Dat je je aangevallen voelt als de ander het anders ziet, voelt. Vaak ontstaat dan een gevecht van aanval en verdediging als bij beide niet die openheid is. Dat is juist de grootste uitdaging van een relatie. Een liefdesrelatie maar eigenlijk alle vormen van relatie. Dat je open voor elkaar bent, in gelijkwaardigheid en respect. Dat je samen wil groeien en ve