Kagib Weteninhethart

Er bestaat een langstekelig onkruid, een soort gras, dat in het wild groeit in de tuin en dat een vederachtige bloeiwijze heeft, donker goudkleurig, opvlammend in de wind, wuivend tot het bijna knakt, maar zonder ooit te breken, tenzij de wind sterk is. Er staat een bosje van dat goudbeige onkruid en als de wind blaast doet hij het dansen; elke stengel heeft zijn eigen ritme, zijn eigen pracht; ze zijn als een golf wanneer ze allemaal tegelijk bewegen; de kleur in het avondlicht is dan niet te beschrijven; het is de kleur van de zonsondergang, van de aarde en van de gouden heuvels en wolken. Het had een vreemde verfijning, had een zwakke geur van tarwe en van oude tijden; het was stoer en zuiver, vol overvloedig leven. Een avondlijke wolk vol licht trok langs, terwijl de zon achter de donkere heuvel onderging. De regen had de aarde sterk doen geuren en de lucht was heerlijk koel. De regens waren in aantocht en het land was van hoop vervuld. Gevoeligheid is iets heel a

Zien we elkaar wel? Of nog belangrijker, willen we elkaar wel zien? Laten we elkaar werkelijk toe, dat wat is, zonder invulling, zonder verbeelding. Werkelijk elkaar proberen te begrijpen, begrip voor elkaar te hebben. Echt je openstellen voor de ander, zonder bevooroordeeldheid. Echt elkaar ont-moeten, zonder moeten. Elke keer weer elkaar opnieuw, als nieuw ont-moeten. Alsof er niks gebeurd is. Niet vastgezet in een beeld, niet vastgezet in het verleden, maar steeds weer totaal de ander toelaten in dat wat is. Wat nu is. Waarin zijn we werkelijk onbevangen? Zijn we die onbevangenheid niet kwijtgeraakt? Het vertrouwen in de ander, in het leven? Zijn we het daarom zelf gaan doen. Hebben we ons daarom gepantserd, gevangen gezet in al die beelden over die ander, over het leven? Daarachter zijn we veilig, maar kan t daar ook niet heel koud zijn, geïsoleerd, afhankelijk? Afhankelijk van zoveel. Omdat het leven niet totaal door ons heen kan stromen. Omdat het Leven ons d

De paradox van controle is eenvoudig. Hoe meer we proberen ons leven onder controle te houden, hoe minder controle we hebben. Joan Borysenko Het is zo logisch he, en veruit de meeste doen het, alles onder controle willen houden. En daardoor verkramping, daardoor angst, om de controle te verliezen. Daardoor strijd om de controle te behouden. Daardoor gespletenheid. Opgesloten in wat onder controle moet blijven. Afgesloten voor dat waarin ware zekerheid gevonden kan worden. Waarom je niet openen. Je openen voor dat wat je draagt, dat wat Weet wat echt goed voor je is. Binnenin. Daar kun je de ware veiligheid vinden, hoef je niets meer onder controle te houden. Jezelf ook niet onder controle te houden, de schijn ophouden. Het heeft jou onvoorwaardelijk lief. lieve warme groet Kagib

Verwachting is de grootste hindernis om [nu] te leven. In het vooruitlopen naar morgen verliest de verwachting het heden. Seneca Probeer ze eens in de smiezen te krijgen, in de gaten te krijgen, al die verwachtingen. Het is zo zinloos, en bijna altijd is er teleurstelling. Iets komt niet uit, iets is toch anders dan je verwacht had. Je vormt je een beeld over en de werkelijkheid is totaal anders. Waarom daarmee doorgaan? Er is alleen maar nu. En dit nu ligt zoveel besloten als je daar aanwezig was. Wakker en alert. Zoveel te zien, voelen, proeven, ervaren. En dan komt eventueel dat moment die ont-moeting waar je zo naar uit ziet of iets wat je gekocht hebt komt aan. Of een film die je gaat kijken. Dan kun je er ook volledig en intens van genieten zonder die verwachting zonder enig beeld gevormd te hebben, over dat wat is. Kagib 

Het gaat er uiteindelijk om, je onschuld te hervinden. De pure onbeladen onbevangen onschuld. Je van geen kwaad bewust omdat er geen kwaad meer in je is. Alles vrij is gemaakt, leeg is gemaakt, is doorzien, opgelost, verdwenen. Alles van het verleden. Alles wat je belemmert om nu vrij en onbevangen, onbezwaard in het leven te staan. Hoe doe je dat? Je kunt t uiteindelijk niet doen. Je kunt alleen dingen doorzien, doorleven. Inzicht en begrip krijgen over dat verleden, over wat was, over het leven, over alles, en zo jezelf er vrij van maken. Maar het is wel zo, alles wat je geen voeding meer geeft, door je gedachten, zal uiteindelijk sterven. Van alles blijft in leven omdat we eraan blijven denken, nouja een beeld van dat wat was. We bouwen er denkbeelden over op. Die gaan een eigen leven leiden. Waar is dat kind in zovele mensen? Niet het misvormde, getraumatiseerde kind. Dat wordt overal zichtbaar al wordt t dan gezegd dat we volwassen geworden zijn. Maar dat pure o

Het enige dat de vis hoeft te doen is zichzelf verliezen in het water. Het enige wat de mens hoeft te doen is zichzelf te verliezen in Tao. Tsang Tse Ja, dit is de ultieme waarheid. Is het enige wat de mens hoeft te doen, makkelijk toch hihihi Maar ooooh voor t ego is dit het moeilijkste wat er is. Want dit betekent overgave aan iets wat veel groter en dieper en wezenlijker is dan dat ego. En t ego waant zich zo groot, denkt dat dit het enige is, is toch niks anders. De rest is toch niks, waan, illusie, zweverij. Is niet wetenschappelijk bewezen. Dus onzin. En ondertussen is ook dat ego doorstroomd met Tao met Essentie met het Goddelijke Water. Maar het waant zich erbuiten. Het ego hoeft zich alleen maar te openen, en het proces gaat in gang. Dan begint het pas. Dan begint het ware leven pas. Dan komt pas de ware beLevendiging. En alle illusies lossen een voor een op in de Goddelijke Wateren. lieve warme groet Kagib