Kagib Weteninhethart

Laatst, terugkomend van een flinke wandeling langs velden en bossen, liepen we door het bos in de buurt van het grote witte huis. Het bos binnengaand, via de overstap, kreeg ik dadelijk een sterk gevoel van vrede en stilte. Er was niets dat bewoog. Het leek heiligschennis er te lopen, de grond te betreden; het was profaan te praten, zelfs om adem te halen. De grote roodhoutbomen waren volkomen stil; de Amerikaanse Indianen noemen ze de stillen en ze waren ook werkelijk stil. Zelfs de hond joeg niet achter de hazen aan. Je stond stil, had nauwelijks de moed om adem te halen; je voelde je een indringer, want je had gebabbeld en gelachen en het betreden van dit bos zonder te weten wat je zou aantreffen, was een verrassing en een schok, een schok van een onverwachte zegening. Het hart sloeg minder snel, sprakeloos van het wonderbaarlijke ervan. Het was middelpunt van deze hele plek. Steeds als je het nu binnengaat is er die schoonheid die stilte, die vreemde stilte. Kom wanneer je wilt e

De Liefde is niet alleen lief. De Liefde kan een intens louterend Vuur zijn wat heel erg kan confronteren. Als je dit proces toelaat zal het je ook bevrijden, waarlijk vrijmaken. Als er een vijand is, is er een kans. Waarom is die ander een vijand, die persoon wil je iets zeggen? De Liefde zal hierin spreken over wat is, maar durf je dit toe te laten? Uiteindelijk kan er in verbinding met die Liefde een innerlijk begrip komen waardoor alle vijanden verdwijnen. Waardoor alle haat verdwijnt omdat er ook geen liefde meer is. Geen dualistische liefde. Want dualistische liefde betekent afhankelijkheid en van daaruit vaak strijd, afweer, vechten, jaloezie. Dat heeft niets met Liefde te maken. De Liefde legt open, maakt alles zichtbaar wat zichtbaar wil worden. De enige intentie van de Liefde is om alles te laten versmelten met deze Liefde. Geen schijn, geen troebel water. Alles zal helder gemaakt worden, gezuiverd worden. Als je dit wil toelaten. Alles zal in het Licht gebracht w

Er was een mooi onderhouden gazon, niet te groot, en het was ongelooflijk groen; het lag achter een ijzeren traliehek, was goed besproeid, zorgzaam bijgehouden, gerold en prachtig levend, fonkelend van schoonheid. Het moet vele honderden jaren oud zijn geweest; er stond zelfs geen stoel op, geïsoleerd en beschermd als het was door een hoog en smal hekwerk. Aan het einde van het gazon stond een enkele rozenstruik, met één enkele rode roos in volle bloei. Het was een wonder, dat zachte gazon met die enkele roos; ze stonden daar gescheiden van de hele wereld van lawaai, chaos en ellende; al had de mens ze daar geplaatst, ze waren prachtig, veel mooier dan musea, de torens en de sierlijke lijn van bruggen. Ze waren luisterrijk in hun prachtige onbetrokkenheid. Ze waren wat ze waren, gras en bloem en anders niet. Er lag een grote schoonheid en rust over en de waardigheid van zuiverheid. Het was een warme middag, zonder een briesje, en de stank van de uitlaatgassen van de vele auto's

Nederigheid kan niet worden aangekweekt; als dat gebeurt, hult trots zich in de mantel van nederigheid, die respectabel is geworden. Nederigheid is geen ideaal om na te streven; idealen zijn geen werkelijkheid; alleen dat wat er is, is werkelijkheid. Nederigheid is niet het tegendeel van trots; ze heeft geen tegendeel. Aan trots moet een einde komen, niet door de een of andere beslissing of tuchtmaatregel of terwille van het een of ander voordeel; ze eindigt alleen in de vlam van aandacht, niet in de tegenstrijdigheid en de verwarring van concentratie. Het uiterlijk en innerlijk zien van trots in zijn vele vormen betekent het einde ervan. In aandacht ligt geen keuze. Er is alleen aandacht in het actieve nu; je kunt aandacht niet aanleren; doe je dat, dan wordt ze weer een van die slimme vermogens van het brein. Er is aandacht als het brein volkomen roerloos is, vol leven, gevoelig maar stil. Er is geen middelpunt van waaruit aandacht wordt geschonken, terwijl concentratie een middelp

Er bestaat geen deugd, alleen bescheidenheid; waar die is zijn alle deugden. De moraal van de samenleving is geen deugdzaamheid; ze is niets anders dan aanpassing aan een patroon en dat patroon varieert en verandert met de tijd en het klimaat. Samenleving en georganiseerde godsdienst maken haar respectabel, maar ze is geen deugdzaamheid. Moraliteit zoals die door kerk en samenleving wordt erkend is geen deugdzaamheid; de moraal wordt opgebouwd, ze past zich aan, ze kan aangeleerd en beoefend worden; ze kan langs de weg van beloningen en straffen onder dwang gerealiseerd worden. Beïnvloeding en propaganda vormen de moraal. In de maatschappelijke structuur komen uiteenlopende gradaties van moraal in verschillende schakeringen voor. Maar dat is geen deugdzaamheid. Deugdzaamheid staat los van tijd en beïnvloeding; ze kan niet worden aangekweekt; ze is niet het resultaat van beheersing en discipline; ze is hoegenaamd geen resultaat, omdat ze geen oorzaak heeft. Deugdzaamheid is niet te