Kagib Weteninhethart

Is het wijs om niet in te grijpen als je vantevoren weet wat iemand voor misdaden gaat plegen? Als je weet dat iemand een massamoordenaar is? Is dit wijs, is dit compassie hebben? Is niet alles leven? Ik hou t gewoon open, gewoon kijken wat er bij jou wakker wordt. Je zou bv Hitler tegen gekomen zijn voordat hij alles zou gaan doen wat hij daarna gedaan heeft. Dat hij in een huis zat wat in brand stond, en je wist wat hij allemaal zou gaan doen. Zou je hem dan redden als de verantwoordelijkheid over zijn leven in jouw handen lag? Ik vind t niet niks. Ja, binnen wat ik gelezen heb, en hoe ik t ook wel voel kun je uiteindelijk als mens weer een worden met God, maar dan ook in alles. Dus het ook alles Weten en kunnen. Dit betekent natuurlijk een ongelooflijk grote verantwoordelijkheid waardoor het ook zo belangrijk is in deze ontvouwing in het vrijmaken van die Kracht dat Weten, dat Kunnen, dat alle persoonlijke belangen, alle ikverlangen, alle beladenheid, alle persoonlijke v

Wanneer men eenmaal zover gekomen is het leven als zinrijk en mooi te ondergaan, ook in deze tijd, juist in deze tijd, dan is het net of alles wat komt net zo had moeten komen en niet anders. Dat ik nu weer aan m'n bureau zit! En morgen kan ik niet terug naar Westerbork, nu zal ik nog één keer met alle vrienden bij elkaar zijn, wanneer we jouw stoffelijk restje samen in de grond stoppen. Ach ja, weet je, zulke dingen moeten nu eenmaal gebeuren, het is een hygiënische gewoonte van de mensen. Maar we zullen allemaal samenzijn en jouw geest zal in ons midden zijn en Tide zal voor je zingen. Ik ben precies op tijd teruggekomen, ik heb nog je verdorde, stervende mond gekust, je hebt nog eens een keer mijn hand genomen en naar je lippen gebracht. En dat je laatste woorden zijn geweest: 'Hertha, (zijn verloofde) ich hoffe.. Daarvoor ben ik ook zo dankbaar. Wat heb je moeten vechten om trouw te blijven, maar je trouw heeft het gewonnen van al het andere. Al het slechte en al het go

Een staan aan die afgrond, wankelend. De ultieme afgrond. Eén stap en je stort naar beneden. Je reis hier op aarde is van t verleden. Juist dan komen de mogelijkheden. Er is en blijft een oplossing, de Verlossing. Een brug die over de afgrond gebouwd kan worden. Ik deel dit natuurlijk niet als ik het niet zelf beleefd heb, ervoor heb gestaan. En ik heb voor die afgrond gestaan, en ik was ten einde raad, en er moest een oplossing komen, antwoord. Gelukkig dat antwoord mocht komen dus ik ben r nog. Zo ging ik het Spirituele Pad op, een steen verscheen en ik kon erop stappen, de brug over de afgrond was begonnen. Er was hierin geen keuze. Het was een alles of niets. Een totaal niets meer hebben om op te staan om in te rusten om houvast aan te hebben. Het was allemaal verdwenen, het was voorbij. En dat is t uiteindelijk he, als t nog vrijblijvend is, dan zul je niet werkelijk tot die Ommekeer kunnen komen. Dan zijn er nog teveel andere stemmen die spreken, andere mogelijkhed

Ik heb eens geschreven dat ik jouw leven wilde lezen tot en met de laatste bladzijde. Nu heb ik je leven ten einde gelezen. Er is zo'n merkwaardige vreugde in me, om alles, zoals het gekomen is en zoals het zeker goed moet zijn, anders kan er niet deze kracht en vreugde en zekerheid in me zijn. Daar lig je dus nu in je twee kleine kamers, jij lieve, grote, goede. Ik heb je eens geschreven: mijn hart zal steeds als een vrije vogel naar je uitvliegen, vanaf iedere plek der aarde, en het zal je altijd vinden. En ook dit is er, ik schreef het in Tides dagboek: tijdens mijn leven ben jij al zozeer tot een stuk hemel geworden dat zich boven mij welft, dat ik mijn ogen slechts naar die hemel hoef op te slaan om bij je te zijn. En al zou ik zitten in een ondergrondse cel, dan zou dat stuk hemel binnen in mij uitgespannen zijn en mijn hart zou als een vrije vogel uitvliegen naar die hemel en daarom is het alles zo eenvoudig, weet je, alles zo verschrikkelijk eenvoudig en mooi en zinrijk.