Kagib Weteninhethart

    We zijn zo vervormd geraakt, zo ver van de ware Weg afgeraakt, dat het Plan niet verder kan worden afgemaakt. Vervreemd van de Bron. De Bron waar alles ooit begon. Vervreemd van ons Zelf. Van wie we werkelijk Zijn. Verblind door de uiterlijke schijn. Verdringend die intense innerlijke pijn, dat we uiteindelijk heel eenzaam zijn. Verstrikt in onze verwarde gedachten. Teleurgesteld door zoveel dat we verwachtte. Het geluk dat ons eens zo zoet toelachtte. Nu hebben we ons veilig afgeschermd, door muur en masker beschermd. Hollend achter het leven aan. Maar nooit eens een moment stilstaan. Steeds maar verder, verder gaan. Want het draait om de tijd. En we hebben geen tijd. Geen tijd om ons af te vragen waar deze weg naartoe leidt. De maskers in een grimas. En we lopen braaf in de pas. Maar binnenin zeurt soms een stem, ik wou dat alles anders was. En de woorden blijven stromen. Eindeloze zinnen aaneengebreid. Maar weinigen willen tot zichzelf komen. Want

Wat is waarheid? Is er een uiteindelijke waarheid? Wat mij betreft wel. Die kan zich pas openbaren, naarmate wij meer en meer leeg worden van onszelf. Van wat we willen, willen zijn, willen doen. De Waarheid zit daaronder. Ligt niet de kern daarin dat de mens het geluk wil vinden in doen, in handelen, terwijl het uiteindelijk ligt in Zijn? Steeds naar buiten gericht, wat daar allemaal is, wat daar belangrijk is, wat daar moet gebeuren. Wat wil gebeuren, terwijl de Oplossing, de vervulling binnenin ligt, in Zijn. Gewoon Zijn. Waarom kunnen we niet gewoon Zijn? Waarom worden we dan onrustig, wordt t saai als er niks is om te doen? Omdat we nooit thuisgekomen Zijn, nooit echt thuisgekomen in onsZelf. En ja, als we daar niet echt ons thuis voelen, rust vinden, vrede en vervulling, waar dan wel? Terwijl Het er nu is. En elk moment weer. Dat voelen diep, diep binnenin. Dat nu, dit moment, Het, de vervulling er is. De vervulling in gewoon Zijn. En daar stopt de beweging niet.

De rechte mensen zijn zij, die midden tussen de dingen staan en toch niet daarin opgaan. Zij staan er dichtbij en gedragen zich toch niet anders dan alsof zij er hoog boven stonden - heel dicht bij de eeuwigheid. Want al het eindige is slechts een middel. In dubbele betekenis: ten eerste is het het onvermijdelijke middel waarzonder wij niet tot God kunnen komen, ons werken en scheppen in de tijdelijkheid. Het heeft niet de minste invloed op onze zorg voor ons eeuwig heil. Naar de tweede betekenis is het eindige slechts een middel, in zover wij ons ervan los moeten maken. Want wij zijn daartoe in de tijd geplaatst dat wij door een, door ons verstand geleid, scheppen binnen de eindigheid, God nader komen, steeds meer aan God gelijk worden. Daar waar het lagere aan het hogere onderdanig is, daar heerst ware vrede te midden van de strijd om het bestaan. Het gaat om de unificatie van ons bewustzijn en de gerichtheid van alle denken, willen en handelen op het goddelijke. Het gaat erom in vo

Waarop berust het ware bezitten van God? Het berust op het gemoed en op het innige toegekeerd zijn van het verstand naar - het gericht zijn van de wil op - God. Dat is dus niet een ononderbroken denken aan God. Het zou voor de mens onmogelijk zijn zoiets te volbrengen, of op zijn minst uiterst moeilijk en ook helemaal niet het beste. De mens mag zich niet tevreden stellen met een gedachte god - want als dan de gedachte vervliegt, vervliegt ook God. Maar men dient een wezenlijke God te bezitten, ver verheven boven alle gedachten der mensen en al het geschapene. Wie zo God in zijn wezen met zich draagt, die alleen neemt God goddelijk, en voor zo een licht Hij op uit alle dingen: alles smaakt hem naar god, in alles spiegelt zich God voor hem, God zelve ziet hem aan, ten alle tijde. Hij is waarlijk geconcentreerd op het voorwerp van zijn liefde: op God. Zoals wanneer iemand met heel zijn hart iets liefheeft, zo dat niets anders hem kan behagen, en hij alleen dit ene in de zin heeft en ver

Er wordt voor ons gezorgd. Misschien is je reactie, en al die ten hemel schreiende ellende en wanhoop die gaande is. Oorlogen, en bv aids waar miljoenen mensen mee te maken hebben, vergelijkbaar met de pest in de middeleeuwen. Wat is dit eigenlijk voor wereld? Als ik naar mezelf kijk, vele jaren geleden, voordat ik t bewustzijnspad opging, was ik zo boos en verdrietig over deze wereld. Alle ellende, alle onrecht, armoede, honger, onderdrukking. En nu....... Nu is al jaren alle emotie verdwenen. En de wereld is niet veranderd. Het lijkt allemaal zelfs erger en erger te worden, meer en meer te escaleren. Ben ik onverschillig geworden? Een koud, kil mens die niks meer voelt? Is Bewustzijn koud en onverschillig? Nee. Wat dat betreft, vond ik wel erg goed een reportage op t journaal, waarom mensen zo gul geven voor een ramp. Dat er eigenlijk veel minder betrokkenheid is bij andere rampen in de wereld. Die ook zo onze hulp nodig hebben, die ook nu plaatsvinden, hongersnoo

Veel mensen onttrekken zich aan alle omgang en houden ervan alleen te zijn. Zij zeggen dat zij dat nodig hebben voor hun concentratie. Anderen verklaren dat zij zich in de kerk moeten bevinden om zich te kunnen concentreren. Maar is dat nodig? Beslist niet. Ik zal u zeggen waarom niet: wie welgemoed is, die bevalt het overal en bij alle mensen; wie dat niet is, die voelt zich nergens en bij niemand thuis. Een welgemoed mens namelijk, heeft God in zijn binnenste. Maar heeft men God in zich, dan heeft men Hem overal; op straat en onder de mensen net zo goed als in de kerk en in de eenzaamheid. De mens die God in zijn binnenste bezit, is door niemand uit zijn evenwicht te brengen. Waarom? God is voor hem alles, en wie in alles alleen op God gericht is, die draagt God in zich bij al zijn handelingen en op alle plaatsen. Alles wat hij doet, wordt meer door God gedaan dan door hemzelf. Want wie de handeling veroorzaakt, hem behoort zij in feite meer dan hem, die haar slechts verricht. Is Go

    Met het Woord is alles begonnen. Het Woord is uitgesproken, maar nog lang niet uitgesproken. Woorden zijn uitingen van gedachten. Ze kunnen zin geven aan het leven. We kunnen ons erover bezinnen. De zin van ons bestaan. De ware betekenis kan zich ont-vouwen. Zich open-vouwen als een bloem haar blaadjes voor het zonlicht. In een ware ont-vankelijkheid. Dan is het een waarlijk Goddelijk gedicht. Op deze woorden kan men verder bouwen. Ja, het Woord dat uitgesproken werd, waarmee alles begonnen is. En welk woord spreken wij uit? Welke woorden laten wij naar buiten komen? Is ons praten vaak niet veel te luid, en blijft verborgen wat werkelijk naar buiten wil stromen. Wat willen wij met woorden? Wat willen wij ermee zeggen. Hebben ze ons nog werkelijk iets te zeggen? We hebben een gesprek. We delen iets met elkaar. We maken iets openbaar. We hebben hiermee een bedoeling. Welk doel streven we hiermee na? We delen het woord. We delen woorden met elkaar. Maar raken we d