Kagib Weteninhethart

De levenszee. Een zee van leven van allerlei soort en aard. Voor sommigen is het moeilijk het hoofd boven water te houden. Er zijn er die dreigen kopje onder te gaan. Maar juist dan pakken twee zachte liefdevolle handen hen net op tijd vast, en trekken hen omhoog. Handen van een vriend of vriendin. Handen als symbool van een lichtje dat ineens van binnen begint te schijnen. Helaas komt het vaak voor dat er geen handen zijn. Of ze zijn er wel, maar worden niet gezien, ervaren. Anderen dachten op een groot sterk schip te zitten. Maar ineens komt er een gat in de bodem. Ze zien er geen gat meer in. Ze worden overspoeld door emoties, komen in een draaikolk van negativiteit. Ze worden in de diepste diepte gezogen. Steunend op een stuk hout, dobberen ze machteloos rond. Ze zijn nu overgeleverd aan de stroming van de zee. En juist dan......... Een boot komt voorbij. Ze mogen aan boord. Of ze spoelen aan op een eiland van rust. Hier kunnen ze langzaam een nieuw schip bouwen. N

Eigenlijk is uiteindelijk alles schoonheid. Maar door de vele beelden van waaruit we de wereld inkijken, die vastgezet zijn, zo is t en niet anders, valt de sprankeling weg. Sijpelt het leven weg uit dat wat je ziet. Je ziet alles vanuit die beelden, reageert van daaruit. Vanuit dat wat al vaststaat, waar je al een beeld van gevormd hebt. Hoe doffer en ongevoeliger je in je binnenste bent hoe meer dit het geval is. Van daaruit komen de associaties. Het ene beeld is mooi, een ander beeld is lelijk. Het ene beeld stoot af een ander beeld trekt aan, etc. etc. Maar dat wat is, zie je dan niet. Je ziet beelden. Beelden gevormd uit het verleden, vaak met labels, woordjes eraan, om het helemaal vast te zetten. Van daaruit wordt je steeds heen en weer gegooid door al die beelden. Het ene maakt je blij, van een ander baal je, weer een ander beeld verveeld je, volgend beeld oh daar weet je alles van. Nooit gewoon Zijn. Nooit gewoon genieten van dat wat is. En er is, er is zov

In dit stadium der verlichting zijn geestvervoeringen en extases mogelijk, maar niet essentieel, omdat zij ons van het eigenlijke doel - de eenwording - niet naderbij brengen. Wie zich verliest in de wirwar van "hogere ervaringen", die dikwijls slechts een verfijnde vorm van zingenot zijn en dus een terugval betekenen, raakt de weg kwijt. K.O. Schmidt Geestvervoeringen en extases kunnen soms een indruk van de hemel zijn, maar ook het werk van zinnelijkheid, en zij die het dikwijls ervaren zijn bij lange na niet de besten. Bovendien onttrekt een dergelijke soort vroomheid de mens aan zijn omgeving en aan de taken in het leven. Meester Eckhart De verlichting is een geschenk dat ons op onze weg naar de voleinding in de schoot valt; maar wij moeten er niet bij blijven stilstaan en menen dat de weg nu ten einde is. Blijft men er echter bij stilstaan, dan ondervindt men dat men terugzinkt in de ik-handhaving, totdat de verlichting verbleekt tot niet meer dan een herinnering. Het v

Er is geen betere maatstaf dan het vertrouwen. Welke hoge verwachtingen men van God ook koestert, zij worden altijd overtroffen, ja tot in het duizendvoudige. Zoals een mens God nimmer te zeer lief kan hebben, zo kan het vertrouwen dat men in Hem stelt, nimmer te groot zijn. Niets past de mens zozeer als een onbegrensd Godsvertrouwen. Allen die zich tot dit vaste vertrouwen wisten te verheffen, heeft God nimmer meer losgelaten. Maar Liefde kent niet alleen een vertrouwen, zij bezit ook een echt wéten en een zekerheid, vrij van alle twijfel. Het is niet nodig een liefhebbende en geliefde zulks nog eens extra te zeggen: indien iemand ervaart dat hij Gods vriend is, is hij tezelfdertijd zeker van alles, wat God voor hem betekent. Want hoe groot uw liefde ook zijn mag, ge kunt er zeker van zijn dat Gods liefde voor u veel groter is en Zijn vertrouwen eveneens. Deze zekerheid is omvattender en betrouwbaarder dan de eerst beschrevene. Het innerlijke woord zou wel eens een bedrieglijk woord k

Het denken als dienaar? Het is hier eigenlijk omgekeerd, hier in Nederland, en andere westerse landen. Het denken als meester. Het intellect op de troon. En wij zijn de slaaf van dit denken, van het intellect. Het denken omhangen met medailles, diploma's, geldelijke waardering, aanzien, status. Hier krijgt ie voorlopig nog geen minderwaardigheidscomplex, eerder hoogmoedswaanzin. Eigenlijk is t toch waanzin waar we ons leven op bouwen. Waar het leven om draait? Zo'n smalle marge aan zingeving. Vervulling zoeken in zoveel, en nooit definitief die vervulling kunnen vinden. Nooit rust, vrede vinden maar altijd maar voortjagen, voortgejaagd worden. Geleefd worden, en niet zelf leven. Als t bewustzijn zou kunnen spreken, als we hiernaar massaal zouden luisteren, durven luisteren............. Maar t bewustzijn ligt in t vrouwelijke van de mens. In het hart. En het vrouwelijke, de vrouwelijke waarden zitten niet op de troon. Worden niet omhangen met

Dat wij datgene schouwen wat wij naar ons wezen zijn, en datgene zijn, wat wij schouwen, dat is het werk van de liefde. Vanuit de liefde ontvangt ieder werk de kracht om de mens tot God te voeren. Want de liefde, zegt Dionysius, is zodanig van aard dat zij de mens verandert in dat, wat hij liefheeft. Daarom dient de mens zo te zijn dat zijn gehele leven liefde is. 'Ik wil hen binnenleiden in een stille eenzaamheid en daar tot hun hart spreken.' God zegt het ons toe. Hart bij hart, tot één vereend, zo wil God het graag. Daarom lokt en trekt God tot het Ene. Wanneer de ziel ontdaan is van haar eigen wezen en alleen God nog haar wezen is dan aanschouwt, herkent, omvat zij God met God Zelve. Dan is de ziel zowel de begrijpende als het begrepene. Maar niemand kan het hier, in deze tijdelijkheid en naar de eigenlijke zin verstaan, hoe op die manier de ziel tegelijk begrijpt en begrepen wordt, tenzij hij geheel in zichzelf verzonken is: in een gewaarworden van de Godsnatuur. Mees