Kagib Weteninhethart

Het totale leven mag meditatief worden. Dat je elke seconde van je leven in aandacht bent, aanwezig bent, in Verbinding bent. De ademhaling is een goeie manier om als je die Verbinding verloren hebt, weer te herverbinden. Terugkomen in/bij jezelf. Uiteindelijk is er een gelijkmoedigheid. Minder en minder kan je uit je midden halen, uit de stilte uit de vrede, uit de harmonie. Minder en minder aanrakingspunten die er zijn. Je Bent en daarin is het dan vervuld en in dat Zijn stroom je in alle eenvoud mee zonder speciale opwinding of extase. Dat is dus ook n proces waarin het Bewustzijn meer en meer alles mag bevruchten met dit Bewustzijn met de Liefde met het Weten met het Licht. Dat alles daarin vervuld is, alles bevrijd en geheeld is. Dat het Licht alles mag doorlichten van top tot teen van teen tot top. Dat alles gezien is doorzien is wat illusie was en de krachten hierin verborgen vrijgemaakt zijn. Weer die onbevangen staat. Je krijgt steeds meer energie. Hele heldere

Ik voel een drang onder de open hemel te zijn, als het uur van het grote weerzien slaat. Verzonken in nacht ligt de stad daar beneden. Mijn gehele verleden, stuk voor stuk, zweeft omhoog en klemt zich tegen mij aan als wilde het vragen: Houd me vast, neem me mee, opdat ik niet in vergetelheid moet sterven maar in uw geheugen mag leven. Al mijn dienaars hebt ge verslagen nu kom ik zelf, klinkt het in de verte huilend door de lucht. Ziet ge mij eindelijk, Medusa? Ja, ik zie u, vervloekte! en een rode bol stijgt op uit de aarde, halfblind voel ik: hij wordt groter en groter, nu zweeft hij over mijn hoofd - een meteoor met grenzeloze woede. Ik breid de armen uit: onzichtbare handen vatten de mijne met het 'teken' van de orde, schakelen mij in, in de levende ketting, die tot in de oneindigheid reikt. Verbrand is in mij het vergankelijke; het is door de dood veranderd in een vlam des levens. Ik sta rechtop in het purperen gewaad van het vuur, omgord met het wapen uit blo

Ten eerste het aspect van de Essentie. Uiteindelijk is dit heel leeg, een heel helder Zijn. En overal waar dit vrijkomt is dit hetzelfde. In die Kern zijn we één. In dat beleven. En ja t is een heel leeg gevoel, moeilijk te omschrijven, wel heel licht omdat je gedragen wordt door het Licht, heel onbevangen en vreugdevol. Je zou t kunnen vergelijken met weer als n kind zijn, geen opgeblazenheid een warm medegevoel met alles en iedereen. En dan de andere kant, zijn we uniek in alles wat door ons heen raast aan emoties, opgewekt door bepaalde gedachten. Of komt dit toch wel heel erg overeen steeds, waar maar triggers zijn, bij anderen. Is t niet een bepaald reservoir aan uitingen waar weinig oorspronkelijkheid in is, niet werkelijk iets nieuws onder de zon? Bewustzijn heeft niets te maken met t verstand met de mind. Is een hele andere bron van kennis. Die leer je niet in boeken, is ook niet iets van uit het hoofd leren. Je Weet t gewoon, het gaat stromen, je hebt de Bron a

Waar ijdelheid en begeerte naar macht in een hart wonen, daar zijn zij bij de hand en zij blazen deze droevige vonken aan, totdat zij een brandend vuur zijn geworden en de mens zich verbeeldt in onzelfzuchtige liefde voor zijn naasten te zijn ontbrand en heen gaat en predikt, zonder ertoe geroepen te zijn - en als een blinde leidsman met de kreupelen in de diepte stort. Wat zij zien dat zich een kristal vormt dat belooft symmetrisch te worden - een evenbeeld van God - daar spannen zij alle krachten in om het te vernietigen. Het rijk van het versplinterde bewustzijn is hun toekomstdroom, bezetenheid van allen en alles hun hoop. Zij prediken door de mond van de bezetenen het 'duizendjarig rijk' zoals eenmaal de profeten, maar dat rijk 'niet van deze wereld is' zolang de aarde en de mens niet veranderen door de wedergeboorte des geestes - dát verzwijgen zij. Zij zeggen: treed op als leidsman! En zij weten wel dat men alleen kan leiden als men volmaakt is gewo

De geslachtsdrift - of deze zich nu openbaart zoals bij de jeugd, of dat zij zich verbergt, zoals bij de grijsaard - is de wortel des doods; die te verdelgen was het vergeefse doel van alle asceten. Zij zijn gelijk aan Sisyphus, die rusteloos een rotsblok tegen de berg oprolt om steeds opnieuw vol wanhoop te zien hoe hij weer naar de diepte terugrolt. Zij willen het magische koud-zijn afdwingen, terwijl zij mensen zijn. Zij ontwijken de vrouw, en toch is het alleen de vrouw die hen kan helpen. Het vrouwelijke, die hier op aarde van het mannelijke is gescheiden, moet in hen komen, moet in hem tot één geheel versmelten; dan is pas alle vleselijke hartstocht to stilstand gekomen. Eerst als de beide polen elkaar dekken is de echt - de ring - gesloten. Dan is de koude er, die in zichzelf blijft bestaan; de magische kou die de wetten van de aarde verbreekt, die niet meer de tegenstelling van de warmte is; die aan gene zijde van kou en warmte ligt. De koude waaruit als uit een nie