Kagib Weteninhethart

Er zong een vrouw hiernaast: ze had een prachtige stem en de enkelen die naar haar luisterden waren betoverd. De zon ging onder achter mangobomen en palmen, goudoverladen en groen. Ze zong een gewijd lied en de stem werd warmer en zachter. Luisteren is een kunst. Als je luistert naar westerse klassieke muziek of naar die vrouw, zittend op de grond, word je romantisch of er zijn herinneringen aan vroegere dingen, of gedachten die met hun associaties de stemming snel doen veranderen, of toekomstbeelden. Of je luistert zonder enige beweging van het denken. Je luistert dan vanuit totale rust, vanuit totale stilte. Luisteren naar iemands gedachten, naar een merel op een tak of naar wat er gezegd wordt, zonder respons van het denken, schept een totaal andere betekenis dan die welke de beweging van het denken teweeg brengt. Dit is de kunst van het luiseren, luisteren met volledige aandacht; er is geen centrum dat luistert. De rivier werd donker en de sterren weerkaatsten op het water

De Kracht is de Liefde. De uitdaging  van het leven bestaat daaruit meer en meer ruimte te scheppen voor deze Kracht voor deze Energie. De zuivere pure Liefdesenergie. Energie die niet gekleurt is door bepaalde voor of afkeur, niet beladen of geladen is met emoties. Deze Kracht omvat het totale spel dat leven heet. Dus in deze Kracht ben je in waarlijk veilige handen. Je zult je gedragen weten, beschermd. In Verbinding zal deze Kracht je kunnen leiden, begeleiden van binnenuit. De ware Kracht in het hart. In deze Verbinding zullen er waarlijk harmonieuze verbindingen zijn om je heen, ware communicatie omdat jij er niet meer tussenin staat. De Kracht spreekt zich dan door jou heen uit, handelt door jou heen. Uiteindelijk ben je dan een instrument geworden van deze Kracht, een instrument van de Liefde. Het gaat om overgave, je uiteindelijk meer en meer overgeven aan deze Kracht. Dan hoef je nog slechts te volgen, de Stroom van binnenuit, elk moment proevend wat wil. Het ego staat h

Ik weet één ding zeker, dat jij zult gaan delen wanneer je tot bloei gekomen bent. Er is geen kans het te ontwijken. Als de bloem zich opent, is er geen kans dat zij haar geur vasthoudt en gevangen houdt. De geur ontsnapt. Het gaat in alle richtingen. Wees dus eerst vervuld, tevreden. Wees eerst jezelf, en dan gaat er vanuit jouw wezen een geur uit naar velen. En het is geen dienstbaarheid, het is een louter vreugdevol delen. En er is niets vreugdevoller dan het delen van je vreugde. Osho We zijn veel te vroeg dienstbaar, en we verliezen ons daarin. Waar we waarlijk aan dienstbaar zouden moeten zijn is wat ons draagt, wat echt Weet wat goed is voor alles en iedereen. Daarom is t zo belangrijk, om eerst bij jezelf te beginnen. Hoe dan ook, wakker en alert te zijn ook als je veel voor andere mensen doet. Zolang je afhankelijk bent van het dienstbaar zijn Weet je dat niet je Essentie vrij gekomen is. Essentie is, is er voor iedereen, maar zonder afhankelijkheid, zonder belang, sp

Ik wil dat jij allereerst je eigen bloei bent. Ja, het lijkt op egoïsme; ik heb geen bezwaar tegen die schijn van egoïsme. Ik vind het oké. Maar is de roos egoïstisch als hij bloeit? Is de zon egoïstisch als hij schijnt? Is de lotus egoïstisch als hij bloeit? Dus waarom zou jij je zorgen maken over egoïsme? Je bent geboren: geboorte is alleen maar een kans, alleen maar een begin, niet het einde. Je moet tot bloei komen. Verspil het niet in enig soort van domme dienstbaarheid. Je eerste en belangrijkste verantwoordelijkheid is tot bloei te komen, volledig bewust te worden, gewaar, alert; en in dat bewustzijn ben je in staat te zien wat je kunt delen, hoe je problemen kunt oplossen. Osho Stem er helemaal mee in. Dat zou de kern moeten zijn van het leven hier op aarde. Onszelf tot volle bloei brengen. Open-baren, vrijmaken, wat in potentie in ons aanwezig is. Maar hier wordt helemaal aan voorbij gegaan. We staren ons blind op wat hier allemaal zo belangrijk zou zijn. In het kade

Hoeveel waarheden verkondigen we met elkaar die helemaal niet onze levende waarheid zijn? Maar een waarheid opgepikt, opgelegd door zoveel dat op ons pad gekomen is. Opvoeding, maatschappij, cultuur. Zoveel jasjes aangetrokken. En vanuit deze waarheden bevechten we elkaar. Met deze waarheden houden we onszelf overeind. We zoeken lotgenoten die dezelfde waarheid verkondigen en zo voelen we ons sterk. Sterk tov van andere met andere waarheden. Zovele geloven die we verkondigen als de Waarheid, en waar zelfs oorlogen om gevoerd worden in t groot en in het klein. Maar het onder ogen durven zien dat dit alles schijn is? Dat dit alles slechts een aangetrokken jasje is? Dat is heel confronterend. Maar als je de durf hebt om het vuur brandende te houden. Om niks vast te zetten, alles open te houden, stromend. Elk nieuw moment weer werkelijk als nieuw proeven. Dan kan alles wegbranden, wegvallen wat jij niet werkelijk Bent. Jasje na jasje dat uitgetrokken kan worden. Totdat er geen jasjes

Het bestaan kent maar één tijd en dat is de tegenwoordige tijd. Het is de taal die drie tijden creëert, en drieduizend spanningen in je denken creëert. Het bestaan kent maar één tijd, en dat is het heden; en dat is helemaal geen spanning, dat is volkomen ontspanning. Als je totaal hier bent, zonder dat voorbije dagen je vasthouden en zonder dat komende dagen je de andere kant op trekken, ben je ontspannen. In het moment zijn is voor mij meditatie, volslagen in het moment zijn. En dat is zo mooi, zo aangenaam, zo fris. Het wordt nooit oud. Het gaat nooit weg. Osho Wat hij hier beschrijft is de vrucht van een heel proces. Dan kun je in alle natuurlijkheid in dat nu zijn. Want het verleden speelt je geen parten meer. Het dringt niet meer, probeert je niet meer te verleiden, af te leiden. Het bepaald je niet meer. Het maakt niet meer beladen in het nu, als je thema's tegen komt die verbinding hebben met wat in het verleden gebeurd is. Maar dat is dus een heel proces dat alle

In het laantje dat langs het huis loopt, beschut en stil, snikte een klein meisje hartbrekend. Ze moet vijf of zes zijn geweest, ze was klein voor haar leeftijd. Ze zat op de grond, tranen stroomden over haar wangen. Hij ging naast haar zitten en vroeg wat er aan de hand was, maar ze kon niet praten. Het snikken ontnam haar alle adem. Ze was misschien van streek geraakt, haar lievelingsspeelgoed was stuk gegaan, misschien was iets dat ze wilde met barse woorden geweigerd. De moeder kwam naar buiten, schudde het kind door elkaar en droeg het naar binnen. Een paar dagen later, wandelend door hetzelfde laantje, kwam het kleine kind haar huis uit, een en al lach, en wandelde een stukje met hem mee. Waarschijnlijk had haar moeder toestemming gegeven met de vreemdeling mee te gaan. Hij wandelde vaak door die beschaduwde laan en dan kwamen het meisje, haar broer en zusje naar buiten om hem te begroeten. Zullen zij hun pijn en verdriet ooit vergeten of zullen zij geleidelijk vluchtwegen