Kagib Weteninhethart

Het was werkelijk een bijzonder mooie avond. Het had al een paar uur niet meer geregend en het was heerlijk om buiten te komen. In het westen waren de wolken donker, bijna zwart van regen en onweer; ze hingen boven de heuvels, kleurden die diep purper en maakten ze ongewoon geladen en dreigend. De zon ging onder in een woeste furie van wolken. Wolken vol avondlicht schoten in het oosten omhoog, ze hadden elk een eigen vorm en licht, ze torenden boven de heuvels uit, immens, onthutsend levendig, hoog opstijgend tegen de hemel. Er waren plekjes blauwe lucht, van heel intens soort blauw en groen van zo diepe tederheid dat ze oplosten in het witte licht van openbrekende wolken. In de heuvels was de waardigheid van tijd zonder einde gegrift; er was er één die van binnenuit lichtte, doorschijnend, wonderlijk teer en zo volslagen onnatuurlijk; een andere stond uit graniet gebeiteld, donker en alleen, met de vorm van alle tempels ter wereld. Alle heuvels waren levend en vol b

Is toch n geweldig perspectief. Wat binnen de tijd, de dualiteit, ook allemaal plaatsvindt. Wat we hier ook doen, buiten de tijd, in de Eeuwigheid, is dat wat de Oplossing is, de Verlossing. Uiteindelijk voor iedereen. En die Oplossing, die Verlossing is nu aanwezig, en elk volgend nu. Als de tijd rijp is, als het leven ons zozeer gelouterd heeft dat we ons hart willen openen dan zal dit ons omarmen, verwarmen, vervullen. Dan zullen we meer en meer hiermee, met/in de Liefde mogen versmelten, een worden. Dit gebeuren vindt plaats in interactie met de duisternis, met de verwarring de soms ten hemel schreiende wanhoop en verdriet. De diepe donkere nacht, helemaal verloren zijn, geen uitzicht meer op wat dan ook. Juist dan kan er ontvankelijkheid komen voor dat Licht voor de Liefde, voor de Oplossing, voor de Verlossing. Het is aan ons wanneer we er rijp voor zijn, maar eens, ooit, binnen de tijd, zullen we klaar zijn, en de eeuwigheid binnen kunnen stappen. Het Lich

Blind. Wie zichzelf niet ziet, blijft ook blind voor de ander. Osiris Dit is zo'n fundamentele essentiële waarheid, en we gaan er bijna altijd aan voorbij. En zolang we daar aan voorbij gaan zullen we niet zien wie de ander is. Dan zien we onszelf. Dan zien we wat we niet in onszelf willen zien. Dan zien we wat in ons verborgen is, wat zichtbaar wordt in emotie, in oordeel in bepaling van/aan de ander. Alles wat beladen is. Alles waardoor je de ander heel klein maakt of heel groot. Dus het fundament zou mogen zijn dat je jezelf onder ogen ziet. Wie ben jij, wie ben jij werkelijk? Jezelf ontmaskeren, je ogen openen voor jezelf.  Je openen voor dat wat in jou werkelijk Ziet, jou doorZiet, wat in je hart is. Zo mag jij ook zien. Wat je werkelijk Ziet verdwijnt lost op in dat Zien en de Werkelijkheid blijft over. Dan zul je Zien wat is, ook wat in de ander is. lieve warme groet Kagib

Aanvaard niet wat ge uit de tweede hand hoort, aanvaard niet de traditie, aanvaard niet een uitspraak alleen omdat die te lezen is in een boek, noch omdat die overeenstemt met uw overtuiging, noch omdat uw leraar het zegt. Wees uw eigen lamp. Boeddha Ben er helemaal mee eens, je moet niet zomaar met me eens zijn. En zeker niet dat r een oppervlakkige herkenning is van oja dat heb ik ergens gelezen. Door de jaren heen heb ik nooit zomaar alles aangenomen wat de grootste inspiratoren deelden. Alles heb ik steeds getoetst aan mijn waarheid en beleven. En dat doe ik nog steeds, heb je denk ik wel gemerkt als je me vaker gelezen hebt. ;) Heel snel zetten denk-beelden zich vast en verdwijnt het leven eruit. Dan is t leven alleen nog maar een bevestiging van dat denkbeeld of n voelen dat dat denkbeeld aangevallen, aangetast wordt. Het gaat er om, echt levend te blijven, voeling te blijven houden met jouw innerlijke waarheid en beleven, wat die ook is. Het gaat niet om dat di

Als alle beelden verdwenen zijn, alle invullingen, en jij vervuld bent geraakt door dat Andere, door de Liefde, door de Essentie, dan heb je de ander lief, mag de ander totaal zijn die hij/zij is. In die Zijnsstaat kan de ander je dan ook niet kwetsen, want je hebt alles. Je hebt geen beeld van jezelf, hoeft niks te verdedigen, je Weet. Dit Weten is dus niet van het verstand, het is geen beeld, je Weet het, het is je bewustzijn. In die Zijnsstaat heb je in alle eenvoud lief. En dan nog, zonder weerstand geef je soms grenzen aan, beter gezegd de Essentie in jou geeft grenzen aan, is helder in wat nodig is. Het stroomt heel natuurlijk naar buiten als het moment dit vraagt. In dit alles is eigenlijk het denken de grote stoorzender. Daardoor ontstaan de beelden, de verwijdering tussen elkaar, de beladenheid, de verlangens, de angst, de onzekerheid. In het ont-moeten van de wereld, van de ander is geen enkel denken nodig, geen enkele gedachte. Alleen heel praktisch om na

Je kan een mens niets leren; je kan hem alleen helpen het zelf te ontdekken in zichzelf. Galileo Galilei Dat is eigenlijk de kern wat ik steeds probeer te doen. Ik probeer steeds jouw Weten te prikkelen. Het onderzoek van jezelf, hoe het voor jou is. Eerlijk in jezelf kijken. Ik ben slechts een spiegel. Ik spiegel alles terug, stel vragen, vul niks in. Het gaat me om dat jouw Weten wakker wordt, dat je hier meer en meer op vertrouwt. Het gaat me om dat je echt verantwoordelijkheid neemt voor je leven, door meer en meer voeling te krijgen met iets in jou wat werkelijk Weet. lieve warme groet Kagib