Kagib Weteninhethart

donderdagmorgen Het levensgevoel is zo sterk en groot en rustig en dankbaar in me, dat ik maar helemaal niet proberen zal het in één woord uit te drukken. Er is zo'n volmaakt en volkomen geluk in me, mijn God. Het is toch weer het beste uitgedrukt met zijn woorden: 'ruhen in sich'. En hiermee is misschien het meest volkomen uitgedrukt mijn levensgevoel: ik rust in mijzelve. En dat mijzelve, dat allerdiepste en allerrijkste in mij waarin ik rust, dat noem ik 'God'. In Tides dagboek ben ik vaak tegengekomen: Neem hem zachtjes in Uw armen, Vader. En zo voel ik me, altijd en ononderbroken: of ik in jouw armen lig, mijn God, zo beschut en zo geborgen en zo van eeuwigheidsgevoel doortrokken. En het is net of iedere ademtocht van mij doortrokken is met eeuwigheidsgevoel en de kleinste handelingen en het geringste gezegde heeft zijn grote achtergrond en zijn diepere zin. Etty Hillesum

En nu loop ik weer die paar straten. Wat ben ik ze dikwijls gegaan, ook samen met hem, in altijd boeiende en vruchtbare dialoog. En wat zal ik die paar straten nog dikwijls lopen, op welke plek ter wereld ik ook ben op die hoogvlaktes in me waar mijn eigenlijke leven zich afspeelt. Wordt er nu van me verwacht dat ik een treurig of plechtig gezicht zet? Ik ben toch niet treurig? Ik zou mijn handen willen vouwen en zeggen: kinderen, ik ben zo gelukkig en zo dankbaar en ik vind het leven zo mooi en zinrijk. Jawel, mooi en zinrijk, terwijl ik hier sta aan het bed van mijn dode vriend, die veel te jong gestorven is en terwijl ik ieder ogenblik gedeporteerd kan worden naar een onbekend gebied. Mijn God, ik ben je zo dankbaar voor alles. Met datgene van de dode dat eeuwig leeft zal ik verder leven en datgene in de levenden dat dood is, zal ik weer tot leven wekken en zo zal er niets dan leven zijn, één groot leven, mijn God. Etty Hillesum

Is t niet zo dat we meteen de dualiteit instappen als we van dat wat we zien gewoon dat wat om ons heen is alleen maar dat zien wat we geleerd hebben? Dat is geen blad, dat is een eikeblad. Het verschil tussen zien en dat wat we denken te zien. Het wordt ons afgeleerd om gewoon te zien. We moeten t op n bepaalde manier zien. Alles heeft etiketjes, bepalingen, naampjes, alles duidelijk ingedeeld en geordend. Een geordende wereld. Zo is de stroom verloren, de stroom van leven. Alles gefragmenteerd geraakt en gekristalliseerd. Vandaag ook, op de terugweg, in de stilte op een bankje. En dan kom ik in n diepere laag en dan krijgt alles, maar dan ook alles zo'n diepe betekenis en beleven. Geen onderscheid tussen al die vormpjes, alles zinderend van leven. De bewegingen of dat wat niet beweegt, alles schoonheid. De wind die door de bladeren ritselt, die je niet ziet maar slecht weet dat ie er is door dat geritsel of omdat ie jou aanraakt met zijn zachte adem. Geluiden, vormpjes, a

Ik ga nu nog eens naar die straat. Door 3 straten, een gracht en een bruggetje was ik altijd van hem gescheiden. Om kwart over 7 is hij gestorven gisteren, net op de dag dat mijn reisvergunning afliep. Ik ga nu nog één keer naar hem toe. Zonet was ik in de badkamer. Ik dacht: nu ga ik naar de eerste dode. Het zei me eigenlijk niets. Ik dacht: ik moet iets plechtigs, iets buitengewoons doen. En ik knielde op de kokosmat in de kleine badkamer. En toen dacht ik: dit is conventioneel. Wat zit een mens toch vol conventies, vol voorstellingen over handelingen, waarvan hij denkt dat ze in een bepaalde situatie moeten gebeuren. Soms, op een onverwachts moment, knielt er opeens iemand neer in een hoekje van mijn wezen. Soms, als ik op straat loop, of midden in een gesprek met iemand. En die iemand die daar neerknielt, ben ikzelf. En nu ligt daar nog een stoffelijk omhulsel op het overbekende bed. O, die cretonnen deken! Ik heb eigenlijk helemaal geen behoefte er nog eens naar toe te gaan. Alle