Kagib Weteninhethart

Wat is toch een mens dat hem die innerlijke vrede, die onnoemlijke werkelijkheid, dit deel hebben aan het éne, waarin geen ander meer is, geschonken geworden kan? In dat geschenk moet hij noodwendig de schenker herkennen en in die herkenning ligt een eenwording besloten voor altijd. Dit voor altijd en eeuwig is in het ogenblik waaruit het levend nu bestaat. Alsof door het ogenblik, dat hij een fragment van de tijd noemt, het oog hem aanziet, dat een vreugde en een kracht uitstraalt, dat niet te omschrijven is, dat altijd op hem toeziet, niet als een strenge rechter, noch als een wreker van al zijn boze woorden en daden waarmee hij kwetste die hij liefhad, maar als een lachen dat zijn smarten doet verteren, een 'blijde boodschap' die hem voortdurend wordt medegedeeld waarin alle tegenstellingen vergaan en het verleden wordt opgelost, zodat er geen toekomst meer is. Een eeuwig nu dat nooit uitgewist kan worden, eenvoudig omdat er geen uitwisser meer is. Daarvoor is alles geschie

Hij is die hij is en zijn ik is wat het is: ik ben. Hoe is het mogelijk dat een mensenkind ervaart de bron te zijn van alle kracht die in hem is? Het is mogelijk door het zich te her-inneren. Want dit allerinnerlijkste ik, dit fundamentele en oereigenlijke trekt alle krachten automatisch tot zich. Dat weet hij als hij het ontdekt, het zich bewust wordt. Hij leert het gevoelen in de innerlijke vrede die hij zichzelf oplegt. Waartoe hij kan inkeren. Dan deelt zich aan hem mee wat hij ervaart als de kracht van de geest en alles wat deze geest inhoudt. In de innerlijke rust van de ziel is het of alles tot weerspiegeling wordt. Het herinnert aan een uitdrukking in het Tibetaans Dodenboek: 'moge de Bhagavan Varja Sattva ons leiden langs het pad der weerspiegelende wijsheid wanneer wij door heftige toorn in Sangsara rondzwerven'. In te keren tot een innerlijke stilte en rust is hetzelfde als deel te willen hebben aan die verborgen ordening die zich daarin kenbaar maakt. Het hele be

Nee, het zal niet mogelijk zijn deze dingen aan een ieder uit te reiken, want menigeen staat ermee in zijn handen en weet er eigenlijk niets mee te beginnen. Natuurlijk kan onze rede hier tot op zekere hoogte de weg wijzen, maar als er niet een belevenis is die deze beweringen of inzichten bevestigt als gold het een ontmoeting die ons werkelijk van binnen aandoet en waardoor verrijking en verruiming tot de mogelijkheden behoren, dan zou zonder twijfel al dit werken en spreken en schrijven doelloos zijn. En dit nu is met de ondervinding van velen in strijd. Dat geen beogen of bedoeling hier mogelijk is, blijkt ook daaruit dat wat we in ons zelf zoeken geen object is dat je kunt veroveren of verwerven. Het is niet iets dat je najaagt. Te weten dat wat we zoeken al sinds eeuwen op ons ligt te wachten. Dat het een goed is, een brood, dat wij zelf eens hebben laten liggen in de waan dat we het voor iets beters konden inruilen of verwisselen. Waarom verlaat een mens het betere voor het mi

Het is natuurlijk niet mogelijk dat men deze wederkeer tot zijn oorsprong op welk een wijze ook kan gebieden. Immers in het rijk waarover we spreken heerst geen enkele dwang en geen enkel gebod. Er is geen sprake van heerszucht en niemand zou daar gebaat kunnen zijn met dwang en dreiging met die merkwaardige autoriteit, die van een mens een ondergeschikte maakt. Het 'al het mijne is het uwe' is wel de opperste maat der gastvrijheid, een gastvrijheid die eenvoudig door de kwaliteit ervan niet te schaden en aan te tasten of te misbruiken is. Bovendien is het een vraag of men ook maar enigermate van een ander verwachten kan dat hij een weg zal gaan tot de ontdekking van de bron van zijn eigen 'Nijl'. Om altijd te horen te krijgen dat een bepaald gerecht zo gezond en zo goed voor ons is en dat we dat juist moeten eten, verwekt een natuurlijke tegenzin om terug te keren naar een staat, waarin je zelf ondervindt wat goed voor ons is. Is het wel mogelijk om hierin van een g

Een onaantastbaar richtsnoer dat aanwezig is. Dit kan je meer en meer van binnenuit leiden, naarmate jij verdwijnt. Naarmate jij diep in jezelf gevoelt hebt, ja, ik wil dat, ik wil dat wat in mij is laten opstaan, ruimte scheppen dat Het tot opstanding kan komen. Ik wil dat de Liefde in mij groeit die onaantastbaar is. De Liefde die nooit meer in iets anders kan veranderen. Ik wil heel worden, verbonden worden met het totale leven. Ik wil dat de angst verdwijnt die me in zoveel jasjes gehuld heeft. Als je zegt in jezelf, ik weet dat nooit het geluk buiten mezelf gevonden kan worden. Dat dit altijd weer van me afgenomen zal worden. Geld en luxe, mensen, status, het is vluchtig, zal weer vervluchtigen in de loop van de tijd. Ik wil wat onaantastbaar is. Dit in mezelf laten groeien. In mezelf laten opstaan. Ik wil verdwijnen. Als je dit in jezelf voelt, diep in jezelf voelt, dan is de mogelijkheid daar, dat in jou kan verrijzen, wat Liefde is. Dat wat Liefde is, was, e

Verrijs, sta op. Wordt wakker. Ik spreek tot wat diep, diep in jouw binnenste is. Laat het wakker worden, laat het spreken. Laat het spreken in je hart. Voel het in jezelf. Het is binnenin jou, en wil in jou meer en meer verrijzen, tot opstanding komen. Zichzelf openbaren door jou heen. Dit is mogelijk, als jij wil verdwijnen. Als je alles wat je denkt te zijn, wil zijn, wil laten verdwijnen. De emoties laten verstillen. Het voortdurende jagen laten eindigen. Alles waar je op gebouwd hebt buiten jezelf weer af laten breken. Alle afhankelijkheid loslaten. Het wil tot opstanding komen, het wil verrijzen in jou. Het wil zich openbaren, laten zien, uitstralen. Tot handelen komen door jou heen. Als jij wil. Als jij het werkelijk wil. De Liefde wil in jou opstaan. Het Weten wil in jou opstaan. Als jij het ook wil, is het mogelijk. Jezelf overgeven aan de Liefde die er altijd is. Als jij jezelf wil overgeven. Als jij wil verdwijnen, minder wil worden,wil verst