Kagib Weteninhethart

Word ons niet voorgehouden dat we maar kippetjes zijn, terwijl de adelaar met zo'n onvoorstelbare mogelijkheden, de gouden adelaar in onszelf verborgen zit? Soms ontpoppen zich dan individuen die, die adelaar in zich vrijmaken. Dan ontstaat daar meestal een heel grote afstand mee, of we zijn er doodsbang voor, want die adelaars zetten alles op zijn kop wat de kippetjes dachten dat de realiteit was. De kippetjes willen in eerste instantie ook helemaal niet anders, dus ze gaan vechten om kippetje te blijven, en de kop gaat r af van die adelaar, is t geen kip zonder kop maar een adelaar zonder kop hihihi Maakt die adelaar niet uit die slaat zijn vleugels weer uit als hij van deze wereld is weggegaan. Er zijn er ook veel die denken dat ze adelaar zijn. Maar ja die adelaar is niet van binnenuit gegroeid, das n soort van jasje dat vroeg of laat uitgetrokken moet worden. De adelaar komt eigenlijk vrij als alle jasjes uit zijn. De echte adelaar, die maakt geen ophef van zic

Hij was iemand als Hillel, als Mirjam, als ik zelf; iemand die in de macht van zijn eigen ziel was geraakt, die hem door de wilde afgronden en kloven van het leven omhoog voerde naar de sneeuwtoppen van een onbetreden land. Hij volgde het gebod dat een oppermachtige drang hem dicteerde, zonder aan een beloning hier of in het hiernamaals maar te denken. Gustav Meyrink

Een grijze doffe dag. Tot laat in de morgen had ik geslapen, droomloos, bewusteloos, als een schijndode. De oude vrouw die me bediende was weggebleven of had vergeten een vuur aan te leggen. Koude as lag in de kachel. Stof op de meubels. Huiverend liep ik te ijsberen. Een afschuwelijke lucht van drankadem hing in de kamer. Mijn jas en mijn kleren stonken naar oude tabaksrook. Ik rukte het venster open, deed het weer dicht: de koude vuile damp van de straat was onverdraaglijk. Mussen met doornatte veertjes zaten onbeweeglijk ineengedoken in de dakgoten. Waar ik ook keek, zag ik vale mistroostigheid. Alles in me was stukgereten, kapotgescheurd. Waarom maakte ik niet een strop en verhing mezelf? Dan hoefde ik tenminste deze wanstaltige troep niet langer te zien en was de hele grauwe geestdodende ellende voorbij - eens en voorgoed. Ja, dat was het verstandigste, er een eind aan maken. Als maar nooit meer de zon zou schijnen om iemand haar brutale leugen van de vreugde van het

Juist als je jezelf heel, heel diep opent voor God om maar zo te zeggen kun je jezelf heel diep openen voor alles en iedereen om je heen. Dan kun je die Liefde voelen die jou draagt. Dan mag er een ervaren komen hoe wijs hoe volmaakt alles is. En zo in die Verbinding kan dan waarlijk die Liefde vrijkomen voor alles en iedereen om je heen. Dat is dan ook niet meer jouw liefde maar de Liefde die je vrijgemaakt hebt. Die Liefde is uiteindelijk in iedereen. Hoemeer je vervuld bent in die Liefde, kun je waarlijk de ander liefhebben omdat t niet meer vanuit gemis voortkomt. In dat proces betekent t tuurlijk niet dat je daarin menselijke genegenheid en warmte opzij moet schuiven. Juist belangrijk dat je dit ook toe kunt laten, kwetsbaar kunt zijn, je durft te openen hiervoor, hierin geraakt kan worden. Maar hoemeer dat Andere je vervuld hoemeer de behoefte wegvalt vanuit gemis die verbinding te maken. Meer en meer wordt t een waarlijk geven om die ander een overstromen zonder

Voor de eerste maal zag ik het vrouwelijke in haar trekken. Het is een deel van mijn dromen, ging ze zacht verder, me voor te stellen, dat er een einddoel bereikt is, als twee wezens tot een versmelten - tot datgene versmelten, waarvan de 'hermafrodiet' als symbool kan gelden. Ik luisterde gespannen: de hermafrodiet? Ik bedoel: de magische vereniging van mannelijk en vrouwelijk in het mensengeslacht tot een halfgod. Als einddoel! Nee, niet als einddoel, als begin van een nieuwe weg, die eeuwig is - geen einde heeft. En hoop je eens degene te vinden, vroeg ik ontroerd, die je zoekt? Is het niet mogelijk, dat hij in een ver land leeft, misschien helemaal niet op aarde is? Daar weet ik niets van, zei ze eenvoudig, ik kan alleen slechts wachten. Als hij door tijd en ruimte van mij gescheiden is - wat ik niet geloof, want waarom zou ik dan hier aan het getto gebonden zijn? Of door de kloof van het wederzijds niet her-kennen, en ik vind hem niet, dan heeft mijn leven ge

U krijgt bezoek, mijnheer Pernath! Geritsel van zijde op de gang. Omstuimig kloppen. Dan: Angelina. Mirjam wilde weggaan; ik hield haar tegen: Mag ik voorstellen: de dochter van een goede vriend - mevrouw... Buiten smelt de sneeuw, en de hemel juicht, zodat het hart er vol van is, en u zit hier in uw druipsteengrot gedoken als een oude kikker.... Angelina babbelde als een waterval, en ik was betoverd. Zag alleen nog maar haar stralende blauwe ogen, de voetjes in de kleine lakschoentjes, het beweeglijke gezicht, de rose oorlelletjes oplichtend uit bontweelde. Neem toch uw hoed, en dan komt u bij mij eten, en dan babbelen we tot de avond. Er is beneden een warme, heel zachte plaid: daar wikkelen we ons tot in de oren in, knus bij elkaar tot wij het gloeiend warm krijgen. Wat moest ik nu zeggen? Ik heb juist met de dochter van mijn vriend hier een afspraak voor een rijtoer gemaakt. Mirjam had Angelina reeds haastig goedendag gezegd, nog voor ik kon uitspreken. Ik ging met h