Kagib Weteninhethart

Het lot voltrekt zich. Zijn we vrij in deze voltrekking? Vrij in dat wat tot uitdrukking komt? Dat wat zichtbaar wordt, de stappen die we zetten. Stappen waarvan we zeggen dat we die uit vrije wil zetten. Zijn deze stappen werkelijk vrij? De keuzes die we maken? Zijn dit werkelijk onze keuzes, of zijn de keuzes al bepaald door ons verleden? Keuzes waar we zo vol van zijn, vol hartstocht voor gaan, of juist niet voor gaan. Zijn we vrij in die lotsvoltrekking? Wie bepaalt ons lot? Zijn we niet geketend aan ons lot? Worden we niet geleefd door eindeloze krachten die op ons inwerken? Een slaaf hiervan zijn terwijl we denken dat we het zelf doen. Dat we zelf ons lot voltrekken. Maar is het lot niet al voltrokken? Ligt niet al klaar wat klaar ligt, waarin is hierin een vrije keuze? Worden we niet geleefd door het verleden? Is hierin nog werkelijk een vrije keuze, een vrije beweging of ligt het al vast, en voltrekt het lot zich stap voor stap door ons hee

Als je de durf hebt gehad om jezelf open te stellen, kom je in een nieuwe dynamiek. Dan kun je ook echt de verbinding, en van daaruit de voeling en leiding ervaren, van het Leven. Van de Stroom, waaraan je jezelf dan misschien meer en meer kunt/durft over te geven. Eigenlijk kom je dan meer en meer tot leven, wordt je echt levend. De starheid verdwijnt. Je gaat stromen, meestromen. En dan kun je in een positieve spiraal terecht komen, waarin het Leven je keer op keer bekrachtigt dat t goed is om open te zijn. Al doet dit soms pijn, kan het confronterend zijn. Maar meer en meer voel je echt het leven in jezelf, durf je jezelf over te geven aan dat Leven. Waar t je ook heen brengt. Naarmate je de blokkades opruimt die de Stroom tegenhouden, de maskers afdoet, de muren omlaag haalt, zul je meer en meer genieten van gewoon er Zijn. Dat je leeft, blij om niets. Dit is het Licht in jezelf. Dan kan het leven een dans worden, een vreugdedans. Je omarmt dan alles wat op je pad

Vervolgens is een arme van geest die niets weet. Ik heb eens gezegd: een mens moet zó leven, dat hij noch zichzelf noch de waarheid noch God leeft. Ik wil nu nog verder gaan. : de mens die genoemde armoede verlangt te bezitten, moet zó leven dat hij niet eens weet, dat hij noch zichzelf noch de waarheid noch God leeft. Hij dient ontledigd te zijn van alle kennis die in hem is, vrij van zijn eigen weten. Want toen de mens zich in het eeuwig wezen Gods bevond, leefde in hem niets anders: hetgeen er leefde, was hij zelf. Daarom zeg ik, dat hij vrij moet zijn van zijn eigen weten, zoals toen hij er nog niet was. Hij moet God laten werken wat hij wil. In de derde plaats is een arme van geest die niets bezit. Al vaak is gezegd, dat de mens zich van alle dingen en alle werken, zowel uitwendige als inwendige, moet ontledigen, opdat God in hem bezig kan zijn. Maar eigenlijk schiet deze zienswijze nog te kort. Zolang een mens bij alle ontlediging, zelfs van God, nog een plaats in zich beschikba

De zaligheid opende haar mond van wijsheid en sprak: 'Zalig de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk der Hemelen'. Alle engelen en alle heiligen, al wat ooit geboren is, moet zwijgen wanneer deze Eeuwige Wijsheid van de Vader spreekt. Want alle wijsheid van schepselen is louter niets vergeleken bij deze grondeloze wijsheid, die de armen van geest zalig prijst. Wie is arm van geest? Een mens die in al wat God geschapen heeft geen bevrediging vindt? Ik versta het liever anders en in een hogere zin: arm van geest is de mens die niets wil, niets weet en niets bezit. Deze drie eigenschappen vragen om toelichting. Ik hoop dat u mijn woorden naar waarheid verstaat. Vooreerst is een arme van geest die niets wil. Menigeen vat dit verkeerd op. Het geldt niet van een mens die bij alle boetedoeningen en godvruchtige oefeningen vasthoudt aan zijn eigen wil. God zij hem genadig, want hij begrijpt maar weinig van de goddelijke waarheid. Slechts naar de uiterlijke schijn is hij vroom,

Als je werkelijk om jezelf geeft, kun je waarlijk een ander iets geven omdat er geen verlangen op zit, bewust of onbewust, om iets terug te ontvangen. Het is niet vanuit gemis dat je dan iets geeft, of vanuit een gevoel van verplichting. Er zit geen angst meer op om iets te verliezen, want wat kun je verliezen als je alles hebt, als je Bent? Het geluk, de vervulling zul je nooit buiten jezelf krijgen, maar alleen in jezelf. Als je het daar wezenlijk gevonden hebt zal het alles vervullen buiten jezelf. De voorwaarde hiervoor is, als dit ooit mag/kan gebeuren, is openstaan voor jezelf. Voor wat binnenin is, wat daar leeft, wat er in je omgaat. Je verlangens, je angsten, je beleven, alles wat daar maar leeft. Dit toelaten, dit ontvangen, dit door je heen laten gaan. Dan mag en kan t zijn werk doen, en mag er bevrijding en heling komen. Als je de durf hebt om open en kwetsbaar te zijn, kun je ook echt de ander ontvangen. Dan hoef je geen afweermechanismen te vertonen, ku

Meester Eckhart ontmoette eens een mooie naakte jongen. Hij vroeg hem waar hij vandaan kwam. Van God, antwoordde hij. Waar liet je Hem dan? In deugdzame harten. Waar wil je heen? Naar God. Waar vind je Hem? Waar ik alle schepselen achterliet. Wat ben je? Een koning. Waar is je koninkrijk? In mijn hart. Pas op, dat niemand het met je deelt. Dat doe ik. Toen bracht meester Eckhart hem in zijn cel: Neem welk kleed je maar wilt. Dan was ik geen koning meer! En hij verdween. Het was God zelf. En die had een grapje met hem gemaakt. Meester Eckhart

En toch hebben we gekozen voor deze ouders, voor deze ervaringen. En hierin zijn geweldige mogelijkheden als je meer en meer mag, wil zien wat de betekenis van dit alles is. Waarom je hiervoor gekozen hebt, hoe moeilijk de leerschool ook is, dat er begrip en ruimte komt. Dat je ouders het ook niet beter wisten. Ook gevangen geraakt waren door het misvormde programma van hun ouders. Ook verloren wie ze werkelijk waren. Hun diepere natuurlijke zijn. En dit gaven ze slechts door aan jou, het programma dat hen gegeven was. En dit zet zich voort en voort, deze vicieuze cirkels van generatie op generatie totdat....... iemand ze doorbreekt. Dat er waarlijk begrip en ruimte mag komen over wat was in het verleden. Dat niemand beter wist. Dat je ouders het niet beter wisten, hun best gedaan hebben binnen hun mogelijkheden . Dat er slechts gehandeld werd bewust of onbewust vanuit pijn, angst, verdoving, een slapend zijn, een onwetend zijn dat het anders had kunnen zijn, anders