Kagib Weteninhethart

Ik voel me nu net als iemand die herstellende is van een zware ziekte. Nogal licht in het hoofd en wankel op de beentjes. Het was wel bar gisteren. Ik geloof dat ik niet eenvoudig genoeg leef, innerlijk. Misschien identificeer ik me ook teveel met alles wat ik lees en studeer. Ik moet echt een beetje eenvoudiger worden. Me iets meer laten leven. Niet nu al resultaten willen zien van mijn leven. M'n remedie weet ik nu. Ik moet maar ineenhurken in een hoekje op de grond en zo in elkaar gedoken luisteren naar wat er binnenin me is. Met denken kom ik er nooit uit. Denken is een mooie en trotse bezigheid in je studie, maar uit moeilijke gemoedsgesteldheden kun je, je niet 'heraus' denken. Dan moet er iets anders gebeuren. Dan moet je, je passief maken en luisteren. Weer contact vinden met een klein stukje eeuwigheid. vrijdagavond Alles is weer weggeebd. Ik ben zo vredig en rustig als ik, naar het me lijkt, in jaren niet geweest ben. Het is of ik mezelf en alles weer i

Er is iets in ons wat de toekomst weet. Maar dat geeft die niet prijs. Het zal zich in volledige harmonie ontvouwen als we willen luisteren vanuit het moment, levend in het eeuwige moment. Uiteindelijk kunnen we niks versnellen of tegenhouden, al denken we dit vaak wel. In de grote lijnen bestaat toeval gewoon niet. Maar als we die Verbinding gemaakt hebben dan zijn we een harmonieus deeltje van het spel, en zal alles zich steeds precies op het juiste moment openbaren. Dan is er vaker sprake van synchroniteit. Dan hoeven we slechts mee te gaan, luisterend naar ons hart en voor alles wordt gezorgd. Van binnenuit voelen we ons gedragen. Zo kan het leven een groots, een geweldig avontuur worden, als er niks moet. Als je niks wil vasthouden, je nergens aan vastklampt. Dan kan het een ont-dekkingstocht worden en wordt t zeker nooit saai als elk moment gewoon vol leven is, vibrerend en stralend. Als steeds alles nieuw en in verandering is. Het gaat niet om buiten, het gaat om wat

Donderdagavond in de trein van Arnhem naar hier was het zo goed. Achter de couperaampjes groeide de nacht, stil, wijd en majestueus. En binnen in de smalle trein zaten vele arbeiders, druk en beweeglijk, vol leven. En ik zat weggedoken in mijn schemerige hoek en mijn rechteroog keek naar de stille natuur en mijn linkeroog zag de expressieve koppen en veelkleurige gebaren der mensen. En ik vond alles goed, het leven en de mensen. En toen die lange tocht vanaf het Amstelstation door de bijna donkere, als betoverde stad. En toen kreeg ik op die wandeling opeens het gevoel dat ik niet alleen was maar met z'n tweeën. Ik voelde me alleen net alsof ik uit twee bestond, uit twee mensen die zich innig tegen elkaar aandrukten en het daardoor goed en warm hadden. Een heel sterk kontakt met mezelf en daardoor een grote warmte in mezelf. Een mezelf volledig genoeg zijn. Ik had ook een hoop conversatie met mezelf en tippelde daar zo plezierig al die Amstellanen af, helemaal in mezelf verzonk

Een koelbloedige, ijskoude objectiviteit bereik ik natuurlijk niet met mijn aanleg. Daarvoor zit er teveel gemoed. Maar ik ga ook niet meer zo kapot als vroeger door al dat gemoed. Daan is uit een vliegtuig gevallen. Er gaan zoveel van die levendige veelbelovende jongens dag en nacht dood. Ik weet niet wat ik daarmee beginnen moet. Door het vele leed om je heen begin je, je ervoor te generen dat je jezelf met al je stemmingen serieus neemt. Maar je moet jezelf serieus blijven nemen, je moet zelf het centrum blijven en met alles wat er in deze wereld gebeurd moet je ook klaar zien te komen, je mag nergens je ogen voor sluiten, je moet je 'auseinandersetzen' met deze verschrikkelijke tijd en een antwoord zien te vinden op het aantal vragen van leven en dood die deze tijd je stelt. En misschien vind je op enkele van deze vragen een antwoord, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Ik leef nu eenmaal. Ik moet alles onder ogen zien. Ik voel me soms net een paal aan een

Al dat boeken verslinden van jongs af aan is maar luiheid van mij. Ik laat anderen formuleren, wat ik zelf zou moeten doen. Ik zoek overal de bevestiging van wat er in mij wroet en werkt, maar ik zal tot klaarheid moeten komen met m'n eigen woorden. Ik moet heel wat luiheid, en voor alles geremdheid en onzekerheid overboord gooien om op den duur tot mezelf te komen. En via mezelf tot de anderen. Ik heb soms een gevoel of ik parasiteer, vandaar soms ook die grote gedeprimeerdheid en de vraag of ik eigenlijk een nuttig leven leid. Misschien is het mijn taak me uiteen te zetten, werkelijk uiteen te zetten, met alles wat me bestookt en kwelt en wat in me om een oplossing en formulering schreeuwt. En wanneer ik aan het eind van een lang leven een vorm zal kunnen vinden voor wat er nu nog chaotisch in me zit, misschien heb ik dan mijn eigen kleine taak volbracht. Etty Hillesum

In Deventer (in Deventer woonden Etty's ouders) waren de dagen grote zonnige vlaktes, iedere dag was een groot ongebroken geheel, er was contact met God en met alle mensen, waarschijnlijk omdat ik nauwelijks een mens zag. Er waren korenvelden die ik nooit meer zal vergeten en waarbij ik bijna neergeknield was, er was die IJssel met de kleurige parasols en het rieten dak en de geduldige paarden. En dan de zon, die ik door alle poriën liet binnenkomen. En hier bestaat de dag uit duizend stukjes, de grote vlakte is weer weg en God is ook weer zoekgeraakt, als het nog lang zo doorgaat, ga ik weer vragen naar de zin van alles en dat is niet diep-filosofisch, maar een bewijs dat het me slecht gaat. En dan die bizarre onrust die ik nog niet goed weet te plaatsen. Maar ik zou me kunnen voorstellen dat dit de onrust is waaruit later, als ik haar weet te kanaliseren, goed werk geboren zou kunnen worden. Je bent er nog lang niet, kleine, er moet nog veel vaste grond ontworsteld worden aan