Kagib Weteninhethart

We kijken deze wereld in en we zien beelden. Alles om ons heen is een beeld. Het ene beeld trekt aan, het andere beeld stoot af, en weer een ander beeld laat ons onverschillig. Uiteindelijk zijn al die beelden, alles wat we om ons heen zien uitdrukkingen, vormen van energie. gestolde, gematerialiseerde energie. We zien de energie niet, we zien de vorm die het aangenomen heeft. maar zo zien we ook niet de wind maar we kunnen die wel voelen. De energie die ons gezicht streelt, onze haren door elkaar brengt, een blad een dans laat uitvoeren. Vol beweging, en we kunnen het niet vangen, de wind gaat zijn eigen weg. Zo, is alles energie, alles wat we om ons heen zien. De mensen, de voorwerpen die we om ons heen hebben verzameld. De natuur, de bomen, de planten, de bloemen, alles is een verbeelding, een uitdrukking van energie. En ja, als we alles konden laten zijn wat was, wat is, dan was er geen probleem. Als we gewoon konden genieten van dat wat door onze oge

Alles heeft invloed. We stralen allemaal iets uit en dat krijgen we terug. En Liefde, in zijn meest pure vorm, is daarin de allergrootste Kracht. Heeft de grootste inwerking, uitstraling, bewust of onbewust bij degene die t ontvangt. We kunnen alleen zien/ervaren wat we zelf zijn, ons eigen bewustzijn. Van daaruit kijken we naar de ander. Maar dit bewustzijn dit Licht, kan meer en meer omvattend worden. De ander kan jou dan vaker niet omvatten wat weer gevolgen kan hebben in oordeel, invulling, bepaling, of nog extremere gevolgen. Toch kan dit weer n stukje opgeheven worden, niet helemaal. Want je kunt nu eenmaal alleen dat bevatten wat je bent. Slechts dat kan je raken, daar kan her-kenning plaatsvinden met heel je wezen. Maar t kan n beetje opgeheven worden als er openheid is, vertrouwen. Dat iemand echt zijn/haar hart opent voor die ander met n meer omvattend bewustzijn. Dan kan in ieder geval diep ervaren worden de intentie van waaruit de ander handelt en die inte

Liefde is een bijproduct van toenemend bewustzijn. Het is net als de geur van bloemen. Zoek er niet naar in de wortels; daar is hij niet. Je biologie betekent je wortels; je bewustzijn betekent je bloei. Naarmate je meer en meer een open lotus van bewustzijn wordt, zul je verrast worden - van je stuk gebracht worden - door een enorme ervaring die alleen liefde genoemd kan worden. Je bent zo vol vreugde, zo vol gelukzaligheid; elke vezel van je wezen danst uit extase. Je bent net een regenwolk die ernaar verlangt te regenen en zich te ontladen. Op het moment dat je van gelukzaligheid overstroomt, komt er een geweldig verlangen in je op tot delen. Dat delen is liefde. Liefde is niet iets dat je kunt krijgen van iemand die geen gelukzaligheid bereikt heeft. En dit is de narigheid van de gehele wereld: iedereen vraagt erom bemind te worden, en doet alsof hij bemint. Je kunt niet liefhebben omdat je niet weet wat bewustzijn is. Je kent geen waarheid, je kent de ervaring van het goddelijke n

Liefde is zichzelf genoeg. Verbetering is niet nodig. Ze is perfect zoals ze is; ze hoeft op geen enkele manier perfecter te zijn. Het verlangen op zich duidt op een verkeerd begrip over liefde en de aard daarvan. Kun je een perfecte cirkel hebben? Alle cirkels zijn perfect; als ze niet perfect zijn, zijn het geen cirkels. Perfectie is inherent aan een cirkel, en hetzelfde geldt voor liefde. Je kunt niet minder liefhebben en je kunt niet meer liefhebben - want het is geen kwantiteit. Het is een kwaliteit die niet te meten is. Liefde moet worden begrepen, niet als een biologische bevlieging - dat is lust, dat bestaat bij alle dieren; er is niets bijzonders aan. Het is de natuurlijke manier van voortplanten. Er is niets spiritueels aan, en niets speciaals menselijks. Daarom moet er eerst een scherpomlijnd onderscheid gemaakt worden tussen lust en liefde. Lust is blinde hartstocht. Liefde is de geur van een stil, vredig, meditatief hart. Liefde heeft niets te maken met biologie of chemie

Over t algemeen hebben wij heel grote beelden over God, de Goden, Goddelijke wezens. Maar eigenlijk verander je steeds meer in God. Er komt steeds meer ruimte voor God, als jij er niet meer bent. Eigenlijk komt God steeds dichterbij, van zijn wolk af. Het kan zich dan meer en meer door jou heen openbaren. Juist in dat proces valt groot en klein weg. Je waarde hangt minder en minder af van buiten, in wat je doet, in je verschijning naar de buitenwereld. Die waarde komt dan meer en meer binnenin te liggen. Daar ligt dan de vervulling en dat geeft vervulling aan alles buiten. Je kunt dan zeggen, ik ben Dat. Alleen Dat heeft nog veel meer dimensies, en dat ben je nog niet. Het is een trilling die hoger en hoger en sneller en sneller mag worden. Hoe hoger die trilling hoemeer je van God kan omvatten, hoemeer je van God kan indrinken, hoemeer God door jou heen zich kan openbaren. Er wordt wel vaker gezegd we zijn maar mensen. Wat is dat, de mens? Heeft je antwoord hierop

Het gaat er niet om dat je je feitelijk geheugen laat vallen. Dat zou idioot zijn! Je feitelijk geheugen is een noodzaak. Je moet je naam weten, weten wie je vader, je moeder, wie je vrouw en wie je kind is, je adres. Het gaat niet om het feitelijke geheugen, het gaat om psychologische herinnering. Het feitelijk geheugen is geen probleem, dat is zuivere herinnering. Als je er psychologisch door wordt beïnvloedt ontstaat het probleem. Probeer het verschil te begrijpen. Gisteren beledigde iemand je. Vandaag kom je hem weer tegen. Het feitelijk geheugen zegt: 'deze man beledigde mij gister.' Het psychologisch geheugen zorgt ervoor dat je bij het zien van deze man kwaad wordt; bij het zien van deze man begin je inwendig te koken. En de man komt misschien gewoon om jou zijn excuses aan te bieden; die man komt misschien om zich te verontschuldigen, vergeving te vragen. Wellicht ziet hij in dat hij fout zat; dat hij onbewust gedrag vertoonde. Hij wil het misschien weer goedmaken, maar

We hebben geloof gevonden in zoveel wat we doen, zoveel dat gedaan wordt met elkaar. Waar we de maatschappij ons leven op bouwen. Dit geloof, dit systeem van leven. Maar waar is het op gebaseerd? Ook hierin vindt steeds weer verandering plaats waardoor we onszelf steeds weer moeten heroriënteren al wordt er lang gevochten om aan het oude vast te houden, dat waar we samen toch in geloofden? Verandering is eigenlijk een grote vijand van dit soort geloof, liefst alles bij het oude houden. Verandering kan het geloof laten wankelen, op losse schroeven zetten waar we in geloofden. En zo is dit geloof, waar we dan ook in geloven in mensen, in dingen, uiteindelijk heel onzeker. Het kan ons makkelijk ontnomen worden kunnen hier niet werkelijk rust in vinden. Want is dit geloof wel levend, is dit geloof wel werkelijk van onszelf? Is het wat we werkelijk zijn of is het een geloof dat andere mensen geloofden? Wat wij ook zijn gaan geloven, dat dit het is, dat het hier