Kagib Weteninhethart

We weten zoveel. Maar wat Weten we werkelijk? Als we een product zijn van deze maatschappij. Van daaruit lijkt dit leven vanzelfsprekend te zijn. Dit is toch waar t om draait, dit is toch waar het om gaat? Hoe we nu leven. Hoe nu het leven wordt vormgegeven. Met zijn allen weerspiegelen we een visie van leven. Wat ons met de paplepel is ingegoten. Vanaf de geboorte, een visie, een cultuur, een geloof. Hier is de opvoeding op gebaseerd. De school neemt het over en de opvoeding is weer een product van de cultuur, onze maatschappij. Als er verder geen te grote kinken in de kabel komen, blijven we braaf doen wat de maatschappij wil. Soms een beetje tegenstribbelen, beetje mopperen maar voor de rest braaf meedoen. We zijn geprogrammeerd. Er is een soort geweten in ons geïnstalleerd. En door dit geweten is juist het tijdloze Geweten gesmoord. Gesmoord door het weten van de tijd. De samenleving sust ons in slaap, en de meeste blijven rustig slapen, door alle tijden heen. Ze

Hij is arm, zonder begeerte en daarom gelukzalig, die niets wil, niets weet en niets bezit. Wat wil dat zeggen? Ten eerste is hij een 'arme mens', die niets wil. Zolang de mens nog iets heeft waar zijn wil op gericht is - en zij het dat het zijn wil is, Gods heerlijke wil te vervullen - zulk een mens bezit niet de armoede, de begeerteloosheid en het vrij-zijn van gehechtheid waar het hier om gaat. Want hij heeft nog steeds zijn wil, waarmee hij aan de wil Gods wil voldoen, en dat is nog niet het ware. Om waarlijk arm te zijn, dient de mens zo volkomen ontledigd te zijn van zijn ingeschapen wil, als hij was toen hij nog niet bestond. Zo arm aan wil moet de mens zijn en zo weinig begeren, als hij wilde en begeerde toen hij nog niet bestond. Dat is de wijze waarop iemand arm is, die 'niets wil'. Wie nu arm aan geest wil zijn, die moet zijn als iemand die zich van absoluut niets meer een voorstelling maakt: noch van God, noch van de schepselen, noch van zichzelf. Zo een me

Is de ik-verlorenheid volkomen, dan gaat God in de mens in, niet ten dele, maar in zijn ganse volheid. Wanneer ik zo verstorven ben, dat ik in mijzelf en in alle dingen niets anders meer zie dan het ene, alomvattende en onvergankelijke Zijnde, dan heeft mijn ziel haar naam verloren en er blijft niets over dan het zuivere wezen Gods. Bereikt de ziel het Licht Gods, dan slaat zij om in het niets van haar zelf - van haar eigen eindigheid zo ver verwijderd dat zij uit zichzelf in het geheel niet terug kan keren in haar eindige zelf. Daar vangt god met Zijn ongeworden wezensvolheid dit 'niets' van de ziel op en geeft haar Zelf houvast. De ziel heeft het aangedurfd teniet te gaan, op eigen kracht kon zij niet herstellen, zo ver was zij in zichzelf verloren gegaan. Haar daarbij op te vangen, was gewoon Gods plicht. In ieder geval is het zo: God moet werkzaam worden zodra Hij u bereid vindt. Want God kan niets leeg en onvervuld laten. In de natuur reeds kan God het niet meer toestaan

Toch jammer, dat we niet allemaal als stromend water kunnen zijn. Het leven zou zo harmonieus zijn. Geen spraakverwarring, of minimaal. Open en onbevangen in het samen zijn, in het delen. Maar de realiteit is dat de meeste verstarren tot ijs. Waarom? Wat is het dat ons doet verstarren? Een vast willen houden wat we hebben ten koste van zoveel? Het leven is verdwenen, want niets of niemand kan meer werkelijk voeding geven. Angst. Angst waarvoor? Wat we kwijt zullen raken als we ons openen? Maar wat hebben we dan gevonden? Hebben we hierin waarlijk geluk gevonden, vervulling? Vrede, harmonie? Liefde die door niets of niemand af gepakt kan worden? Of zijn t slechts denkbeelden die we moeten verdedigen, waarachter we ons kunnen verschuilen. Waarin we naar bevestiging zoeken om ons heen. Dit ben ik, dit is mijn identiteit, mijn baan, mijn uiterlijk. De spullen die ik heb, de waarden en normen waarmee ik opgegroeid ben, of eventueel nieuwe jasjes die aangetrokken zijn.

Sommigen zeggen: 'Wij zijn van goeden wille!' Zij hebben echter niet Gods Wil. Zij willen hun eigen wil doorzetten en willen God leren het zo of zo te doen. Dat is zeker géén goede wil. Bij God moet men zoeken naar wat Hij het liefst wil. Niets anders in de wereld maakt ons tot ware mensen dan - de overgave van de wil. Alleen in de wil woont de liefde: wie meer wil heeft, die heeft ook meer liefde-kracht. Maar wie daar meer van heeft, dat weet niemand van een ander, dat ligt in de ziel verborgen, omdat God verborgen ligt in het diepst van de Ziel. Wanneer de mens zeker is van zijn vrije wil en er macht over heeft en bereid is haar te verenigen met de wil Gods, en wel tot een geheel en al ondeelbare eenheid, dan behoeft hij slechts te zeggen: "Heer, wijs mij wat ik doen moet opdat ik één met u worde!" en God antwoordt hem, dat wil zeggen, Hij openbaart zich in Zijn volle Waarheid en vervult de mens zó boven alle mate dat de ganse volheid Gods in hem gaat opwellen en ov

    Het Leven is heilig. Heilig is, wat in de Eeuwigheid besloten ligt. De ware Openbaring, die voor geen enkele verleiding zwicht. Het wacht. Het roept in ons hart. Het is een Stem zonder woorden. Heel zacht. Maar uiteindelijk de allergrootste Kracht die, buiten de tijd staand, op iedere mens wacht. Het Weet. Eindeloze mogelijkheden liggen in dit Weten besloten. Maar die deur blijft voor de mens die denkt te weten, gesloten. Ja het Leven is heilig. En zonder bevruchting met dit Leven alles zo oppervlakkig. Maar voor wie de diepte in durft te gaan. Voor wie werkelijk het leven meer en meer wil leren verstaan, zal de deur naarde ware Kennis open gaan. Maar daarvoor zal alles wat schijn is, moeten onder gaan. Zal het ik moeten onder gaan, een intense zuivering moeten ondergaan. Zodat uiteindelijk de Nieuwe Mens kan op staan. Kagib En de uitgesproken woorden: http://www.mijnbestand.nl/Bestand-7QRQAIKHFY78.mp3