Kagib Weteninhethart

Een ieder is het gegeven zich te bezinnen op dit zichzelf zijn. Het houdt alles in zich besloten en schenkt een diepe gemoedsrust die doorstroomd wordt van leven uit-zich, waarin men zich opgenomen weet in kracht en dankbaarheid. En hoe het mogelijk is: Alles wat 'buiten' is, wordt verwerkt in dat binnenste leven tot een nieuwe orde, een nieuwe aarde, en een nieuwe hemel. De mens die dit wil, begint nu. Omdat het een nieuw willen is, is het een nieuw geloven. En dit is een gerichte kracht. Dit geloven in zichzelf stelt ons in staat iets te gevoelen van het voortdurend zich verhogende proces der zelfwording. Niet op een bepaalde tijd en een bepaalde plaats, maar altijd en overal. Het is de grootste ontdekking van het leven. De konsekwenties van deze instelling zijn niet te overzien. Het bewustzijn neemt toe in diepte en omvang. Er is geen einde aan deze wording. Alsof de wereld zich van binnenuit gaat vormen en de mens de eigenlijke schepping beleeft, hij deel krijgt aan begin

In het: 'Maak twee tot een' moet noodwendig het vermogen tot herkennen van elkander werkzaam zijn, zonder dat men nu maar direct in elkanders armen valt. Het zou wel eens kunnen zijn, dat hierin juist het element der vervreemding werkt, zodat men elkander weer kwijt raakt waardoor ieder zijns weegs gaat. Het element der vervreemding is de functie van de ouroboros, de slang als chaos-aspect, die alles in zijn greep tracht te houden wat de mensenzielen vermag te onderwerpen. Der Mouw vergelijkt deze onverbiddelijke macht met een kruisspin, die de mensen inhult en inwikkelt en voortdurend beangstigt, zodat men zich de eigenlijke, innerlijke eenheidswaarde niet meer bewust is: ... 'Vergeven wil ik hem, die heeft geweven van goed en kwaad het verraderlijke web en - kruisspin - zelf zijn giftige scharen zet in de angstige ziel, ondanks haar smartelijk beven'. Daarom is de herkenning nodig in de betrekking man-vrouw. Herkenning die tot vertrouwen leidt, tot zekerheid en a

Daarom is het gelaat van het Zelf man-vrouw. Het is het middelpunt van het stralend kruis. Het is niet de gekruisigde, het is de verlossende. De verlossende is het middelpunt. Dit betekent opstaan van het kruis, bevrijd worden van het smadelijke martelhout. Deze ervaring is een feit, dat door niets uitgewist kan worden. In het gekruisigd worden is onmiddelijk het feit der verlossing gegeven. Daarin is de twee-heid overwonnen en opgenomen, verzoend door de onsterfelijke en eeuwige godskracht waarin de mens zijn ware afkomst herkent. Aanbid niet het kruis. Door het te erkennen en naar die herkenning te leven, wordt het overwonnen. Deze bewustwording tot verlossing wordt met de weg aangeduid. 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven'. Dit is een oneindig veel aangehaald citaat, maar bijna niemand heeft de moed dit op zichzelf toe te passen. Want ieder mens is voor zichzelf die weg. Zich op weg te begeven tot de hier besproken bewustwording leidt tot de erkenning van het grootst

Twee tot één maken is geen theorie. Je kunt niet twee tot één praten of erover theoretiseren. Maken is maken. Twee is de ene en de andere. Het is niet enkel bezinning. Als iemand vervolgd wordt, of afschuwelijk belasterd en door vooroordeel vernietigd, dan zal dat zonder twijfel een innerlijke strijd opleveren. Maar de zelf-kracht, het zich-zelf-voortbrengen, het zich prijsgeven aan innerlijk vermogen zal al-overwinnend zijn. Liefde is sterker dan vernietigingsdrang.. Er heeft een omkering plaats tov de in-dringende wereld. De wereld die te overwinnen is, doet een aanval op ons hoofd en het denken. De om-kering van de wilsgerichtheid, altijd van binnen naar buiten, stelt de mens tot die uitkomst in staat. Dit nu is een doen. Nooit een tegenstelling scheppen met wat ons tegemoet komt! De eenheidservaring is volstrekt niet een passieve houding. Het zelf-doen, het zelf-willen en de konsekwentie daarvan aanvaarden over het hele front van gevolgen is noodwendig. Natuurlijk is het zelf-do

Het is misschien niet juist hier over geluk te spreken. Het is meer. En wel daarom, omdat het geluk wordt afgestaan ter wille van het geluk. De mens die dit kan, kent geen angst meer. Hij heeft niets meer te verliezen en wat hem blijft, is het zich schenkende. Dit is de oorsprong van ieder mensenkind. Het zich schenkende. En 'zich' is alles. Hier is ook geen sprake meer van tegenstellingen. Wat is hemel, wat is hel voor de zich schenkende? Het wonder is dat het een begin is van een nieuwe weg. Een weg die nooit een einde nemen zal. Een weg die eigenlijk geen weg genoemd kan worden. Het nieuwe zich schenkende leven zal de mens niet meer verlaten en het neemt voortdurend toe in kracht, in licht en in rijkdom aan voorzienigheid. Het goddelijk beginsel van de geestesvonk wordt tot gouden vlam. De gouden vlam groeit en bloeit tot gouden licht. Het gouden licht schenkt wonderdadige blijheid aan allen, die het zoeken. Hier ontkomt de mens aan de jacht van het leven. Hij is de gevare

Jezus zeide: Wanneer ge de twee één maakt, zult gij zonen des Mensen worden en wanneer gij zegt: 'Berg, verplaats u', zal hij zich verplaatsen. De twee tot één maken. De tegenstellingen verenigen. Het manlijke en het vrouwelijke. Hemel en aarde. Geest en lichaam. En dit te doen. Niet, het te ondergaan. Niet, zich over te geven. Maar het te doen. Met licht de diepste duisternis ingaan. 'Ik ga de diepste duisternis in. Waar de totale afwezigheid van licht is. Ik ga daar binnen in.' Kan een mens dat? Welk licht moet hij meebrengen? Het licht van zijn eigen oorsprong. Het is de enige mogelijkheid. Er is geen andere. Om te ontdekken, dat we uit licht geboren zijn, moeten we de duisternis ingaan. Terug naar onze oorsprong. Zoals de mens zijn eigen stem is. En daardoor zijn eigen woord. Uit het oer-eigene komt zijn stem voort, zijn woord. Woord uit oer-woord. Stem uit oer-stem. Het is bezinning. Het is zelf-zijn. Niet het zijn van een ander. Er is geen ander. In ieder men