Kagib Weteninhethart

Afscheid nemen. Afscheid nemen vinden we vaak heel moeilijk. Afscheid nemen van iemand die ons dierbaar is, van iets wat ons zo vertrouwd is. Eigenlijk worden we dan terug geworpen op onszelf. Op wat werkelijk is, in ons is, onze naakte waarheid, wat in ons leeft. Van waaruit we leven. Onzekerheid of er wel iets voor in de plaats komt van waar we afscheid van genomen hebben. Schrijnen van een leegte in onszelf die vaak dan pas voelbaar wordt. Dat we uiteindelijk heel eenzaam zijn? Omdat we moeite hebben met afscheid nemen houden we t meeste van routine. Dat alles dag in dag uit hetzelfde blijft. Een vaste structuur, een baan, vaste gewoonten, alles vol gepland van opstaan tot naar bed gaan. Zekerheid vinden in wat buiten jou is waar je op kunt bouwen waar je op mag vertrouwen. Dat het altijd zo door zal blijven gaan, zoals t was. Zekerheid zoeken bij elkaar, in wat je doet, in wat je bent, elkaar daarin ondersteunen dat je zo goed bent. Ja zo mag je er zijn, je past,

Er ligt over de rivier een smalle brug, die alleen voor voetgangers bestemd is; het is daar tamelijk rustig. De rivier was vol licht; er voer een grote schuit stroomopwaarts, vol met zand dat van de kust werd aangebracht; het was mooi, schoon zand. Er lag een berg van dat zand in het park, die daar speciaal was neergelegd voor kinderen om in te spelen. Er waren verscheidene kinderen en ze maakten diepe tunnels en een groot kasteel met een gracht er omheen.; ze hadden veel plezier. Het was een aangename dag, vrij koel, het zonlicht was niet te sterk en de lucht was vochtig; steeds meer bomen werden bruin en geel en er hing een geur van herfst. De bomen maakten zich klaar voor de winter; veel takken waren al kaal en staken zwart af tegen de bleke hemel; elke boom had zijn eigen kleurenpatroon in wisselende sterkte, van roodbruin tot bleekgeel. Zelfs in hun sterven waren ze mooi. Het was een aangename avond, vol licht en vrede, ondanks het geraas van het verkeer. Krishnamurti

Het was een heerlijke avond, de hemel was helder en ondanks het licht van de stad waren de sterren stralend. Hoewel de toren van alle kanten door schijnwerpers werd belicht, kon je de verre horizon zien en in de diepte waren er plekjes licht op de rivier; al klonk er het eeuwigdurende geraas van het verkeer, toch was het een vredige avond. Meditatie kwam over je als een golf die over het zand spoelt. Naarmate ze in beweging kwam werd alles erin opgenomen, de sterren, het lawaai, de rust en de watervlakte. Maar er was geen mediterende; de mediterende, de waarnemer, moet verdwijnen wil meditatie zich kunnen voordoen. Het was heel vroeg in de morgen. Het geraas van de stad was gekalmeerd en op dat uur waren er in geen enkel raam lichten; er stond een aangename, koele bries. In totale aandacht vindt geen ervaren plaats. Bij gebrek aan aandacht wel; het is deze onoplettendheid die ervaringen verzamelt, herinneringen vermenigvuldigt en muren van verzet optrekt; het is dit gebrek aan aa

Deze tijd van het jaar, tegen het einde van het jaar is het een waar feest van licht. Juist omdat er zoveel duisternis is, de dagen zo kort geworden zijn is er overal licht, feestverlichting. Fleurig, kleurig, sprookjesachtig. Zoveel lichtjes, kaarsen die branden. Lampjes overal, die in de donkerte oplichten. Mensen worden er een beetje blij van, iets warms wordt aangeraakt van binnen. Maar er zijn zoveel lichten in deze wereld. Allerlei lichten waardoor we ons laten verblinden. Zoveel mooie kleuren die voor onze ogen oplichten, die voeding geven aan onze verlangens waardoor we dit licht willen volgen, een willen worden met dit licht, hier vol van willen worden, vol van deze kleur, dit verlangen. En steeds weer licht er een nieuw licht op, gaat er een nieuw licht op, waar weer vol verlangen achteraan gegaan wordt, naar geleefd wordt, en het licht verlangt steeds meer, is nooit tevreden. Het is een spel van licht, maar we raken gevangen door dit spel. bevangen door al di