Kagib Weteninhethart

Het had het grootste deel van de nacht geregend en het was behoorlijk koud geworden; er lag flink wat verse sneeuw op de hogere heuvels en bergen. Ook stond er een straffe wind. De groene weiden waren buitengewoon levendig en het groen was adembenemend. Het had ook het grootste deel van de dag geregend. We volgden een pad dat van het ene dorp naar het andere liep, een pad dat zich om boerderijen heen wond en door malse groene weiden slingerde. De hoogspanningsmasten, die zware elektriciteitskabels droegen, staken overrompelend af tegen de avondhemel; als je omhoog keek naar die torenende stalen bouwsels tegen de voortjagende wolken, dan waren daar schoonheid en kracht. Buiten dit alles was er op die schoongeregende, modderige weg een anderszijn, een wereld die nooit door het menselijke denken met zijn activiteiten en zijn eindeloze lijden kon worden aangeraakt. Deze wereld was niet voortgekomen uit hoop of uit geloof. je was je er op dat moment niet volledig bewust van, er

Uiteindelijk heb je alleen nog maar jezelf. Maar dit betekent niet dat je een gesloten bolwerk bent waar niks in kan, waarin je niks toelaat, je door niks laat raken. Het betekent juist open en ontvankelijk zijn. Juist wel jezelf durven laten raken. Durven emoties toe te laten. Maar t hier niet bij laten. Ze proeven, alles proeven, alles tot je laten spreken. Het bewustzijn laten spreken heeft grote gevolgen. Geen schijn meer, geen spelletjes, want t bewustzijn doorziet alles. Je Weet t als je niet eerlijk bent, jeZelf verloochend, als je niet luistert. Want dan ben je niet meer heel, niet meer in harmonie. Dan is de Verbinding verloren en hoe helderder het bewustzijn kan spreken hoe eerder je het zult ervaren. Mensen om je heen spreken misschien iets heel anders uit. Dan is t niet makkelijk om trouw te blijven. Trouw te blijven aan je bewustzijn, aan je Essentie. Je kunt helemaal alleen komen te staan. Niemand meer die je begrijpt, die in je gelooft, die de zin zie

Je kunt niet van jezelf weglopen. Je moet daarentegen dichter tot jezelf komen, dieper in je wezen ingaan om los te komen van alle afkeurende stemmen die door iedereen die je in je leven gekend hebt, op jou zijn overgedragen. Ouders, echtgenoot, vrouw, buren, leraren, vrienden en vijanden, iedereen wijst op iets dat niet deugt in je. Als je dit probeert te begrijpen, zul je heel vreemd staan te kijken. Precies zoals anderen jou hebben veroordeeld, zo veroordeel jij anderen; het is een volkomen wederzijdse samenzwering. Net zoals je ouders jou nooit hebben geaccepteerd als een wezen van enige waarde, zo behandel jij ook je eigen kinderen, zonder je er ooit van bewust te worden dat iedereen is wat hij is; dat hij niet anders kan zijn. Hij kan doen alsof hij anders is, hij kan hypocriet zijn, maar in waarheid zal hij altijd zichzelf blijven. Jouw weglopen is niets anders dan het scheppen van meer hypocrisie, meer maskers waarachter je jezelf volkomen kunt verbergen voor de ogen van ie

Waarom loop ik altijd zo te jakkeren? Is er iets dat ik niet wil zien? Daarin sta je niet alleen; bijna iedereen loopt zo snel als hij maar kan van zichzelf weg. En de moeilijkheid is, dat je niet van jezelf weg kúnt lopen. Waar je ook naartoe gaat, ben je jezelf. De angst is: jezelf te kennen. Het is de grootste angst op de wereld. Het komt doordat je er van iedereen om futiliteiten zo duchtig van langs hebt gekregen - om de geringste fouten die volkomen menselijk zijn - dat je bang bent geworden voor jezelf. Je weet dat je niet de moeite waard bent. Dat denkbeeld - dat je nergens recht op hebt, dat je volslagen waardeloos bent - is heel diep in je onbewuste doorgedrongen. Vanzelfsprekend is het dan het beste van jezelf weg te lopen. Iedereen doet dit op een andere manier: de een jakkert achter geld aan, de ander jakkert achter macht aan, weer een ander holt achter respect aan, weer een ander holt achter deugd aan, achter heiligheid aan. Maar als je het op de keper beschouwt, ho

Meestromen. Het is geen mystiek zweverig gepraat. Het is, het kan alledaagse concrete realiteit zijn, worden. Een onfeilbaar innerlijk richtsnoer van waaruit je het leven vorm kunt geven. In alles. Dat is ook t mooie van deze tijd. Wat 'vroeger' in heel abstracte symbolieken en beelden tot uitdrukking gebracht werd, alleen voor ingewijden leesbaar, wordt nu heel helder verwoordt. Voor ieder te begrijpen als je t wil begrijpen, wil toelaten. Als de Verbinding er is, met jouw Essentie, dan kan die je alle informatie geven die je nodig hebt. Op het juiste moment komen er gedachten naar boven, borrelen naar boven, geven de richting van je leven, waar de Stroom heen wil, in het moment. Inspiratie kan wakker worden. Inzichten die waarlijk bevrijding kunnen betekenen. Sluiers die weggehaald worden, helder Zien wat is. Als alle eigenwilligheid verdwenen is. Alles wat jij wil. Wat jouw ikje wil. Waar jouw ikje aan vast wil houden. Waar het ikje vol van is. Dan kun

Hetgeen je voelt is een belangrijke aanwijzing dat je op het juiste pad bent. Voor de zoeker is het altijd de vraag of hij zich in de juiste richting begeeft of niet. Er is geen waarborg, geen verzekering, geen garantie. Alle kanten staan open; hoe ga je de juiste kiezen Dit zijn de manieren en criteria hoe iemand zijn keuze moet bepalen. Op wat voor pad je je begeeft, als het je blijheid brengt, meer gevoeligheid, meer oplettendheid en het verschaft je een gevoel van gigantisch welzijn - dan is dit het enige criterium dat je het juiste pad bewandel. Als je beroerder wordt, bozer, egoïstischer, hebzuchtiger, zinnelijker - dan zijn dit de aanwijzingen dat je een verkeerd pad bewandelt. Het ultieme wat er te bereiken valt, is wanneer no-mind je vierentwintig uur per dag omringt. Dit betekent niet dat je geen gebruik kunt maken van je mind; dat is een drogreden, geopperd door diegenen die niets van no-mind afweten. No-mind wil niet zeggen dat jij de mind niet kunt gebruiken; het betek

Je voelde, meer dan je zag, de schoonheid van het land en de vermoeide mensen, het snelstromende riviertje en de stille weilanden. Op de terugweg, dicht bij het chalet, was de lucht volledig bedekt door zware wolken en plotseling scheen de ondergaande zon op een paar rotsen, hoog op de bergen. Dat plekje zonlicht op die wand van rotsen openbaarde een diepte aan schoonheid en gevoel zoals een gesneden beeld die nooit bevatten kan. Het leek of ze van binnen verlicht werden door een eigen licht, sereen en nooit verflauwend. Het was het eind van de dag. Pas toen je de volgende morgen vroeg wakker werd, besefte je de pracht van de vorige avond en de liefde die voorbij gekomen was. Het bewustzijn kan de grootsheid van ongereptheid niet bevatten; het kan die wel ontvangen, maar niet nastreven, noch ontwikkelen. Het bewustzijn in zijn totaliteit moet vrij zijn van beweging, zonder te willen, te zoeken of ooit iets na te streven. Het bewustzijn als geheel moet verstild zijn en all