Kagib Weteninhethart

    Het leven draagt, het leven verdraagt alles. Elke stap, elke daad, elke keuze waar je voor staat. De weg die jij gaat. Het leven draagt alles.   De verwarring en de pijn, maar ook de momenten van zonneschijn. De begroeting en het afscheid, de afstand en de nabijheid. Kleur aan het leven geven. Wegzakken in grijsheid. De afkeer, het verweer, het open gaan, het verstaan. Het leven verstaan. Het leven draagt alles. Kagib De uitgesproken woorden: http://www.mijnbestand.nl/Bestand-UBI8MMX7HCDK.mp3

Is t mogelijk zonder verlangens te zijn? Zekers is dit mogelijk. Is verlangen niet uiteindelijk het denken? Als je diep tot je door laat dringen is niet denken, verlangen? En is t niet daarom dat we steeds weer vallen, in het rad van avontuur zitten? Waar we nooit uit zullen komen, zolang we ons beet laten nemen door dit denken. Echt, we zijn veel en veel meer dan dit denken. Het bewustzijn ligt juist onder t denken. Het denken, gedachten, zijn slechts spelletjes. Nooit tevreden dat denken, altijd maar meer willen dat denken, altijd anders willen dat denken, nooit in het nu het denken. Op alle mogelijke manieren wordt je zo heen en weer gegooid. Als je ernaar kunt kijken, kijk r s naar. Kijk s naar wat dat denken met je doet, hoe t je gevangen neemt. En probeer dan te voelen, het zijn allemaal spelletjes die met me gespeeld worden. Ik ben meer dan dat. Je bent veeeeeeeeel meer dan dat. En van daaruit helemaal totaal het nu, absorberen. Gewoon wat nu is, da

Deze tijd van het jaar, tegen het einde van het jaar is het een waar feest van licht. Juist omdat er zoveel duisternis is, de dagen zo kort geworden zijn is er overal licht, feestverlichting. Fleurig, kleurig, sprookjesachtig. Zoveel lichtjes, kaarsen die branden. Lampjes overal, die in de donkerte oplichten. Mensen worden er een beetje blij van, iets warms wordt aangeraakt van binnen. Maar er zijn zoveel lichten in deze wereld. Allerlei lichten waardoor we ons laten verblinden. Zoveel mooie kleuren die voor onze ogen oplichten, die voeding geven aan onze verlangens waardoor we dit licht willen volgen, een willen worden met dit licht, hier vol van willen worden, vol van deze kleur, dit verlangen. En steeds weer licht er een nieuw licht op, gaat er een nieuw licht op, waar weer vol verlangen achteraan gegaan wordt, naar geleefd wordt, en het licht verlangt steeds meer, is nooit tevreden. Het is een spel van licht, maar we raken gevangen door dit spel. bevangen door al

Als ik dit intik is t heel duister om me heen. In afwachting van het Licht dat Eeuwig is. Waar is dat Licht? Willen we dat Licht wel? Of liever ander licht, eindeloze dwaal verdwaal-lichtjes. Voor elk wat wils, zolang het buiten gezocht wordt. Ieder zijn eigen lichtje. En vaker gunt men dan het licht niet in de ogen van de ander. Zien we elkaar wel? Of worden we verblind door ons licht, wat licht schijnt te zijn. Maar t schijnt vaak alleen voor onszelf, is maar n klein lichtje. Een geisoleerd lichtje dat snel uit gaat. Dit lichtje is maar schijn. Daarom moet t schijnbaar beschermd worden, afgeschermd. Er moet voor gevochten worden. Het kan zo uit gaan, of er wordt weer n nieuw licht gevonden. Voor elk wat wils dus. Wat wil jij dan? Wat wil jij werkelijk? In deze zee van mogelijkheden en kansen. Het woord is aan jou. Alle ruimte hieraan gegeven. Aan jouw antwoord. Waar jij aan wil beantwoorden. Maar wil je jezelf wel werkelijk verantwoorden. Verantwoordelijk stelle

Het ligt niet in niets doen, het niet doen. Als er niet-doen is bruis je over van energie ook al doe je niks. Je doet niks overtolligs, niks om de tijd op te vullen. Het ergens geen zin in hebben speelt dan ook helemaal geen rol. Je doet gewoon wat het moment vraagt, wat echt nodig is, dat is het niet-doen. Dat niet-doen kun je dus ook toepassen in je dagelijkse werk, in alles wat je doet. Maar dan bruis je ook van energie. En je bruist ook van energie als je gewoon in je stoel zit, gewoon Bent. Als je lui bent zit de energie verstopt. Misschien is er wel een deel van je wat allerlei wil doen, maar om wat voor reden dan ook, het komt er maar niet van. Je stopt het weg, duwt het weg, of je bent r bang voor. Zo zak je weg in een spiraal omlaag en kom je tot niets meer, raakt afgestompt, verveeld. Niets kan je meer boeien, tot leven brengen. Alle vitaliteit verdwijnt, altijd moe. Dus ja, dan is r werk aan de winkel, wat is hier aan de hand, hoe ben ik hierin terecht gekom

Na een schitterende dag pakten wolken zich samen; in de nacht zou het regenen. Van alle kanten naderden wolken de bergen en de bergstroom was erg luidruchtig. De weg was stoffig door de auto's en er lag een smalle houten brug over de stroom. We staken hem over en sloegen een met gras begroeid pad in; de groene helling was vol bloemen van alle denkbare kleuren. Het pad ging geleidelijk omhoog langs een koestal, maar die was leeg; het vee was naar veel hoger gelegen weiden gebracht. Het was rustig daarboven, zonder mensen, maar met het geluid van de vliedende stroom. Heel kalmpjes kwam het, zo zachtjes dat je het niet merkte, heel dicht bij de aarde, tussen de bloemen. Het verspreidde zich, bedekte de aarde en je werd erin opgenomen, niet als waarnemer, maar als een deel ervan. Er was geen denken en voelen, het brein was volkomen rustig. Plotseling was er ongereptheid, heel simpel, heel helder en teder. Het was een weide vol ongereptheid die alle genot en pijn en al