Kagib Weteninhethart

De Ommekeer heeft wel gevolgen. Je zou kunnen zeggen dat alles wat in de duisternis is door het Eeuwige Licht in het Licht gezet wordt, belicht wordt. Dat je ingelicht, doorlicht wordt. Das fiks confronterend voor t ego, het kan niet meer vluchten. Steeds wordt gezien wat is. Dit betekent dus zeker niet dat je iets moet onderdrukken, maar gewoon het durven zien en de verantwoordelijkheid hiervoor nemen. In jezelf kijken wat de betekenis is van alles wat op je pad komt, wat in interactie met het leven in je wakker wordt. Overal waar eigenwilligheid is, het zelf willen weten, het zelf willen doen. Het dagelijkse gevecht vaak in t leven, meer n overleven. Het verlangen om t uiteindelijk toch buiten te vinden in wat je doet in wat je kunt. Je ego wordt ontmaskerd. Zo verdwijnt dit alles meer en meer in dit Licht in dit inzicht in begrip in dit Bewustzijn. Waardoor er meer en meer waarlijk rust op je neerdaald, vrede, gewoon Zijn. Het leven kan je niet zoveel meer doen, het is wat

Hoe komt het toch dat, dat met prikkeldraad omrasterde stukje heidegrond, waar zoveel mensenlot en lijden aan en doorspoelde, als bijna liefelijk in mijn herinnering is achtergebleven? Hoe komt het dat mijn geest daar niet verduisterd, maar veeleer verlicht en verhelderd is? Ik heb er iets gelezen van deze tijd, die me niet zinloos lijkt. Tussen mijn schrijvers en dichters en bloemen aan dit bureau heb ik het leven zo lief gehad. En daar tussen de barakken, vol opgejaagde en vervolgde mensen, heb ik de bevestiging gevonden van mijn liefde voor dit leven. Het leven in die tochtige barakken stond in geen enkele tegenstelling tot het leven in deze beschutte, rustige kamer. Ik ben geen moment afgesneden geweest van een leven dat zogenaamd voorbij was, er was één grote zinrijke continuïteit. Hoe zal ik dat alles nog eens moeten beschrijven? Zo, dat anderen kunnen navoelen hoe mooi en levenswaard en rechtvaardig, ja rechtvaardig, het leven eigenlijk is. Etty hillesum

Ik heb eens vroeger in een van mijn dagboeken geschreven: ik zou met m'n vingertoppen willen aftasten de contouren van deze tijd. Ik zat toen aan mijn bureau en wist niet goed hóe bij het leven te komen. Dat was omdat ik nog niet bij het leven in mijzelf gekomen was. Het leven in mij heb ik weten te bereiken, terwijl ik nog achter dit bureau zat. En toen werd ik plotseling geslingerd in een brandpunt van menselijk lijden, aan een van de vele kleine fronten die over heel Europa zijn. En daar beleefde ik plotseling dit: uit de gezichten van de mensen, uit duizenden van gebaren, kleine uitingen, levensgeschiedenissen, begon ik deze tijd - en veel meer dan deze tijd alleen - bijeen te lezen. Doordat ik in mijzelf had leren lezen, bemerkte ik dat ik ook in anderen kon lezen. Het is me daar werkelijk geweest alsof ik met gevoelige vingertoppen getast heb langs de contouren van deze tijd en van het leven. Etty Hillesum

We raken allemaal iets bij elkaar, of we raken situaties, zetten situaties in beweging die weer gevolgen hebben voor anderen. Maar dan is t wat raak jij bij de ander, wat zet jij in beweging? Elk moment kan zo kostbaar zijn, voor iedereen, voor alles wat je ont-moet. In alles wat je zegt, in alles wat je doet. In dat wat je bent. Doe je er werkelijk iets mee, ben je aanwezig, durf je te zien, te voelen, wat dat moment werkelijk wil zeggen, en neem je hier verantwoordelijkheid voor? Of leef je op de automatische piloot, wordt je geleefd door t leven, door de ander. Maar wat voeg je dan werkelijk toe? Is er dan werkelijk iets nieuws onder de zon? In alle oprechtheid heel, heel veel mensen zijn slapende, slapen. Ze willen het liefste ook niet wakker gemaakt worden. Hoeft ook niet, slapen is een fase. Maar wil jij wakker worden, of wil jij in jouw aanrakingen in wat jij bent mensen wakker maken, voor hen die hiervoor nog enigszins ontvankelijk zijn? Niet dat je een verzetsreac

De dokter heeft natuurlijk geen gelijk. Vroeger zou zoiets me misschien onzeker hebben gemaakt, maar nu heb ik geleerd door mensen heen te zien en woorden te doorlichten met een eigen inzicht.'U leeft te zeer geestelijk. U leeft zich niet genoeg uit. U leeft niet de elementaire dingen van het leven.' Ik had bijna gevraagd: moet ik soms hier met u op de divan gaan liggen? Bijzonder fijnzinnig zou dat niet geklonken hebben, maar eigenlijk ging zijn monoloog in die richting. En later: U leeft niet genoeg in de realiteit. En later dacht ik: het klopt toch eigenlijk niet wat zo'n man zegt. Jawel de realiteit. De realiteit is dat op vele plekken van deze wereld mannen en vrouwen niet bij elkaar kunnen komen. De mannen zijn aan de fronten. Het kampleven. De gevangenissen. Het gescheiden zijn van elkaar. Dat is de realiteit. En daarmee moet men zien klaar te komen. Zou men nu die liefde die men niet kwijt kan aan die éne, aan de andere sekse, niet kunnen omzetten in een kracht di