Kagib Weteninhethart

Hartstikke concreet, elk moment van de dag om naar/in jezelf te kijken, handel ik of ben ik vol met activiteit, vol van mezelf. De Beweging, de Stroom stopt niet als jij je activiteiten staakt. Juist dan kom je in de bedding van het Leven, stroom je mee met het Al met dat wat alles draagt. In harmonie met alles. Maar zolang dit niet gebeurd is, we vol blijven van onszelf zal dit steeds vroeg of laat verbroken worden omdat je daarin uit de Stroom bent, je eigen invulling geeft aan t leven, waar je dan ook maar vol van bent. Je isoleert jezelf hierdoor van het Leven. Het is een belangrijke reden waarom we hier zijn om weer in die bedding te geraken. Dat onze eigenwilligheid verdwijnt ons willetje verstild, alles wat we willen, alles wat we denken te moeten doen, alles dat spreekt uit het verleden in zoveel stemmen. Pas dan kunnen we waarlijk tot handelen komen. En t mooie is, dan handelen wij niet meer, dan handelt Het door ons heen, en wij hoeven slechts te volgen. Dan z

Overweldigd door smart legde zij haar voorhoofd tegen de balustrade en met verkrampte lippen welde in haar als een schreeuw een gebed op: dat toch de geringste uit de schare van hen, die om wille van de liefde de rivier des doods waren overgestoken, haar zou mogen verschijnen om haar het pad naar de mysterieuze kroon des levens te onthullen, opdat zij die zou kunnen ontvangen - en prijsgeven. Alsof een hand haar hoofd had aangeraakt, keek zij op en zag dat de hemel plotseling veranderd was. Er dwars doorheen liep een spleet van vaal licht, waarin de sterren zich stortten als een door de stormwind voortgejaagde wolk van glanzende eendagsvliegen. Er werd een zaal zichtbaar en aan een lange tafel zaten oeroude mannen in geplooide gewaden, de ogen strak op haar gevestigd, alsof ze bereid waren te vernemen wat zij te zeggen had. De hoogste onder hen had de gelaatstrekken van een vreemd ras, tussen de wenkbrauwen een vlammend teken, en van zijn slapen gingen twee verblindende

Dat is het juist wat mij zo dwars zit, riep Eva. Ik sta radeloos en hulpeloos voor het leven, als voor een vraatzuchtig, afzichtelijk monster. Alles is verschraald en versleten. Alle woorden die men gebruikt, zijn stoffig geworden. Ik vind mijzelf lijken op een kind dat zich verheugt op een sprookjeswereld - en naar de schouwburg gaat en daar zwaar gegrimeerde toneelspelers ziet. Het huwelijk is afgezakt tot een akelig instituut, dat de liefde van haar glans berooft en man en vrouw vernedert tot louter doelmatigheid. Het is als een langzaam troosteloos wegzinken in het zand der woestijn. Waarom is het bij ons mensen niet als bij een eendagsvlieg? Zij bleef staan en keek verlangend naar een schitterend verlichte fontein, die door gouden wolken dansende vlinders als door een golvende toversluier omgeven werd. Jarenlang kruipen ze als wormen over de aarde, bereiden zich voor op hun bruiloft als op iets heiligs, om één enkele korte dag van liefde te vieren en dan te sterven.

Waarom kon ik niet gewoon meedoen? Waarom was mijn reactie toen ik als t ware wakker werd rond mijn dertiende, dit klopt niet, er klopt hier iets niet, er is meer maar ik zie t hier niet. En dat dit gevoelen daarna jaar na jaar intenser en intenser werd tot t niet meer te dragen was. Toen moest het antwoord komen op die intens brandende innerlijke vragen, het intense lijden over deze wereld. Als toen dat antwoord niet was gekomen, het spirituele aspect, binnenin begint de verandering was ik er niet meer geweest. Maar dat lijden is een vuur, en er moet wel beweging in blijven, dat t transformerend werkt, dat er beweging blijft, verandering. Dat het ergens naartoe brengt. Het is uiteindelijk een reinigend Vuur als je dit Vuur durft in te stappen. Het brandt alle illusies weg, alle schijn, alles wat voor de Waarheid voor de Liefde is gaan zitten. Het is de drijfkracht van het Leven. Daarom is t zo kostbaar. Daarom mag je uiteindelijk zo dankbaar zijn als dit ware lijden in

In zekere zin hebben zij die lachen als iemand zegt de mensheid te willen veranderen, volkomen gelijk. Zij zien alleen over het hoofd dat het absoluut voldoende is als een enkeling tot in het diepst van zijn wezen verandert. Zijn werk kan dan nooit meer vergaan - om het even of het aan de wereld bekend wordt of niet. Zo een heeft in het bestaande een gat gescheurd dat nooit meer dicht kan groeien, ongeacht of de anderen het meteen merken of over een miljoen jaar. Wat eenmaal ontstaan is, kan slechts schijnbaar verdwijnen. Gustav Meyrink

Zeker! Als ik arm was, zou ik in een kamer moeten wonen die onder de luis zat. Als ik dat nu vrijwillig zou doen, zou dat betekenen de onnatuurlijkheid ten top voeren. Het lot moet er toch iets mee bedoeld hebben dat het mij rijk op de wereld heeft laten komen? Mij belonen voor iets dat ik in mijn vorig leven gedaan heb, en om het maar zo te zeggen, vergeten ben? Dat riekt mij teveel naar theosofisch gezwam. Het is volgens mij het meest waarschijnlijk dat het mij de grootse taak oplegt mij net zo lang aan de zoetigheden van het leven te overeten tot ik er genoeg van krijg en voor de afwisseling weer naar hard brood ga verlangen. Mijn geld aan anderen geven? Alsjeblieft, onmiddellijk; maar vóór ik dat doe moet ik eerst inzien waarom. Alleen omdat het in zoveel dikke, waardeloze boeken staat? Nee! En in het socialistische motto: 'Ga jij weg en laat mij op jouw plaats zitten', daar trap ik niet in. Moet ik soms aan iemand die een bittere medicijn nodig heeft een zoet d