Kagib Weteninhethart

Ja de fase van reizen kwam dus. Vantevoren had ik diep van binnen gevoeld dat ik moest stoppen met school. Heb daardoor geen enkele opleiding afgemaakt. Toen heb ik dus vanaf 1989 deelgenomen aan allerlei vredeswandeltochten in de wereld. Samen met een groep op stap, heel intensief, heel veel dat je dan tegen komt. Dag in dag uit met elkaar onderweg, veel processen die daardoor plaatsvonden. Het waren eigenlijk politiek georienteerde tochten, maar ik ging mee voor de innerlijke vrede. De ware vrede kan pas in de wereld weerspiegelt worden als de mensen de innerlijke vrede gevonden hebben. Ik kwam hierbij terecht in allerlei landen in Europa, in India, en als laatste in de VS. Hierna wat foto's van deze tochten, te beginnen met India. : In de VS sloot ik ook dit hoofdstuk weer af omdat ik meer en meer ervaarde dat ze niet klaar waren voor de Spirituele boodschap. Ze zaten nog veel te veel in de tegenbeweging. Ik had hier ook in gezeten dus kon ze heel goed begrijpen, maar ze

Wat nu komt zal ik allemaal maar niet te ver uitwerken omdat dit teveel zou zijn. Alles kwam in een stroomversnelling. Ik kwam ergens te wonen waar ik in een paar jaar, hoe ik het zelf noem, door de duisternis naar het Licht ben gegaan onder leiding van het Licht. Al heel snel toen ik daar woonde kreeg ik daar n soort voorschouw een tekst die diep van binnenuit naar boven borrelde. Die tekst heette het visioen en ontstond maart 1987. Die volgt hierna: Visioen maart 1987 Lieflijkheid, warmte, weldadigheid. Innerlijke rust, tederheid, doorstromen mijn hart. Geen verlangen. Geen verwarring. Een knop in mij is opengesprongen. Er komt langzaam een Liefdeuitstralende bloem tot bloei. Het leven is gevuld met innigheid, diepte, wezenlijkheid. Vertrokken naar de kern, het Wezen van mijn leven. Een innige verstrengeling met dierbare lotgenoten. Elkaar energie gevend zaaien we het Liefdeuitstralende zaad, waaruit eens, wonderschone bloemen zullen ontspringen. Vol Liefde

En toen ging ik op kamers Ik ging studeren voor leraar. Toen merkte ik dat mensen het heel fijn vonden dat ik mezelf was, mijn kwetsbaarheid durfde te laten zien, geen masker en muur had. Kreeg dus heel veel positieve respons, en aangezien mijn vader me niet meer kon afbreken kon ik langzaam mijn zelfvertrouwen opbouwen. Om een aanduiding tegeven hoe ik toen door de wereld bewoog: Ik kon mensen niet aankijken, kwam amper uit mijn woorden, terwijl ik van binnen zoveel wilde zeggen, maar het kwam er helemaal verwrongen uit. Gelukkig kon ik me altijd op papier wel heel eenvoudig uitdrukken, alles wat in mij leefde. Wel leuk hieronder paar vb te geven van teksten die ik toen schreef: YOU Tension everywhere. Always have to proof yourself. Act like al fool, Then you are popular. Never showing own feelings, Never showing your inside. Afraid to be you You will be cast out, Cause own feelings are not allowed. You don't belong to them. Only show your 'good'

Ja, dan word ik wakker in de wereld, rond mijn 12de 13de jaar, toen ik naar de mavo ging. En het was voorbij met het paradijs. Ik werd geconfronteerd met hoe hard de wereld was en hoeveel ellende er is. Nu ligt er ook een heel belangrijke poot bij mijn ouders, beter gezegd mijn vader. Ik moest opgroeien, man worden. Heel belangrijk hierbij was zijn aanpak van hoe ik moest oefenen voor mijn verlamde arm, rek en strek oefeningen om maar zo te zeggen. Niet echt stimulerend dus. Ik moest oefenen, en ik kon er niets van, en anderen waren veel beter, en ik stelde niks voor. Ja, en zo werden de eerste wonden geslagen. Het kwam nu ineens binnen. Algemeen was zijn houding naar mij toe heel heel vernederend. In de buitenwereld werd ik nog steeds op handen gedragen, had veel vriendjes, maar thuis werd dit steeds weer afgebroken, dit zelfvertrouwen. Het gevolg was dat ik meer en meer een minderwaardigheidscomplex kreeg. Daarbij voelde ik dus ook heel erg wat er in de ander om ging, begreep dit

Ja hierna volgt mijn levensverhaal. Misschien her-ken je er iets in, misschien mag het inspireren of tot steun zijn. Als kind heb ik eigenlijk geen traumatische ervaringen opgelopen. Ik ben zelfs heel lang kind gebleven, heel onbevangen, een allemensvriendje. Bij het ter wereld komen ben ik wel blijven steken, een stuitligging, waar ik een verlamde arm aan over hield. Maar hierdoor ben ik totaal niet gepest, iedereen wilde me helpen, iedereen wilde mijn vriendje, vriendinnetje zijn. Want ja, tussen het geslacht maakte ik ook geen onderscheid. Het was alsof ik in een droom leefde. Ik hield gewoon van iedereen. Ik moet hierbij wel zeggen, dat ik amper herinneringen heb van mijn kindertijd. Het zijn meer gevoelsindrukken. Maar hoe mensen mij ervaren hebben, en hoe ik op foto's over kom dat bevestigd bovenstaande. Voor mij is dit ook altijd een kernstuk gebleven in mijn latere leven. Ik ben eigenlijk nooit echt dat oervertrouwen, die onbevangenheid kwijt geraakt, al was ik een bep

Ik heb eens geschreven dat ik jouw leven wilde lezen tot en met de laatste bladzijde. Nu heb ik je leven ten einde gelezen. Er is zo'n merkwaardige vreugde in me, om alles, zoals het gekomen is en zoals het zeker goed moet zijn, anders kan er niet deze kracht en vreugde en zekerheid in me zijn. Daar lig je dus nu in je twee kleine kamers, jij lieve, grote, goede. Ik heb je eens geschreven: mijn hart zal steeds als een vrije vogel naar je uitvliegen, vanaf iedere plek der aarde, en het zal je altijd vinden. En ook dit is er, ik schreef het in Tides dagboek: tijdens mijn leven ben jij al zozeer tot een stuk hemel geworden dat zich boven mij welft, dat ik mijn ogen slechts naar die hemel hoef op te slaan om bij je te zijn. En al zou ik zitten in een ondergrondse cel, dan zou dat stuk hemel binnen in mij uitgespannen zijn en mijn hart zou als een vrije vogel uitvliegen naar die hemel en daarom is het alles zo eenvoudig, weet je, alles zo verschrikkelijk eenvoudig en mooi en zinrijk.