Kagib Weteninhethart

Een heel stuk verleden van me kwam weer om de hoek, uit 1933. Ik kan me nauwelijks voorstellen, dat ik dat allemaal meegemaakt heb, of eigenlijk kan ik het me heel goed voorstellen en alles, wat ik ooit heb meegemaakt is altijd bij me gebleven en ligt heel diep in me te rusten, verwerkt en wel, en daarom voel ik me misschien soms zo verzadigd en zo rijk en zo gevuld en zo vol ervaring. Een verzadigdheid die me niet meer naar nieuwe avonturen doet verlangen en doordat ik niet meer opgezweept ben, is het leven geworden tot een groot, onverwachts, continu, innerlijk avontuur, en iedere minuut van de dag en de nacht geeft als het ware nieuw voedsel aan dat avontuur. En men rust nu ook uit: soms tussen twee diepe ademteugen in en soms door 5 minuten te knielen, ergens op een toevallige plek in dit huis. En dat wat ik beleef, ook de emotionerendste belevenissen, verwerk ik ter plaatse en in het moment zelf. Dat wil niet zeggen, dat ik het beleefde dan meteen vergeet, maar het voegt zich d

Eigenlijk is t te laat als je het nu nog wil doen, iets wel of niet wil doen, of hoe je t doet. Dat nu is een vrucht van het verleden. Van daaruit ga je om met dingen zoals ze gevormd zijn door dat verleden. Bewustzijn gaat om het vrijmaken, vrijworden van dat verleden. Jezelf doorzien. Zo kun je vele krachten vrijmaken die in het nu 'gebruikt' kunnen worden. Dus door dingen te onderdrukken, weg te drukken, of iets anders ervan te maken, dat werkt niet. Allerlei emoties die je hebt, hoe je naar dingen, naar mensen kijkt. Maar pas door dit te zien, door je heen te laten gaan, dat wat is kun je de emotie bevrijden. Zo kun je de kracht vrijmaken die erin verborgen zit. Bv agressiviteit, kan assertiviteit worden. Een grote kracht die soms nodig is, helder en direct zijn. Koppigheid kan vastberadenheid worden, die rots zijn. Staan voor je innerlijke Kracht waar nodig. Verdriet, kan zachtmoedigheid worden, medeleven, compassie. En zo verder. En het moment is dan het

De ziel is toch vaderlandsloos of liever de ziel heeft een groot vaderland en daarin zijn geen grenzen. Er zijn de mogelijkheden van wederzijds begrijpen en toenadering en daaraan moet ik meewerken, omdat ik in mijn ziel en mijn begrijpen voel als iets van alle tijden en alle landen. Ja, dat wil ik. En daarom mag je niet zo hysterisch zijn en je ongelukkig voelen als de stem van de man, die je strelend verwachtte, plotseling wat zakelijker klinkt. Je weet toch niet, hoe zijn dag was? Hij heeft zeker harder gewerkt dan jij vandaag en misschien was hij moe. Geen Anspruche aan de ander, niets verwachten, de ander en je zelf maak je dan onvrij en er ontstaat een onvriendelijk en ruw klimaat, waarin een menselijke verhouding niet tot z'n schoonste vormen kan uitbloeien. Je bent nog heel klein, of misschien heb ik alleen maar griep. Geduld is alles. God geef me veel geduld, steeds meer geduld. En neem die prikkelbaarheid van me af. Etty Hillesum

Waarom hebben mensen moeite met"niets"? Ligt de kern er niet in dat de mens zo geprogrammeerd is? Dat het ons met de paplepel ingegoten is dat je iets moet zijn? Vanaf de geboorte en dan verder en verder, van generatie op generatie. Dat we gewoon in eerste instantie niet beter weten? En juist omdat we altijd iets moeten zijn, moeten doen, behoren te doen, wordt niets iets heel gevaarlijks, confronterends, want we associeren niets met leegte. Dat is toch de accu waar deze wereld op, om draait het iets zijn. Wat dit dan ook is, waar je dit dan ook in vindt. Liefste dat het past. Dat je past in/binnen het spel dat de anderen spelen. Maar och de tegenbeweging vervuld ook wel al is t dan soms wat onzekerder. Ook daarmee kun je helemaal vol zijn. Al die programma's willen niet verdwijnen daar komt het op neer. Al die programma's die om voorrang vechten in ons denken. Omdat we Het nog niet gevonden hebben, kunnen die programma's hun programma uitzenden, d

Nog iets van die ochtend. De heel sterke gewaarwording, dat ik, om al het leed en onrecht dat er gebeurt, toch de mensen niet kan haten. En dat al het ontzettende en gruwelijke, dat er gebeurt, niet iets geheimzinnig dreigends en vers is buiten ons; maar dat het heel dicht bij ons is, in ons, uit ons mensen voortkomende. En me daardoor al veel vertrouwder en niet zo angstaanjagend. Het angstaanjagende is, dat systemen boven mensen uitgroeien en mensen in een satanische greep houden, ontwerpers zowel als slachtoffers van dat systeem, zoals grote gebouwen en torens, door mensen met eigen handen gebouwd, op een gegeven moment boven ons uitrijzen, ons beheersen en over ons kunnen instorten en ons bedelven. We kwamen in een keurig verwarmde ruimte en werden door zeer correcte heren met allerlei insignes op zeer correcte wijze ontvangen, en wij zelf waren ook zeer correct. We tekenden met beleefd gebaar de papieren, ons beleefd toegeschoven, die eventueel ons eigen doodvonnis zullen zijn.