Kagib Weteninhethart

Je moet de dood liefhebben, de vreemdeling, de onbekende. Je houdt alleen maar van die dingen waar je zeker van bent, die je troost en geborgenheid geven. Je houdt niet van het onzekere, het onbekende; misschien houd je van gevaar, geef je je leven voor een ander, of beneem je een ander het leven terwille van je vaderland, maar dat is geen Liefde; deze dingen brengen hun eigen beloning en voordeel met zich mee; je houdt van gewin en succes, ook al doen ze pijn. Er ligt geen winst in het kennen van de dood, maar vreemd genoeg gaan dood en Liefde altijd samen; ze gaan nooit uit elkaar. Je kunt niet liefhebben zonder de dood; je kunt niemand omhelzen zonder dat de dood aanwezig is. Maar weten we wat Liefde is? We kennen sensatie, emotie, verlangen, gevoel en het mechanisme van het denken, maar geen van deze dingen is Liefde. Je houdt van je man, van je kinderen. Je liefde omvat haat, afgunst, eerzucht, angst; de rook van deze dingen is niet Liefde. We houden van macht, prestige, maar

Het Al ligt in ons besloten. Alles ligt in ons besloten. Hoe ruim willen we worden, wat willen we omvatten. Uiteindelijk zouden we het Al kunnen omvatten. Als we ruimte bieden, ruimte scheppen voor/aan dat Al. In eindeloze stadia kan dit proces plaatsvinden. Maar dan zullen wij moeten verdwijnen, dat is en blijft het kernpunt. Willen we dat mensje blijven dat het denkt te weten, zich daaraan vasthoudt, hiervoor vecht, voor zijn/haar kleine stukje, of willen we waarlijk Mens worden die alles omvat met het Weten met de Liefde? Er wil een Goddelijke Kracht in ons neerdalen, ons transformeren, ons omzetten, ons tot een ander mens maken, ons tot uitdrukking van de Eeuwige Liefde maken. Willen we dat? Of willen we toch iets anders, willen we liever blijven? We kunnen uiteindelijk weer waarlijk in harmonie komen met het Plan met het eeuwige Plan van ontvouwing. Dan zullen we een vrij instrument zijn, een vrije uitdrukking van dit Plan, onze bijdrage hierin kunnen leveren. Will

Op dat pad in het bos viel een geel blad; voor sommige bomen was de herfst gekomen. Het was één enkel blad, zonder een smet, vlekkeloos, gaaf. Het had het geel van de herfst, het was ook in de dood nog mooi; geen ziekte had het aangetast. Er heerste nog de volheid van lente en zomer; alle bladeren van die boom waren nog groen. Het was de dood in volle glorie. De dood was aanwezig, niet in dat gele blad, maar werkelijk aanwezig, niet een onvermijdelijke, tot traditie verklaarde dood, maar de dood die er altijd is. Het was geen verbeelding, maar een realiteit die niet te verbergen was. Hij is altijd aanwezig, om iedere hoek van de straat, in ieder huis, met elke god. Hij was er in al zijn kracht en schoonheid. Je kunt de dood niet ontlopen; je kunt hem vergeten, je kunt hem verstandelijk verklaren of geloven dat je opnieuw geboren zult worden of dat je op zult staan. Wat je ook doet, of je in een tempel of in een boek je toevlucht zoekt, hij is er altijd, op elk feest, bij alle gezond

De sterren, zo vroeg in de morgen, waren heel helder, stralend. De dageraad was ver; het was verrassend rustig, zelfs de luidruchtige rivier was rustig en de heuvels zwegen. Er ging een heel uur voorbij in die gesteldheid waarin het brein niet sliep, maar waakte, gevoelig en louter toekijkend; in die gesteldheid kan de geest zichzelf te boven gaan zonder aanwijzingen, want er is niemand die aanwijzingen geeft. Meditatie is een storm die vernietigt en reinigt. Toen naderde - ver weg - de ochtendschemering. In het oosten verspreidde zich licht, heel jong en bleek, heel stil en schuchter; het kwam van voorbij de verre heuvels en raakte de torenende bergen en toppen aan. In groepen en afzonderlijk stonden de bomen stil, de espen begonnen te ontwaken en de rivier juichte van vreugde. De witte muur van een boerderij op het westen werd heel wit. Langzaam, vredig, bijna smekend, kwam het licht en het land werd ervan vervuld. Toen begonnen de sneeuwtoppen helder roze te gloeien en de geluide

Hoe meer dat de Ziel in jou ruimte krijgt, je het spel doorzien hebt, kan het je niet meer gevangen nemen, kun je er niet meer bevangen door raken.. Het doet je allemaal niet zoveel meer, het gevecht is voorbij. Je hebt gevonden wat alles omvat. Alles omvat met begrip met Liefde en niemand kan je daar dan meer uithalen. Dan ben je niet geïsoleerd van die wereld, juist niet. Je bent verbonden met alles en iedereen in die Liefde. Het komt eropneer, alles is dan recht gemaakt en daardoor is er ware recht-vaardigheid. Je Liefde is voor iedereen, als een vanzelfsprekendheid. Overal waar ontvankelijkheid is stroom je uit, en waar geen ontvankelijkheid is. Ook hen omvat je met Liefde met begrip. Er is geen oordeel meer, geen vijand, geen voor of afkeur. Je hebt in alle eenvoud lief. Dit kan nog confronteren, in wie je bent. En alles wat nog niet recht in jouzelf gemaakt is zal intens oplichten, zichtbaar worden totdat het gezien is en oplost in het Licht. Je Ziet wat is, doorziet wat

Er zijn twee soorten aandacht, de ene is actief en de andere is zonder beweging. Wat gebeurde was wezenlijk nieuw, iets dat nooit eerder gebeurd was. Het te 'zien' gebeuren was het wonder van de nederigheid; het brein was volkomen stil, zonder enige reactie, al was het helemaal wakker. Die bergtop 'zien', zo prachtig in de avondzon, met ogen die geen kennis droegen (al had je hem duizendmaal eerder gezien), was getuige zijn van de geboorte van het nieuwe. Dit is geen dwaze romantiek of sentimentaliteit met de onafscheidelijke wreedheid en stemmingen, ook geen emotie met golven van geestdrift en neerslachtigheid. Het is iets, zo volkomen nieuw, dat in die totale aandacht stilte ligt. Uit die leegte komt het nieuwe voort. Nederigheid is geen deugd, je kunt haar niet aankweken, ze past niet in de moraal van de achtenswaardigen. Het verzamelen, of het nu bezittingen, ervaringen of vermogens geldt, sluit nederigheid uit. Leren is geen proces van vermeerdering, kennis verg