Kagib Weteninhethart

Dit zijn de rijkdommen, die hij onmiddelijk in dienst zal stellen van zijn medemensen. Want wat zou hij eraan hebben deze voor zichzelf louter tot zijn eigen voordeel te behouden? Zijn woord krijgt een grotere kracht, omdat het drager wordt van meer bewustzijn en lichtsubstantie, die in de geestkracht van zijn wil verborgen schijnt. Het woord spreekt zichzelf en er is wat het spreekt. Woorden die als een mysterie zich openbaren en uitkristalliseren in de sterren, in de hemelen, op aarde en in alle dingen. En aan de mens wordt waargemaakt wat altijd door Gods adem in de geschapenheid door zijn mond ademt. Is het niet de mens, die naar zijn wezen begiftigd is met de adem Gods? Werd de aardse Adam er niet door bezield en werd hij niet tot een levende mens? Kreeg daardoor niet de aardse mens een verborgen gelaat en was daarmee niet de mogelijkheid geschapen tot een nieuwe vormgeving en nieuwe levenszin? Het is deze verborgen adem, die de mens zich zou moeten herinneren als een uiterst s

Er is niets, waar we verstoken van blijven. Van geen enkele werkelijkheid. Ook wordt ons z.g. niets bespaard. We gaan bewust door alle situaties heen, maar het gaat gepaard met een innerlijk groei en rijpingsproces, waardoor we onthecht worden van alle leed en misère, van alle gehechtheid en verkleefdheid. Hoe dost een mens zich soms uit, hoe warm steekt hij in al zijn omhulsels, met welk een verering verzorgt hij zijn huis, zijn kleren, zijn huid, zijn lichaam, al zijn organische onder en bovendelen. Aan welk een vrezen en behagen levert hij zich uit en hoe ondergaat hij de lusten en onlusten zijner vergankelijkheden. Welk een immense toewijding en werklust zijn er niet gelegen in alles wat hij voortbrengt en organiseert en toch zal hij ernaar streven dit alles in de hand te krijgen en erboven te staan. In dat geval valt eerst alles om hem heen weg en in hem bespeurt hij een ontdaan worden van alles en alles, van kracht en licht en liefde en schittering van wat hij dacht te zijn. En

Jezus zeide: De hemelen zullen opgerold worden en de aarde in uw tegenwoordigheid, en hij die leeft van de Levende zal zien dood noch vrees, omdat Jezus zegt: Wie zich zelf zal vinden, hem is de wereld niet waardig. Het is alles een kwestie van bewustzijn. Deel te krijgen aan een bewustzijnstoestand, waarin hemel en aarde niet meer toonaangevend zijn. De aarde kan u niet meer straffen, de hemel u niet meer belonen. Hemel en aarde regeren de mensen vol angsten en vrezen. Reikhalzend wordt uitgezien naar toekomst en verzoening en veiligheid. Maar alles wordt anders, als de mens werkelijk tot zich zelf is gekomen. Want het Zelf is zijn oorsprong en zijn onverbrekelijke verbinding en doorstroming met God. Het zelfbewustzijn is ontdaan van iedere voorstelling, van iedere tegenstelling en daardoor van iedere strijd en angst. Het is de toestand van voor en na de schepping. de alpha en de omega. Als alpha gingen we de aardse materie binnen en bekleedden we ons met het mensendier. We leefden

Eigenlijk komt zachtmoedigheid voort vanuit begrip. Dat er meer en meer gedurende je weg een waarlijk doorleefd en meer en meer omvattend begrip is wakker geworden over het leven, tov de mens, en van daaruit waarlijk Liefde. In dit begrip is alle oordeel weggesmolten, alle verzet, alle beelden. Daarvoor in de plaats is iets gegroeid, binnenin gegroeid, wat vervulling geeft aan alles. Het zoeken is voorbij. Je hebt Het gevonden, en je hebt lief zonder dat de ander er iets voor hoeft te doen. Je hoeft niks meer te bewijzen, Je Weet, je Bent. Er is iets in je gegroeid wat niemand meer van je af kan pakken. Daardoor kun je zacht zijn gedragen door de Kracht, open en gevoelig. Wat is, dat is, en in alles wat is, is mogelijkheid. In dat Andere heb je vrede gevonden. Het is een Kracht die niet te vernietigen is, die tijdloos is, die je meeneemt naar de andere kant, bij het sterven. Wat eigenlijk onafhankelijk van de zintuigen is, van beelden, van geluid, van proeven, van tasten. Al

Hoe onmetelijk hovaardig zullen de geesten der wereld zich verheffen boven de kleine mens, die durft te zeggen, dat hij gekomen is om de waarheid te verkondigen, zoals Jezus voor Pilatus. De hovaardige geesten zullen zeggen: 'Wij zijn de goden, die ge zoekt. Wij zijn het die ge moogt aanbidden en waarvan ge de zegen ontvangt voor alle goederen en rijkdommen, die deze wereld voor u te verbergen heeft. Wij zullen ons door u 'god' laten noemen en wij zullen dat met welgevalligheid toelaten. En dan zult ge ophouden te verlangen naar uw z.g. afkomst, naar de door u gewaande herinnering aan een ander rijk van de geest dat er helemaal niet is en waarvoor ge hier vergeefs het voedsel zoeken zult. Want al wordt u dan de voedselbak gewezen voor de hongerigen en dorstigen, bij nader inzien zult ge ondervinden dat die zonder ons toedoen eenvoudig leeg is. Dan zult ge wel genezen worden van uw bovenwereldse vlucht en het bovenbestiaal bestaan. Zelfs de aanbidding van het Zelf, dat gij

Natuurlijk is dit een hele stap, maar die mogelijkheid is niet uitgesloten. Het brengt een nieuw gevoel van levensopwekking en blijmoedigheid met zich mede, waardoor er een bereid-zijn ontstaat een geheel nieuwe weg te gaan die naar binnen voert. Misschien komt hij een geheel nieuwe versie tegen van het 'Koninkrijk is binnenin u'. Dit koninkrijk is voor hem aanvankelijk slechts een naam, die naar zijn werkelijke waarde niet au sérieux genomen wordt. Nog niet. Want het zal blijken dat, wanneer de mens voortgang maakt met zijn zoeken en willen en ploegen en desnoods hakken, hij geleidelijk de bevestiging krijgt op een heel subtiele wijze en tegelijk door een plotseling overstromende vreugde, dat hij op de goede weg is. Dat het koninkrijk een ware werkelijkheid is, waarin hij naar zijn niet-animale afkomst is geworteld en waarvan het besef, al dringt het zich ook maar als door een dun draadje aan hem op, hem een gevoel van menselijkheid en warmte verschaft. Hoewel hij zich verlo

Jezus zeide Wie de wereld heeft gevonden en rijk is geworden, verloochene de wereld. Het maakt een ondankbare indruk. Doordat het ik het contact verloor met de richting aangevende geestesvonk, hulde deze zich in meer of minder zielekrachten in en zocht een toevlucht in deze wereld door er geboren te willen worden. Zij gaat er binnen en bekleedt zich met het dier der aarde. Gewoonlijk begint zij ermee zich volledig door die wereld te laten opnemen, zich erin onder te dompelen en zich ermee te verstrengelen op zo´n wijze dat zij zich niets meer herinnert van haar eigenlijke vaderland, waar zij volgens haar afkomst thuis hoort. In deze aardse wereld leert zij nameloze ellende kennen en ook onbeschrijflijke verrukkingen en verdwazingen. Aldus wordt de wereld voor de mens een slagveld, waarop hij niets ontziende en liefdeloze slagen krijgt en uitdeelt. Dat wordt dan de strijd om het bestaan genoemd, ter zelfhandhaving. Komt een mens met zijn omhulsel en al, overdekt met zichtbare en on