Kagib Weteninhethart

De vormen die uit het innerlijk verrijzen naarmate de 'kracht en de heerlijkheid en het koninkrijk' sterker in ons werkzaam zijn, worden in de loop der tijden als onvergankelijk aangeduid. Zij zijn getuigenissen van de eeuwige werkelijkheid die een niet te stuiten drang doet ontstaan naar openbaarheid. Indien een mens zich innerlijk daartoe voorbereid en naar eigen wil en keuze in zijn ziel geneigd is die verlossing en grote verandering te zoeken, krijgt hij ongetwijfeld deel aan die wonderbaarlijke ontvouwing. Daarin ligt de ondervinding van al het gevormde en geschapene. Hij beleeft daarin zijn vorming op een voortdurende zichzelf scheppende wijze, een groeiproces dat zich langs eindeloos vele treden uitstrekt. Dit proces ontdekt hij als zijn eigenlijke levensgang. Alles behoort erbij. Hij wordt op deze aanvankelijk moeizame tocht voortdurend bijgestaan op een wijze die nooit opdringerig of niet-gewild is. Het gebeurt eenvoudig. Ook de langere of kortere onderbrekingen van l

Het is te allen tijde onmogelijk en getuigend van de grootste hoogmoed deze omnipotentie en ééngeborene voor alle eeuwigheid te ontkennen en zich te blijven afsluiten voor het innig en oermenselijke waaraan tenslotte niemand ontkomt. Waarom zou een mens geen menselijkheid in zich ontdekken kunnen en wie kan hem dat ontzeggen ook al leidt hij nog zo'n verloren en vernietigend leven omdat hij de buit is van de machten der vernietiging en ontkenning? De mensen hebben geen idee wat zij doen als zij met hun affectbeladen gedachten ondoordringbare barricades opbouwen die hen van hun oorsprong afscheiden en waardoor zij zich godloochenaars noemen. Toch is er altijd wel een straaltje menselijkheid en dat verhindert ons tot een vernietigend oordeel. Aldus is de ééngeborene: vader-man en moeder-vrouw. Tot vader-moeder wordt de eros, de vuurkracht van de slang kundalini geheel en al vergeestelijkt en maakt plaats voor een positief werkzaam scheppend vermogen dat het stempel van zijn hoge a

Wat dit voor ieder van ons betekent? Lieve lezer, geef zelf het antwoord. Te kunnen vergaan en ontbinden en onderhevig zijn aan vernietiging en lijden en niettemin te beleven dat in ons in onnoemlijke glorie de stralende verrijst. Bedolven onder bloed en tranen, verscheurd in flarden van aanstromende getijden, overweldigd en overgoten door aardsheid, bejegend door miljoenen vloeken en kreten, door haat en barbaarsheden, monsterachtig belasterd, ingehuld geworden in smerigheid en verfoeilijkheid, overheerst door het afzichtelijke en schreeuwlelijke en niettemin verrijst de lichtgestalte overschoon en statieus als een metamorfose, heerlijk en glansrijk, vorstelijk en subliem, etherisch en subtiel in kracht en monumentale majesteit. Welk een triomf op de waanzin van het lijden. welk een doorlichtende zegepraal van het leven op het lijk en zijn verrotting. Dit is de glorie van de dageraad die altijd over de aanstormende nachten zegeviert. Het is de lichtende stilte over de aarde en hemel

Lao Tse zegt: 'Naamloos is het de moeder van alle dingen'. Wat drijft ons ertoe steeds maar weer over dat naamloze te spreken? Altijd datzelfde beleven in een ononderbroken vloeien en stromen waarvan je wilt dat het je helemaal doorlicht en doorwerkt als een diepe oerkracht, een oor-zaak uit zichzelve en waarop je tegelijk kunt toezien in welk een vorm als woord het zichzelf spreekt. Het is onmeetbaar en nauwelijks te grijpen. Het is een eigen zijn, maar een stromend, bewegend zijn en hoe meer je er naar luistert, des te stiller wordt het. Waarom ben je geneigd het 'ons aller afkomst' te noemen? Het is niet mogelijk hier te spreken van 'mijn'. Een welbron die niet particulier is en daarom wordt de drang begrijpelijk het te zeggen of te schrijven of... te zwijgen. Het uiterst subtiele en tegelijk aldoordringende van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Al je zintuiglijkheid verenigt zich in dit aanschouwbare, gevoelbare, hoorbare en zichtbare. Ja, t

Het is zo moeilijk uit te leggen wat nu Bewustzijn is. Het is Licht, en uiteindelijk maakt dit het leven licht omdat t alles doorlicht. Alle afhankelijkheid verdwijnt want in dit Bewustzijn heb je alles. Je neemt het overal mee, daarin is alles vervuld. En omdat alles doorlicht is, heb je lief, omdat je niets meer van de ander moet, hoeft. Je hebt gewoon lief en een totaal begrip. Het is door t verstand niet te bevatten, niet te begrijpen, dat dit alles is. Een onverwoestbare Kracht die uiteindelijk door niets aangetast kan worden. Het vervuld zijn door dit Licht is nog slechts het begin. Vanuit die basis gaat de ontvouwing verder, want er wil steeds meer omvat, bevat worden. Steeds meer doorzien. Steeds meer dimensies die zich willen openbaren. Trilling van groot of klein spelen hierin geen enkele rol meer want je hebt alles. Wat kan daar nog aan toegevoegd worden door iemand in complimentjes etc. als je alles hebt. En de Liefde maakt als vanzelfsprekend nederig omdat je Wee

Er was een tijd dat men de dood zocht uit liefde om òf in liefde eeuwig verenigd te zijn, òf aan het niet-verder-leven-kunnen-zonder-elkaar een eind te maken. Natuurlijk zeggen we nu: het is beter lief te hebben en te schenken gedurende het leven dan in de dood. Maar als een mens die levensbelangeloze liefde kent, die lachende zelfloze liefde voor ik-weet-niet-waarom, wat heeft dan de dood nog te betekenen? En waarom zich dan te doden? Of wil het zeggen dat de ware liefde ook tot de nachtzijde van het leven behoort en dat zij haar wortels heeft in de eeuwige onverstoorbaarheid? Natuurlijk is het dit: er is geen hier- en geen generzijds voor de liefde. Wat betekent de lichamelijke dood voor de liefde? 'Sterk als de dood is de liefde' schrijft het Hooglied. Nee, liefde is sterker dan de dood en de wil tot liefde is sterker dan de liefde. De wil tot liefde is de wil tot leven. De wil tot leven is het leven, het is de wil Gods. De wil Gods is het leven en verbergt in zich de lief

Er is een ets van Rembrandt van een stervende jongeling, voor een altaar waarop een vuur brandt waaruit, uit eigen as, de phoenix verrijst. Men moet de waarheid hiervan gevoelen, erkennen, 'zien' om haar te willen en lief te hebben. Natuurlijk is het niet voor te schrijven. Wakker worden is geen voorschrift maar het is te begrijpen dat er vele mensen zijn die langzamerhand genoeg hebben van al dat slapen en nachtmerries dromen, die er ziek, ellendig en neerslachtig, ja wanhopig onder worden en er daardoor toe komen het nieuwe leven binnen te gaan. En wat toch allemaal geen reden is om het tot de hoogste nood te laten komen om er op die wijze zichzelf toe te dwingen. In het verlossingsverlangen is de spontane liefde aanwezig tot het inzuivere leven dat ontstroomt aan de verborgen welbron. Dit levenswater zuivert alle verontreinigingen in een nooit eindigend vermogen. Deze dingen beklijven niet in een collectiviteit en kunnen niet en masse onderhouden worden. Ze zijn voor de e