Kagib Weteninhethart

De regenperiode was bijna voorbij en de horizon was vol golvende witte en gouden wolken; zij zweefden omhoog naar de blauwgroene hemel. De bladeren van elke struik waren schoongewassen en schitterden in de vroege ochtendzon. Het was een verrukkelijke morgen, de aarde vierde feest, de lucht scheen vervuld van gelukzaligheid. In die kamer daar hoog boven zag je de blauwe zee, de rivier die erin uitmondde, de palmen en de mango's. Je hield je adem in voor de wonderen der aarde en de gigantische vormen van de wolken. De traditie is sterk. Sterker dan liefde. De traditie om voor voedsel te doden of zogenaamde vijanden te vermoorden is de ontkenning van menselijke tederheid en gevoelens; de traditie van lange werkdagen kweekt de wreedheid van routine; de traditie van het huwelijk verandert spoedig in slavernij; de traditie van arm en rijk schept tweespalt; elk beroep heeft zijn eigen traditie, zijn eigen elite waardoor jaloezie en vijandschap ontstaan. De traditionele ceremonien e

Durven toelaten wat is. De mogelijkheden liggen juist in de duisternis. Daar liggen de kansen, de aanreikingen, het werkveld. Om via de duisternis, via alles wat nog duister is in het Licht te komen. Dit in het Licht te brengen, in het Licht op te lossen door het Licht erop te laten schijnen. Dat is het spel van de dualiteit. Als we slechts een kant willen zien, het zogenaamd goede, alleen het lichte willen volhouden en het duister onderdrukken, naar onderen drukken, dan kan het Licht nooit helpen, Zijn werking tonen. Dan blijven we gevangen in het spel van goed en kwaad van licht en duisternis. Het Licht oordeelt niet, onderdrukt ons niet, maar geeft ons wel n stuk verantwoordelijkheid. Dat we willen antwoorden op het Licht, het willen toelaten zodat het ons kan helpen, bevrijden, helen. Dit proces is de betekenis waarom we hier zijn, waarom we op aarde zijn. Om alles weer in het Licht te brengen, in de Liefde, alles hierin te laten oplossen. Zolang er oordeel is over een andere

Geluk heeft geen oorzaken nodig. Ongeluk heeft oorzaken nodig; geluk is gewoon natuurlijk. Het is je pure natuur dat je vreugdevol bent.  Ongelukkig zijn heeft oorzaken nodig; maar gewoon gelukkig zijn heeft geen oorzaken nodig. Geluk is in zichzelf genoeg.  Het is zo een prachtige ervaring, dus wat wil je nog meer? Waarom zou je er een oorzaak voor nodig hebben? Het is zichzelf genoeg; het is in zichzelf een oorzaak. Osho Als we dat ons eens zouden realiseren. Het ware geluk ligt niet buiten. Het ware geluk ligt binnenin. Het ware geluk is er nu en elk volgend nu. Maar we gaan er steeds aan voorbij. Want wat buiten ons is, is zooo belangrijk, zo verleidelijk. Het ware geluk kan niet van je afgenomen worden als je het gevonden hebt. Al stort de hele wereld om je heen in, het ware geluk blijft. Het is onafhankelijk van de zintuigen. Het is onafhankelijk van wat dan ook. Het is niks. Het is het Niets. Het is vervuld zijn in het Zijn. En dat Zijn is een is verbonden

Wij zijn het die komen en gaan; het bestaan blijft zoals het is. Het is niet de tijd die voorbijgaat, wij zijn het die komen en gaan. Maar het is een dwaling: in plaats van te zien dat wij voorbijgaand zijn, hebben we een geweldige uitvinding gedaan, de klok - die aangeeft dat de tijd voorbij gaat. Denk eens na, als er geen mens op aarde is, is er dan een tijd meer die voorbijgaat? De dingen zullen er allemaal zijn, de oceaan komt nog altijd naar de kust toe, zijn golven te pletter slaand op de rotsen. De zon komt op, de zon gaat onder, maar er is geen ochtend, geen avond. Er is als zodanig geen tijd meer. Tijd is een uitvinding van het denken, en eigenlijk kan tijd alleen maar bestaan in relatie tot voorbije dagen en komende dagen; het huidige moment maakt geen deel uit van tijd. Als je gewoon hier aanwezig bent, alleen maar nu, is er geen tijd. Osho Ja, een relativering van alles wat we hier doen. Zijn wij wel zo belangrijk, in wat wij hier allemaal uitvoeren, in wat wij alle

We doen het allemaal zelf. We hebben zelf het pakketje in elkaar gezet waarmee we in dit leven geconfronteerd worden. Maar hierin is geen enkel oordeel vanuit de Geest, onee, dat oordeel komt slechts van onszelf. Het enige verlangen vanuit de Geest, vanuit onze Essentie is, dat we ooit tot bezinning komen. Dat het verlangen groeit om weer naar Huis te gaan, de verloren zoon, de verloren dochter. Het onszelf open gaan stellen voor die Geest, voor de Essentie, in verbinding. Het kwetsbaar durven zijn. Het toelaten in ons hart van de werking van die tijdloze Geest van de Essentie. Durven het Licht hierop te laten schijnen. Dan kan alles daarin oplossen, als we dit toelaten. Het kan pijn doen deze confrontatie, deze loutering, het onder ogen zien, het doorzien, maar alles zal uiteindelijk oplossen in het Licht, in de Liefde. Het is de enige mogelijkheid tot bevrijding om dit Licht toe te laten, om zo uit het doolhof uit het labyrinth te geraken waar we in verstrikt zijn

De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, het hart. De Vrijheid van de Liefdekracht. Onaantastbaar, niet meer aan te tasten door de haat, het kille hart, verkild

Licht. Het zonnelicht. Warm, verwarmend. Spel van licht met schaduw. Liederen uitbundig gezongen uit vogelborstjes. Dans van leven en beweging. Kleurenspel, pril groen, bladerdans. De natuur spreekt tot mij, beweegt mijn hart. Voortdurende verandering van en in de levensstroom. Leven en dood, sterven en weer opstaan. Pijn en heling. Zwakte en kracht. Opgegeten worden en nieuwe baring. De vergankelijkheid oplossend in de Eeuwigheid. De mens speelt zijn spel. Soms of vaker een onmenselijk spel. Onmenselijke taferelen die zich afgespeeld hebben en zich blijven afspelen. De Ziel machteloos roepend, elk moment zich uitsprekend. Maar als er geen ontvankelijk hart of luisterend oor is, dan speelt zonder mededogen de haat vanuit een blind zijn, zijn spel. In onmacht en verbijstering een schreeuw van pijn, een niet begrijpen hoe een mens tot zoiets in staat kan zijn De dood zonder opstanding. Het doden van de ziel, In het bloed gesmoord. Het verliezen van de verbinding met het Hart, waa