Kagib Weteninhethart

Er was een stukje blauwe hemel tussen twee uitgestrekte, eindeloze wolken, het was van een helder, overrompelend blauw, heel zacht en doordringend. Binnen een paar minuten zou het worden opgeslokt en voor altijd verdwijnen. Er zou nooit meer een hemel van dat blauw te zien zijn. Het had het grootste deel van de nacht en de morgen geregend en er lag verse sneeuw op de bergen en op de hogere heuvels. De weiden waren groener en malser dan ooit, maar dat kleine stukje doorschijnend-blauwe hemel zou nooit meer te zien zijn. In dat kleine plekje lag het licht van alle hemelen en het blauw van alle luchten. Terwijl je ernaar keek begon het van vorm te veranderen en de wolken repten zich om het te bedekken, opdat er niet teveel van zichtbaar zou zijn. Het was verdwenen om nooit meer te verschijnen. Maar het was gezien en het wonder ervan blijft. Op dat ogenblik, tijdens het rusten op de bank, terwijl de wolken het blauw veroverden, kwam volkomen onverwacht de zegening, met haar puur

Hoe dat onderscheid te ervaren wat nog wel jouw ikje is, en wat niet? Een belangrijke toetssteen is, voelt t vrij. Is het niet beladen, heeft t geen lading, geen emotionele lading, fixatie, beklemming? Wil jij nog iets zeggen, iets doen en verbindt je hier iets aan? Ontstaat daardoor een stuk van opwinding? Dan weet je dat jij aan t woord bent en niet je Essentie. De uitdrukking van Essentie is totaal vrij. Het stroomt uit zonder er iets speciaals mee te willen of te moeten. Het moment roept iets op, en dat komt tot uitdrukking. Jij spreekt niet meer, jij handelt niet meer. Het spreekt en handelt door jou heen. In alle eenvoud, gewoon dat wat nodig is. Dat is jeZelf zijn. Jij bepaalt niet wat er opgeroepen wordt, het moment roept iets op. Dat is alles, en in dit Eeuwige moment stroom je verder. En daar gaat t uiteindelijk ook om, om in dat Eeuwige moment te blijven, daar voeling mee te houden. Dan ben je niet van de tijd, dan omvat je de tijd. Dan drukt zich dat uit w

Getuige zijn is het pad, en af en toe ga je een gedachteloos moment gewaarworden. Dit zijn flitsen van no-mind. Onthoud één fundamentele wet: datgene wat voor een enkel ogenblik kan bestaan, kan ook eeuwig worden. Je krijgt niet twee momenten tegelijk, maar altijd één moment. En als je een moment kunt transformeren tot een staat van gedachteloosheid, leer je het geheim. Dan is er geen belemmering, geen reden waarom je het tweede moment, dat ook met hetzelfde potentieel en dezelfde capaciteit alleen komt, niet ook kunt veranderen. Als je het geheim kent, beschik je over de loper die elk moment kan openen naar een glimp van no-mind. No-mind is de uiteindelijke etappe, wanneer de mind voor altijd verdwijnt en de gedachteloze tussenruimte je wezenlijke realiteit wordt. Is een mens eenmaal in een staat van no-mind, dan kan niets hem van zijn wezen afleiden. Er is geen kracht die groter is dan de kracht van no-mind. Zo iemand kan geen kwaad geschieden. Geen hechting, geen hebzucht, geen j

Uiteindelijk ben je de overwinnaar, want zowel de natuur als het bestaan willen beide dat jij de meester bent, en de mind de ondergeschikte. Dan zijn de dingen in harmonie. Dan kan de mind geen fout maken. Dan is alles existentieel ontspannen, stil en stroomt naar zijn bestemming. Je hoeft niets anders te doen dan waar te nemen. De mind is eraan gewend meester te zijn. Het duurt een poosje om hem tot bezinning te brengen. Getuige zijn is voldoende. Het is een heel stil proces; toch zijn de gevolgen geweldig groot. Als het erom gaat de duisternis van de mind te verdrijven, is er geen andere methode die beter werkt dan getuige zijn. Getuige zijn betekent het begin en no-mind is de vervulling. Getuige zijn is de methode om no-mind te bereiken. Getuige zijn is als zaadjes. Dan komt er een lange periode van afwachten. Niet alleen afwachten, maar vertrouwen dat dit zaad gaat ontkiemen, dat er een struik zal ontstaan; dat eens op een dag de lente komt en de struik bloemen zal dragen. No-mind

Het is toch gewoon zo, in essentie, in de Essentie zijn we Liefde. Om wat voor reden dan ook hebben we r van alles omheen gebouwd, van waaruit we zijn gaan leven, of vaker overleven. De Liefde raakt helemaal verborgen, omdat we een eigen leven zijn gaan leiden. Iets opbouwen op een basis die verstoken is van Liefde. Een ego. En is dat ego niet voornamelijk het denken? Heeft het denken niet zo'n ongelooflijke grote plek in ons leven gekregen? En daardoor de eilandjes opgebouwd vanuit dat denken. Van daaruit hebben we ons geïsoleerd van elkaar in dat wat we denken te weten, denken dat is, denken wie de ander is, hoe t leven is, wat belangrijk is. Eindeloos beelden die tussen de Liefde in gaat zitten. Denken dat nooit hier is. Nooit nu is. Het verleden, het eindeloze verleden dat door dit denken spreekt. Waarin we ons veilig voelen, waarin we ons koesteren, maar vaak ook zo koud is. Waarmee we ons overeind houden. We denken iets te zijn, iets te moeten zijn, iets te moete

Waarnemen, getuige zijn, bewust zijn lijken onbelangrijke woorden om heel de gecompliceerdheid van de mind op te lossen. Miljoenen jaren van erfelijkheid, overlevering, conditionering, vooroordeel - hoe kan het allemaal verdwijnen door louter waarnemen? Het is net zo'n eenvoudig verschijnsel als het licht. Op het moment dat je het licht aandoet, verdwijnt de duisternis. Je vraagt niet: 'Is enkel licht genoeg om de duisternis te laten verdwijnen?' De aanwezigheid van het licht is juist de afwezigheid van de duisternis, en de afwezigheid van het licht is de aanwezigheid van duisternis. De aanwezigheid van de getuige is de afwezigheid van de mind, en de afwezigheid van de getuige is de aanwezigheid van de mind. Dus wordt je mind, op het moment dat je gaat waarnemen naarmate je waarnemer krachtiger wordt, langzaam maar zeker zwakker. Op het ogenblik dat hij zich realiseert dat de waarnemer tot volwassenheid gekomen is, onderwerpt de mind zich meteen als een geweldige ondergesch

De bergen waren met wolken bedekt en de rivier leek luidruchtiger dan ooit, toen we gisteren het dal in wandelden en een gevoel van verbazingwekkende schoonheid optrad, zonder dat de weiden, de heuvels en de donkere dennen erdoor veranderd waren. Alleen het licht was anders, zachter, met een helderheid die alles leek te doordringen en nergens schaduw achterliet. Toen de weg opliep konden we neerkijken op een boerderij met een groen weiland er omheen. Het was een groene weide, van een diepgroen dat je nergens ziet; die kleine boerderij en die groene weide omvatten de hele aarde en de hele mensheid. Er lag een absolute voleinding in; de voleinding van schoonheid, zonder de kwellingen van denken en voelen. De schoonheid van een schilderij, een lied, een bouwwerk is opgebouwd door de mens, om dan vergeleken, beoordeeld, aangevuld te worden, maar deze schoonheid was geen mensenwerk. Alles wat mensen maken moet volkomen worden afgewezen voordat deze schoonheid kan optreden. Want