Kagib Weteninhethart

Jopie (vriend) onder de grote sterrenhemel, zittend op de hei, in een gesprek over heimwee: ik heb geen heimwee, ik ben toch thuis. Daar heb ik toen zoveel van geleerd. Men is 'thuis'. Onder de hemel is men thuis. Op iedere plek van deze aarde is men thuis, wanneer men alles in zich draagt. Ik heb me dikwijls gevoeld en ik voel me nog als een schip dat een kostbare lading binnenboord heeft gehaald; de touwen worden afgesneden en nu vaart het schip, zo vrij en door alle landen en alle kostbare lading neemt het met zich mee. Men moet zichzelf het vaderland zijn. Ik heb er twee avonden lang over gedaan voor ik het kon vertellen aan hem, het intiemste van het intiemste. En ik wilde het hem toch zo graag zeggen als om hem een geschenk te geven. En toen, toen heb ik geknield daar op die grote hei en hem van God verteld. Etty Hillesum

Eigenlijk is er sprake van twee centrale krachtbronnen. De bron van het hogere zelf en de Bron van de Eeuwigheid. De bron van het hogere zelf is alles wat binnen de tijd tot uitdrukking is gekomen. Dat is eigenlijk ook de verwarring die in jezelf hierover kan bestaan. Dat hogere zelf drijft je ook tot van alles. Het lijkt ook een soort innerlijk richtsnoer te zijn, een bepaald plan met je te hebben wat ten uitvoer gebracht wil worden. Het kan er allemaal heel mooi uitzien, en toch zal dit nooit bevrijdend werken. Toch zal dit nooit de uiteindelijke Vrijheid brengen. Het is vaak gericht om de hemel op aarde te brengen. Het aardse bestaan zozeer te veranderen dat t hemels wordt. Maar de waarlijke Bevrijding ligt binnenin. Dan maakt buiten eigenlijk niet zoveel meer uit. Dat is de prikkel van de Eeuwigheid. Een heel stille prikkel, maar naarmate er ontvankelijkheid hiervoor is ook heel doordringend en confronterend. Het roept niet op tot zoveel doen, tot actie, maar tot bez

Ik wilde dat ik het alles in woorden kon bewaltigen, die twee maanden tussen dit prikkeldraad, die de intensiefste en rijkste maanden uit mijn leven waren en die zulk een bevestiging waren voor de laatste en hoogste waarden uit mijn leven. Ik heb het zo liefgekregen, dat Westerbork en ik heb er heimwee naar. En als ik daar insliep op mijn smalle brits had ik heimwee naar het bureau, waarachter ik nu zit te schrijven. Ik ben je er dankbaar voor, mijn God, dat je mijn leven op iedere plek waar ik ben zo mooi maakt dat ik er heimwee naar heb wanneer ik er weer vandaan ben. Maar het maakt het leven soms wel zwaar en moeilijk. Zie je, nu is het over half 2, in de barak gaat het licht uit, ik vind dat ik nu naar bed moet gaan. 'Patiënte moet een rustig leven leiden'staat er in het indrukwekkende attest. En dan moet ik rijst eten en honing en nog meer van die sprookjesachtige dingen. Etty Hillesum

Wat is de innerlijke nood van jouw schepselen op deze aarde groot, mijn God. Ik dank je ervoor dat je zoveel mensen met hun innerlijke noden naar mij toe laat komen. Ze zitten rustig en argeloos met me te praten en opeens breekt het dan naakt naar buiten, hun nood. En opeens zit daar dan een stukje mens dat wanhopig is en niet weet hoe te moeten leven. En nu beginnen pas de moeilijkheden voor mij. Het is niet voldoende om alleen maar jou te prediken, mijn God, om jou op te graven in de harten van anderen. Men moet de weg tot jou in de ander vrij maken, mijn God, en daarvoor moet men een groot kenner van het menselijk gemoed zijn. Ik dank je dat je me de gave hebt gegeven in anderen te kunnen lezen. Mensen zijn soms net voor me als huizen waarvan de deuren open staan. Ik loop naar binnen en dwaal door de gangen en kamers en ieder huis is weer een beetje anders ingericht en toch zijn ze allemaal weer hetzelfde en ieder huis zou men moeten maken tot een gewijde woning voor jou, mijn God.

Wat is dat heilbegeren? Het komt eropneer als dit heilbegeren er niet is dan zal ook nooit werkelijk het Bevrijdingspad gegaan kunnen worden. Dan zul je nooit Vrij worden. Dat verlangen is een vuur. Hoe krachtiger dit Vuur, dit innerlijke Vuur is, hoemeer het alles weg kan branden wat illusie is. Dat je enige verlangen is om de illusie te laten verdwijnen, zodat de Eeuwigheid zich kan openbaren kan verschijnen. Dat je werkelijk alles in je leven in dit kader plaatst. Alles hieraan onder geschikt maakt. Niet dat dit ook wel gezellig is, het spirituele pad, uiteindelijk heel vrijblijvend, tussendoor workshopje, gezellig met elkaar erover praten. Nee dat t nog de enige, enige levensbehoefte is, die de rest in de schaduw stelt. Dat het schrijnt van binnen. Een zo'n intens verlangen tot Weten, tot die Bevrijding. Hoe krachtiger dit innerlijke Vuur, hoe groter de mogelijkheid. Er is uiteindelijk maar één Weg. Die Weg kun je niet doen, maar t betekent heel aandachtig aanwe

Het is zeker goed dat je mijn lichaam halt hebt laten roepen, mijn God. Ik moet helemaal gezond worden om te kunnen doen wat ik allemaal zal moeten doen. Of misschien is dat ook een conventionele voorstelling. Zelfs als men een kwaal in zijn lichaam heeft kan de geest toch doorwerken en vruchtbaar zijn? En liefhebben en 'hineinhorchen'in zichzelf en in anderen en in de samenhangen van dit leven en in jou. 'Hineinhorchen', ik wilde dat ik daar een goede Hollandse uitdrukking voor kon vinden. Eigenlijk is mijn leven één voortdurend 'hineinhorchen'in mijzelf, in anderen, in God. En als ik zeg dat ik 'hinein horch', dan is het eigenlijk God die in mij 'hinein horcht'. Het wezenlijkste en diepste in mij dat luistert naar het wezenlijke en diepste in de ander. God tot God. Etty Hillesum